จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 177

ในขณะนี้ อารมณ์ของโล่หวางพลุ่งพล่านถึงขีดสุด

เธอคิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเธอ จะเป็นเย่อู๋เทียน！

นั่นก็หมายความว่า เมื่อครู่ที่เขาทำร้ายถังว่านฉาว ต่อหน้าของคนที่อยู่ด้านนอก ล้วนเป็นเพราะตนเอง！

เย่อู๋เทียนเห็นโล่หวางท่าทางตื้นตันเช่นนี้ จึงถามว่า“ทำไมเธอถึงได้ปรากฏตัวอยู่ข้างกายถังว่านฉาวล่ะ？”

โล่หวางอยากจะตอบกลับ แต่จู่ๆหยางเฟยเอ๋อร์ก็วิ่งออกมาจากทางเดินระหว่างหลังเวทีกับจุดจัดแสดงด้านหน้า ด้วยความประหม่า“ด้านหน้ามีคนกำลังเดินเข้ามา เจี่ยนโล่จู๋กับหัวเฉียนคุน！พวกเขาพาผู้ชายชุดดำเข้ามาด้วยสามคน！”

โล่หวางได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็ตึงเครียดทันที

แต่เมื่อนึกถึงความสามารถของเย่อู๋เทียนก่อนหน้านี้ เธอก็โล่งอกอย่างสบายใจ

แต่โล่หวางยังคงเอ่ยเตือนเย่อู๋เทียน“อาจารย์คะ ถึงแม้ว่าจะสามารถฆ่าถังว่านฉาวได้อย่างง่ายดาย แต่ยังคงต้องระวังอยู่ดีนะคะ เพราะในโถงชุนชิวแห่งนี้มีผู้แข็งแกร่งรวมตัวอยู่นับร้อยคน หากพวกเขาล้อมวงเข้ามาโจมตีอาจารย์ คงจะ……”

ยังไม่ทันที่โล่หวางจะพูดจบ เย่อู๋เทียนก็พูดตัดบทว่า“ไม่เป็นไร！”

โล่หวางผงะเล็กน้อย มองไปทางสายตาของเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ยากที่เข้าใจว่า ความสามารถของเย่อู๋เทียน ตกลงมันน่าสะพรึงกลัวขนาดไหน！

ในขณะนี้ หัวเฉียนคุนหัวเราะอย่างเปิดเผย เสียงได้ดังลอดเข้ามา

“กระผมฮัวเฉียคุน แห่งหลังภูเขาเอ๋อเหมย ยินดีที่ได้พบเจอคุณเย่ครับ ！”

เย่อู๋เทียนมองไปอย่างเฉยเมย

เป็นไปตามคาด

ด้านหลังของหัวเฉียนคุน มีแค่คนสี่คนเท่านั้น นอกจากเจี่ยนโล่จู๋ที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับโล่หวาง ยังมีชายฉกรรจ์สวมชุดดำอีกสามคน

ชายฉกรรจ์สามคนนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังกดดันคนอื่น

แต่ทว่า นี่เป็นแค่สำหรับโล่หวางกับหยางเฟยเอ๋อร์เท่านั้น

สำหรับเย่อู๋เทียนแล้ว

แน่นอนว่าไม่ต้องเอ่ยถึง

เมื่อคำนึงถึงก่อนหน้าที่หัวเฉียนคุนอยู่ในโถงรับแขก จะร่วมมือกับผู้กล้าคนอื่นๆ เพื่อใช้วิธีล้อมโจมตี สังหารตนเอง

สายตาที่เย่อู๋เทียนมองหัวเฉียนคุน จึงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ใบหน้าของหัวเฉียนคุน ยังคงมีรอยยิ้มไม่จางหาย ไม่มีใครรู้สึกว่าคนผู้นี้แสดงท่าทีเป็นศัตรูต่อเย่อู๋เทียนแม้แต่น้อย

