จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 173

เมื่อพูดจบ ทั่วทั้งงานก็เงียบกริบ จนสามารถได้ยินเสียงเข็มตกกระทบพื้น！

ไม่มีใครคาดคิด……

หลังจากที่เย่อู๋เทียนพูดจาแทะโลกเจี่ยนโล่จู๋แล้ว จะทำอะไรแบบนี้ออกมาได้อีก

เมื่อสักครู่ยังรับปากเจี่ยนโล่จู๋แล้วเลย ว่าตกลงยอมซื้อขายกัน

แต่มาตอนนี้กลับพูดขึ้นมาว่า……

ผู้ที่เสนอราคาสูงกว่าจะได้ไป？

นี่มันพ่อค้าหน้าเลือดชัดๆ？

ยังกล้าทำแบบนี้กับเจี่ยนโล่จู๋แห่งหลังภูเขาเอ๋อเหมยแบบนี้……

คนรึเปล่าเนี่ย？

ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรอ？

ไม่เห็นหลังภูเขาเอ๋อเหมยอยู่ในสายตาแม้แต่นิดเดียว！

ตอนนี้！

ไม่มีใครกล้าพูดแม้แต่ประโยคเดียว

เพราะสีหน้าของเจี่ยนโล่จู๋ ขรึมลงไปมาก

และในเวลานี้เอง ชายชุดดำจำนวนหนึ่ง จู่ๆก็โผล่เข้ามาในงานบริเวณทั้งสี่ทิศของงานประมูล！

รวมถึงหัวเฉียนคุน และเหล่าผู้อาวุโสของหลังภูเขาเอ๋อเหมยที่แฝงตัวอยู่ทั่วทุกทิศ ล้วนปรากฏตัวขึ้น

คนพวกนี้สายตาจับจ้องไปที่เย่อู๋เทียนทั้งหมดโดยไม่มียกเว้น

แต่ละคนรัศมีผงาดเกรียงไกร！

เต็มไปด้วยรังสีอำมหิต！

เมื่อเผชิญหน้ากับการต่อสู้เช่นนี้ ถึงจะเป็นถังเลี่ยนที่เสนอเงินเมื่อสักครู่ ก็อดที่จะรู้สึกหมดความมั่นใจลง

ถังเลี่ยนไม่คาดคิดว่า……

ภายในระยะเวลาสั้นๆของงานประมูลชุนชิว มีผู้แข็งแกร่งปรากฏตัวมากมาย！

และพอหันกลับมาดูที่หยางเฟยเอ๋อร์ เธอถึงขั้นงงเป็นไก่ตาแตกไปเลย

เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เย่อู๋เทียนจะกล้าขนาดนี้ ถึงขั้นกล้าท้าทายผู้อาวุโสนักบู๊มากมายขนาดนี้！

โชคดีที่ หยางเฟยเอ๋อร์ในตอนนี้ อยู่ห่างจากเย่อู๋เทียนไม่ไกลมาก

เธอวิ่งอย่างกระวนกระวายไม่กี่ก้าว ก็ขึ้นไปยังเวทีได้แล้ว

หยางเฟยเอ๋อร์ตื่นเต้นมาก เธอกลัวจริงๆ ว่าจะถูกผู้มีอำนาจในที่นี้โกรธเพราะการกระทำของเย่อู๋เทียน แจจะถูกทำร้ายจนตายคาที่ได้！

เธอมาหยุดอยู่ตรงข้างๆเย่อู๋เทียน หยางเฟยเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกพี่ ฉันขอร้องล่ะ อย่าเล่นอะไรตื่นเต้นแบบนี้เลย เราอย่าโลภเลย ในชีวิตนี้ฉันยังไม่เคยแม้แต่จะได้ลิ้มรสนายเลย ฉันยังไม่เคยคบกับใครด้วยซ้ำ นายไม่คิดเรื่องอื่น ก็ควรนึกถึงฉันบ้างนะ ฉันเป็นถึงลูกสาวของตระกูลหวงเชียวนะ ฉันไม่อยากตายอยู่ที่นี่ ไม่อยากจริงๆ！”

