จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 179

ชั่วพริบตาเดียว เจี่ยนโล่จู๋ก็ตกใจจนถึงขีดสุด

เธอคิดไม่ถึงว่า……

เย่อู๋เทียนไอ้หมอนี่ จะกระโดดลงมากับเธอด้วย！

เขาทำเพื่อช่วยชีวิตเธอหรอ？

ก่อนหน้านี้เธอยังคิดจะฆ่าเขาอยู่เลย เหตุใดเขาถึงช่วยชีวิตเธอล่ะ？

หรือว่าจะเป็นเพราะความสวยของเธอเอง？

หรือจะเป็นเพราะ……

ตนเป็นธิดาของผู้นำสูงสุดแห่งประเทศหลง？

ทันใดนั้นเอง ในสมอของเจี่ยนโล่จู๋ก็วุ่นวาย

แต่ไม่ว่าเย่อู๋เทียนจะกระโดดลงมากับเธอด้วยเหตุผลใด……

วันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเธอ หรือเย่อู๋เทียน ก็ยากที่จะหนีพ้นเหตุการณ์ในวันนี้ได้！

ระยะห่างระหว่างพื้นดินของห้องเก็บสมบัติกับหินหนืด ความสูงแค่ไม่กี่ร้องเมตรเท่านั้น

ตามความเร็วที่ลดลงในปัจจุบัน เขาและเย่อู๋เทียนจะตกลงไปในแอ่งหินหนืดด้านล่างในไม่ช้าและถูกกวาดล้างเป็นเถ้าถ่าน！

สิ่งที่สำคัญที่สุด จากการสังเกตของตนเอง เย่อู๋เทียนไม่ได้เตรียมแผนรับมือฉุกเฉินใดๆทั้งสิ้น！

เขาเพียงแค่โอบเอวของเธอเอาไว้เท่านั้น！

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เจี่ยนโล่จู๋ก็มองเข้าไปในแววตาของเย่อู๋เทียน แล้วนิ่งสงบลง โพล่งออกไปว่า“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย？”

เย่อู๋เทียนตอบ“เพราะคุณหน้าตาสวยไงเหตุผลแค่นี้พอไหม”

เจี่ยนโล่จู๋ตกตะลึง แล้วยิ้มอย่างขมขื่น“คิดไม่ถึงว่า ตลอดชีวิตอันขมขื่นของฉัน ก่อนที่จะตาย ยังสามารถ……”

ไม่รอให้เจี่ยนโล่จู๋ได้พร่ำเพ้อ เย่อู๋เทียนใช้มืออีกข้างสะบัด

ก็เห็น มีดสีเขียวทองโผล่ออกมาจากข้อมือของเขา จากนั้นก็กระเด็นออกจากแขนเสื้อของเขาอย่างรวดเร็ว！

บนมีดเล็กๆด้ามนั้น มีด้ายสีทองเส้นเล็กเท่าเส้นขน

และเมื่อมีดบินขึ้นไปราวกับสายฟ้า ด้ายสีทองก็พุ่งตามไปราวกับสายฟ้า！

สุดท้าย มีดก็ไปพันเข้ากับคานด้านบนของห้อง

ต่อมา ความคมของมีดเล็ก ก็เสียบเข้าไประหว่างตรงคาน

และในชั่วพริบตาเดียว เย่อู๋เทียนกับเจี่ยนโล่จู๋ทั้งสองคน ก็หยุดอยู่ที่กลางเหวลึก！

ระยะห่างจากหินหนืด เพียงไม่กี่สิบเมตรเท่านั้น！

เจี่ยนโล่จู๋สมองว่างเปล่า？

รอดแล้ว？

ความคิดแบบนี้ผุดขึ้นมาในหัว เจี่ยนโล่จู๋รู้สึกประหม่าอีกครั้ง！

อันตรายได้รับการแก้ไขแล้ว

เพราะสิ่งที่ตกลงมากับพวกเขาสองคนคือแผ่นหินจำนวนมาก รวมถึงของที่อยู่ในห้องเก็บสมบัติมากมาย

ของเหล่านี้ตกเข้าไปอยู่ในแอ่งหินหนืดทั้งหมด และปะทุจนเกิดเป็นประกายไฟมากมาย！

ในเวลานี้เอง เย่อู๋เทียนก็จับเสื้อของเจี่ยนโล่จู๋ แล้วโยนขึ้นไป จนทำให้เจี่ยนโล่จู๋ปลิวขึ้นไปด้านบน！

เย่อู๋เทียนคำรามเสียงดัง“จบเส้นด้ายไว้！”