เวลานี้เอง ฮัวเฉียนอยู่ห่างจากเย่อู๋เทียน เพียงแค่เจ็ดก้าว

ฮัวฉียนคุนเห็นว่าเย่อู๋เทียนไม่พูดอะไร จึงหัวเราะหึๆ“คุณเย่ครับ ที่กระผมมา ไม่ได้มาด้วยความประสงค์ร้าย แต่มาเพื่อเจรจากับคุณ！”

ใครจะไปคิด เมื่อสิ้นเสียง จู่ๆเย่อู๋เทียนก็หายไปจากที่ยืนอยู่

มาถึงข้างหน้าของหัวเฉียนคุน ความเร็วดุจดั่งสายฟ้า โดยที่ไม่พูดพร่ำทำเพลง ปล่อยหมัดออกไปทันที！

อีกทั้งตำแหน่งที่จู่โจมคือจุดตันเถียนของหัวเฉียนคุนอีกด้วย

สิ่งที่มากกว่านั้นคือ หมัดของเย่อู๋เทียน รวมรวมพลังเป็นเกลียว ถึงแท้จะดูน่าสะพรึงกลัวมาก แต่เมื่อหลังจากที่ลงตรงจุดตันเถียนของหัวเฉียนคุน เขากลับไม่ได้ถอยหลังแม้แต่ครึ่งก้าว！

เจี่ยนโล่จู๋ที่อยู่ด้านหลังของฮีวเฉียนคุน และชายชุดดำอีกสามคน ต่างตกใจจนหน้าถอดสี

แต่สิ่งที่ทำให้ตกใจไม่ใช่ว่าหัวเฉียนคุนไม่ได้ถอยหลังหลังจากการโจมตีอย่างกะทันหันของเย่อู๋เทียน แต่กลับตกใจกับวิธีการอันน่าสะพรึงกลัวของเย่อู๋เทียนในเวลานี้！

หมัดที่เย่อู๋เทียนปล่อยออกไป หากสามารถต่อยหัวเฉียนคุนกระเด็นไปไกล ยังดีหน่อย

อย่างน้อย ระหว่างที่หัวเฉียนคุนกระเด็นออกไป ยังพอที่จะสามารถกำจัดพลังบางส่วนของหมัดเย่อู๋เทียนออกไปได้บ้าง

แต่ดูตอนนี้สิ？

หมัดของเย่อู๋เทียน สำหรับหัวเฉียนคุนแล้ว มันราวกับคุกจองจำ！

ทำให้หัวเฉียนคุนที่ฉลาดเป็นกรดผู้นี้ ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่กับที่ รับพลังหมัดของเย่อู๋เทียนไว้ทั้งหมด

ในชั่วพริบตาเดียว หัวเฉียนคุนรู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และพลังอันน่าสะพรึงกลัวของหมัดก็กระแทกเข้ากับร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ทั้งร่างกายของเขาราวกับได้กลืนดินปืนเข้าไป！

ความน่าเกรงขามทั้งหมด เขาต้องเป็นคนสลายไปเอง

ผ่านไปไม่นาน สีหน้าของหัวเฉียนคุนก็ม่วงช้ำ ไม่ว่าจะเป็นลำคอ หรือขมับ เส้นเลือดปูดโปนทั้งหมด ดวงตาของเขาเบิกกว้างเหมือนระฆังทองแดง และสีหน้าที่เหมือนตายตาไม่หลับ

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจเข้าใจได้

หลังจากที่เขามาถึงหลังเวที ในสายตาของ‘เย่จุ้นหลิน’เขาไปทำอะไรที่ทำให้รำคาญใจรึเปล่า ？

ไม่มี！

อีกฝ่ายเพียงแค่เข้ามาทักทายเท่านั้น！

คนผู้นี้……

ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี！

ฉันแค่ทักทายคุณ ถามสารทุกข์สุกดิบ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือหมัดของคุณเนี่ยนะ？