เย่อู๋เทียนหันไปมองหยางเฟยเอ๋อร์แวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นมาว่า“ใจเย็นๆ ฉันรู้ว่าทำอะไรอยู่”

หยางเฟยเอ๋อร์ร้อนใจจนพูดจาสะเปะสะปะ“นายจะคิดอะไรอยู่ฉันไม่สนใจหรอกนะ ตอนนี้สิ่งที่ฉันเป็นกังวลก็คือในหัวใจของนายไม่มีฉัน เราค้าขายไม่สำเร็จแต่มิตรภาพยังคงอยู่ ถึงนายจะไม่ชอบฉันยังไง อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกัน นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ！นายหนีรอดไปได้ แต่ฉันล่ะ？”

เย่อู๋เทียนหมดคำพูด หลังจากนั้นก็ไม่สนใจหยางเฟยเอ๋อร์อีก และกวาดสายตาไปที่คนที่อยู่ด้านล่างเวที สุดท้าย ก็มองไปที่เจี่ยนโล่จู๋ พลางถามอย่างตั้งใจทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่า“คุณครับ คุณ……คุณหมายความว่าไง？คิดอยากจะชิงซึ่งๆหน้าเลยหรอ？”

เวลานี้เอง เจี่ยนโล่จู๋ขี้เกียจสนใจเย่อู๋เทียน เธอพูดอย่างเย็นชาว่า“คุณไม่มีเหตุผลก่อน อย่าโทษฉันแล้วกัน เอาแก่นเหรียญม่วงออกมาซะ ฉันจะเหลือศพนายไว้！”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างยิ้มๆ“ผมบอกแล้วไง แก่นเหรียญม่วง ผู้ที่เสนอราคาสูงกว่าจะได้รับ ผมเป็นพ่อค้า ไม่ว่าจะเลือกผู้ซื้ออย่างไร สิทธิ์ในการต่อรองราคา ก็ต้องอยู่ที่ผมฝ่ายเดียว”

เจี่ยนโล่จู๋หัวเราะอย่างเย็นชา“ถ้าฉันเชื่อคำพูดของคุณอีก ฉันก็เป็นคนโง่แล้วล่ะ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันให้เวลาคุณคิดหนึ่งนาที ส่งแก่นเหรียญม่วงออกมาซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะลอกหนังนายนัดใส่ฟาง！”

เย่อู๋เทียนทำเสียงหึ ราวกับไม่เห็นผู้กล้าที่อยู่ด้านล่างอยู่ในสายตา

เจี่ยนโล่จู๋ไม่มองเย่อู๋เทียนอีก

เพราะในสายตาของเธอนั้น เย่อู๋เทียนเป็นคนตายไปแล้ว

ทันใดนั้นเอง เจี่ยนโล่จู๋ก็มองไปที่ถังเลี่ยนที่อยู่แถวหน้าแวบหนึ่ง แล้วถามอย่างเย็นชาว่า “ถังเลี่ยน เมื่อกี้นายเสนอแก่นเหรียญเขียวสามร้อยเหรียญ เพื่อแย่งแก่นเหรียญม่วงกับหลังภูเขาเอ๋อเหมยของฉัน ใช่ไหม？”

ถังเลี่ยนอ้าปากพะงาบๆ ไม่กล้าตอบ

เจี่ยนโล่จู่ถามขึ้นมาอีกว่า“ฉันรู้ว่านายมีความเกี่ยวข้องกับเหล่าตาแก่ของหลังภูเขาเอ๋อเหมยของฉันมากมาย แต่ว่า วันนี้ถ้าถังเลี่ยนนายกล้าเกิดความโลภ งั้นฉันเจี่ยนโล่จู๋ก็จะเป็นศัตรูกับนาย！หลังจากกำจัดไอ้สารเลวที่อยู่บนเวทีนี่เสร็จ นายได้เห็นดีกับฉันแน่！”

ถังเลี่ยนไม่กล้าพูดแม้แต่แอะเดียว