ความจริงไม่จำเป็นต้องให้เย่เซิ่งเทียนเตือน ในช่วงเวลาความเป็นความตายแบบนี้ ความปรารถนาที่จะอยู่รอดของเจี่ยนโล่จู๋ก็ถูกกระตุ้นจนถึงขีดสุดเช่นกัน

ขณะที่ร่างของเจี่ยนโล่จู๋ออกห่างจากแอ่งหินหนืดด้านล่างมากขึ้นเรื่อยๆ เธอเอื้อมมือคว้าเส้นไหมที่อยู่ตรงหน้าเธอ แล้วพันด้ายไว้ทั่วทั้งฝ่ามืออย่างรวดเร็ว！

เจี่ยนโล่จู๋รอดแล้ว

แต่ในขณะเดียวกัน เจี่ยนโล่จู๋ก็ตระหนักได้ว่า เย่อู๋เทียนยังอยู่ด้านล่าง

น้ำไฟจากวัตถุที่ตกลงมาในสระหินหนืดจะสาดใส่ร่างของ เย่อู๋เทียนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในกรณีนี้ แม้ว่าเย่อู๋เทียนจะไม่ตกลงไปในบ่อหินหนืด เขาก็ยังถูกน้ำไฟที่สาดกระเซ็นมาแผดเผา

แต่หลังจากที่เจี่ยนโล่จู๋มองลงมา เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่ยากจะลืมเลือนในชีวิตของเธอ！

เธอเห็นทั่วร่างกายของเย่อู๋เทียน มีพลังปราณห่อหุ้มร่างของเขาไว้！

พลังปราณที่ล้อมรอบอยู่ สามารถทำให้น้ำลาวาที่กระเด็นใส่ร่างกายของเขา กระเด็นกระดอนออกไปบริเวณโดยรอบ！

นี่มัน……

เป็นรวมปราณเป็นเกราะในตำนาน？

เจี่ยนโล่จู๋ตกใจจนหน้าถอดสี！

เธอคิดไม่ถึงว่า พลังของเย่อู๋เทียน จะน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้！

ต้องรู้ว่า ผู้แข็งแกร่งที่มาถึงขั้นพลังปราณได้ เดิมทีเป็นหนึ่งในหมื่นคน และเพื่อให้สามารถเข้าถึงแดนแห่งพลังงานปราณรวบรวมพลังงานเป็นเกลียว และสังหารผู้คนด้วยการดีดนิ้ว ถือเป็นพรสวรรค์ในหมู่ ผู้แข็งแกร่งหลายร้อยล้านคน！

ตอนนี้ เย่อู๋เทียนสามารถรวบรวมพลังปราณสร้างเป็นโล่กำลังได้！

นี่มันเป็นคนแข็งแกร่งที่ไร้ซึ่งศัตรู！

แม้แต่ผู้ที่ทรงพลังที่สุดในแดนพลังมืด ก็แทบจะไม่สามารถทำเช่นนี้ได้！

นอกเสียจาก……

นี่เป็นผลพวงมาจากแก่นเหรียญม่วง？

ในขณะที่เจี่ยนโล่จู๋กำลังคิดเช่นนี้ เย่อู๋เทียนได้ใช้ประโยชน์จากเส้นไหมที่แขวนอยู่ด้านบน ทะยานขึ้นมากลางอากาศ！

ผ่านไปไม่นาน ก็อยู่สูงกว่าเจี่ยนโล่จู๋

เพี๊ยะ！

ในชั่วพริบตา เย่อู๋เทียนก็ออกมาจากก้นเหว ใช้แขนข้างเดียวจับคานด้านบนสุดเอาไว้

เย่อู๋เทียนมองเจี่ยนโล่จู๋มาจากด้านบน พลางตำหนิว่า“ยังไม่รีบขึ้นมาอีก？หลังภูเขาเอ๋อเหมยของพวกคุณทำกับดักขึ้นมา แต่กลับถูกคุณสัมผัสจนกับดักทำงาน คุณนี่มันโง่ไม่มีใครเกินจริงๆ ！”

เจี่ยนโล่จู๋หายใจหอบด้วยความกลัว

วินาทีนี้ เธอไม่มีเวลาสนใจสิ่งอื่น？

เธอใช้แรงปีนตามเส้นไหมขึ้นมา สุดท้ายก็เหมือนกับเย่อู๋เทียน จับคานที่อยู่ด้านบนสุดเอาไว้

ยังไม่ทันที่อันตรายจะสงบลง เจี่ยนโล่จู๋ก็พึ่งนึกขึ้นมาได้ว่า เย่อู๋เทียนตำหนิเธอเมื่อสักครู่！

แต่ว่า……

ไม่รู้ว่าทำไม