จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 178

เจี่ยนโล่จู๋จ้องไปที่เย่อู๋เทียน แทบอยากจะถลกหนังกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว

รังแกคนอื่นขนาดนี้เชียวหรอ？

แบบนี้ก็ได้หรอ？

สูดหายใจเข้าลึกๆ……

เจี่ยนโล่จู๋กระโดดจากคานลงพื้น

สำหรับชายชุดดำที่พาเธอมาที่นี่ ตอนนี้ยืนอยู่ห่างจากเย่อู๋เทียนประมาณยี่สิบเมตร

ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

ทั่งหมดกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูอยู่！

เย่อู๋เทียนมองไปที่เจี่ยนโล่จู๋ แล้วหันไปมองโล่หวาง จากนั้นก็พูดกับโล่หวาง“เธอกับเจี่ยนโล่จู๋คนนี้ เกี่ยวข้องอะไรกัน？”

โล่หวางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า“ตอนที่พ่อของฉันยังวัยรุ่นได้ไปไข่ทิ้งไว้ข้างนอกค่ะ！”

เจี่ยนโล่จู๋พูดด้วยความเกลียดชัง“เธอน่ะสิเป็นเด็กที่โล่ซวนหยวนไข่ทิ้งไว้ข้างนอก！”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

จนถึงตอนนี้เจี่ยนโล่จู๋ยังไม่รู้ว่าโล่หวางเกี่ยวข้องอะไรกับโล่หวาง พอเห็นสีหน้าของเย่อู๋เทียนไม่ค่อยดี จึงอ้าปากพะงาบๆ ในที่สุดก็หยุดต่อล้อต่อเถียงกับโล่หวาง

หลังจากนั้น เจี่ยนโล่จู๋ก็ชำเลืองมองหัวเฉียนคุนซึ่งล้มอยู่ที่พื้นทั้งที่ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตหรือตายไปแล้ว เธอลนลานไปชั่วขณะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

จะทำตามแผนการของหัวเฉียนคุนที่วางไว้ก่อนหน้านั้น หรือคุยเจรจาสงบศึกกับไอ้สารเลวตรงหน้า หรือจวะทำตามแผนสำรองของหัวเฉียนคุน หลอกล่อไอ้สารเลวนี่เข้าไปในห้องเก็บสมบัติ ให้เขาถูกฝังอยู่ในกับดักหินหนืดที่ฮั่วเฉียนคุนสร้างไว้เมื่อนานมาแล้ว？

ในขณะที่เจี่ยนโล่จู๋กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เย่อู๋เทียนก็หันไปถามเธอว่า“หัวเฉียนคุนบอกว่า มีเรื่องจะคุยกับผมงั้นหรอ คุณรู้ไหม ว่าเรื่องอะไร？”

เจี่ยนโล่จู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงชี้ไปที่หัวเฉียนคุนแล้วพูดว่า“บนตัวเขามีแก่นเหรียญม่วงของปลอมอยู่บางส่วน……เราคิดอยากจะใช้ประโยชน์จากแก่นเหรียญม่วงของปลอม ไปแลกกับของที่อยู่บนตัวของคนพวกนั้นที่อยู่ข้างนอก หลังจากที่สำเร็จแล้ว เราแบ่งกันคนละครึ่ง！”

สีหน้าของเย่อู๋เทียนแปลกไป แล้วถามว่า“นี่เป็นความคิดของใคร？”

เจี่ยนโล่จู๋ครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า“แน่นอนว่าเป็นความคิดของฉัน หัวเฉียนคุนมีสมองที่ไหนกัน！”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างดูถูก“เธอนี่มันเอาดีเข้าตัวเก่งจริงๆ！”

เจี่ยนโล่จู๋ชะงักไปครู่หนึ่ง

เย่อู๋เทียนหรี่ตาพูดว่า“แผนการก็ดีอยู่หรอก แต่ว่า ก่อนหน้านี้คุณประกาศกร้าวว่าจะร่วมมือกับคนที่อยู่ด้านนอกมาฆ่าผม ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ผมจะร่วมมือกับคุณได้ยังไง”

เจี่ยนโล่จู๋กัดฟันกรอด“คุณจะเอายังไง？”

เย่อู๋เทียนชะงักไป แล้วสั่งการกับโล่หวางที่อยู่ข้างๆ“ในตัวของหัวเฉียนคุนน่าจะยังมียาชำระล้างอยู่บ้าง ไปค้นดู”

สีหน้าของโล่หวางงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมเย่อู๋เทียนถึงให้ทำเช่นนี้ แต่สุดท้ายก็ทำตามคำสั่งของเย่อู๋เทียน ค้นถุงใบเล็กๆออกมาจากตัวของหัวเฉียนคุน ด้านในมีของบางอย่าง นั่นก็คือยาสีสุ่ย

หลังจากที่เย่อู๋เทียนรับมา เขาก็หยิบออกมาเม็ดหนึ่ง แล้วพูดกับเจี่ยนโล่จู๋ว่า “กินซะ”

เจี่ยนโล่จู๋เริ่มร้อนใจ

เย่อู๋เทียนพูดอย่างหยอกล้อว่า“ก่อนหน้านี้หัวเฉียนคุนเคยพูดว่า ยาสีสุ่ยของเขา ดีกว่ายาสีสุ่ยของผม เด็กดี กินซะนะ ฉันไม่ได้คิดร้ายกับเธอสักหน่อย！”

เจี่ยนโล่จู๋ยิ่งร้อนรนมากขึ้น เธออดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า“ยาชำระล้างของหัวเฉียนคุน มีพิษ！”

เย่อู๋เทียนหัวเราะ“ดังนั้นผมถึงให้คุณกินไง วางใจเถอะ ถึงแม้ยาจะมีพิษ แต่ผมสามารถแก้พิษได้ คุณกินลงไปก่อน หลังจากนั้น เราค่อยคุยเจรจาตกลงกัน……หรือ จะให้ผมป้อนคุณ？”

เจี่ยนโล่จู๋กัดฟัน จากนั้นก็หยิบยาชำระล้างจากมือของเย่อู๋เทียนมา แล้วกลืนลงท้องไป

โล่หวางอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้ว่า“ยาชำระล้างของหัวเฉียนคุน ทำไมถึงได้มีพิษคะ？”

เย่อู๋เทียนกล่าว“หลักการเดียวกับยาต้องห้ามของวิหารจอมเทพนั่นแหละ หลังจากที่กินไปแล้ว หากภายในสามเดือนไม่ได้รับการถอนพิษ ก็จะถูกแว้งกัด ถึงเวลานั้น จะรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น！”

โล่หวางอ้าปากตาค้าง

เจี่ยนโล่จู๋จ้องมองไปที่เย่อู๋เทียน แล้วพูดขึ้นมาว่า“คิดไม่ถึงว่า แม้แต่เจ้าสิ่งนี้คุณก็ดูออก？ตกลงคุณเป็นทเพมาจากสำนักไหนเนี่ย”

เย่อู๋เทียนหัวเราะ แล้วฟื้นคืนใบหน้าที่แท้จริง

เจี่ยนโล่จู๋เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเย่อู๋เทียน ก็ถึงกับตกตะลึง“ตกลงคุณเป็นใครกันแน่เนี่ย？”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างยิ้มๆ“ผมคือ เย่อู๋เทียน”

เมื่อพูดจบ เจี่ยนโล่จู๋ก็ราวกับถูกสายฟ้าฟาด เธอพูดอย่างหน้าถอดสี“เป็นไปไม่ได้！คุณจะเป็นเย่อู๋เทียนได้ยังไง？เย่อู๋เทียนเป็นแค่……”