จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 182

หานเฟิงอี้เหมือนโดนฟ้าผ่า!

คิดไม่ถึงว่าบทสนทนาของตัวเองกับถังเลี่ยนก่อนหน้านี้บนเวทีแสดงสินค้า เย่อู๋เทียนจะได้ยิน!

อย่างที่เขาพูด ตระกูลหานแห่งตี้ตู มีความลับอยู่ความลับหนึ่งจริงๆ

ความลับนี้ เกี่ยวข้องกับบความสัมพันธ์ของตระกูลหานแห่งตี้ตู กับอำนาจลึกลับอำนาจหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ หลังจากเย่อู๋เทียนปลอมตัว หานเฟิงอี้เข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้แข็งแกร่งที่มาจากอำนาจลึกลับคนนั้น

เพราะความเข้าใจของหานเฟิงอี้

ผู้แข็งแกร่งที่มีพลังการต่อสู้ที่ทำให้คนถึงกับหยุดหายใจ ต้องเกี่ยวข้องกับอำนาจลึกลับแน่นอน

แต่ดูเหมือนตอนนี้......

การที่เย่อู๋เทียนแข็งแกร่งขนาดนี้ เป็นเพราะพลังบนแก่นเหรียญม่วง!

เอาเป็นว่าภายใต้เงื่อนไขนี้ ถึงตอนนี้หานเฟิงอี้เอาอำนาจลึกลับคนนั้นที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหานมา จะมีความหมายอะไรอีกล่ะ

ยิ่งไปกว่านั้น ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหานแห่งตี้ตู กับอำนาจลึกลับคนนั้น ไม่ได้พูดให้ชัดเจนได้ด้วยคำพูดแบบรวบรัด

ถ้าต่อมาเย่อู๋เทียนต้องการรู้เกี่ยวกับอำนาจลึกลับนั้น......

งั้น.....

หานเฟิงอี้คงต้องหาที่มุดดินลงไปจริงๆ

เพราะเบาะแสที่เกี่ยวข้องกับคนลึกลับคนนั้น โดนสักลงบนตัวหานเฟิงอี้ตั้งแต่หลายปีที่แล้ว

อย่าบอกนะว่าต้องถอดเสื้อผ้าให้เย่อู๋เทียนดู

ถ้าเย่อู๋เทียนไม่กลับมามีหน้าตาเหมือนเดิม หานเฟิงอี้ก็ไม่รู้ว่าเขาคือเย่อู๋เทียน ถึงจะหน้าไม่อาย แต่เธอก็เตรียมเอาร่างกายให้เสือกินแล้วเรียบร้อย เป้าหมายคือให้ถังเลี่ยนฝากตัวเป็นศิษย์ของอีกฝ่าย!

ตอนนี้ล่ะ

เขาคือเย่อู๋เทียน!

แม้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันทางสายเลือด แต่ยังไงเขาก็นับว่าเป็นรุ่นน้องของตัวเอง!

ตัวเองจะหน้าไม่อายถึงขั้นนั้นได้ยังไง

ทันใดนั้น......

หานเฟิงอี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก!

เย่อู๋เทียนเห็นหานเฟิงอี้ลำบากใจขนาดนี้ จึงพูดอย่างราบเรียบว่า “ดูเหมือนคนลึกลับที่เธอดูแลอยู่ จะสำคัญกว่าชีวิตของลูกชายเธอสินะ”

คำพูดนี้ดังเข้ามาในหูหานเฟิงอี้ เธอเปลี่ยนความคิดทันที

หานเฟิงอี้คิดว่า

ถ้าตัวเองไม่เอาคนลึกลับคนนั้นมาอยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน เขาอาจฆ่าถังเลี่ยนต่อหน้าทุกคนได้!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หานเฟิงอี้พูดอย่างหวาดกลัวว่า “อย่านะ! อย่าทำร้ายถังเลี่ยน!”

เย่อู๋เทียนยังไม่ได้พูดอะไร

หานเฟิงอี้กัดฟันจนหน้าแดง ค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น พูดเสียงสั่นว่า “คุยกันที่นี่ไม่สะดวก นาย......นายฉันมาหลังเวทีหน่อย!”

เย่อู๋เทียนพูดว่า “พูดที่นี่สะดวกมาก พูดออกมาเลย ไม่เป็นไร!”

หน้าหานเฟิงอี้แดงจนจะบิดออกมาเป็นเลือดได้

ขณะนั้นสายตาของทุกคนมองมายังหานเฟิงอี้

คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก......

“ตระกูลเล็กๆ” อย่างตระกูลหานแห่งตี้ตู จะมีความลับอะไรให้พูดถึงได้

หานเฟิงอี้จ้องเย่อู๋เทียนเขม็ง

เกลียด!

เกลียดสุดขีด!

ขณะเดียวกันก็วุ่นวายไปหมด

ไม่รู้จะทำยังไงดี

อย่าบอกนะว่าต้องบอกไอ้เลวเย่อู๋เทียน ว่าความลับอยู่บนตัวฉันต่อหน้าทุกคน นายมาสิ นายมาดูสิ......

ไม่จำเป็น!

หานเฟิงอี้สูดหายใจลึก ลงจากเวทีเดินไปหาเย่อู๋เทียน ท่ามกลางสายตาของทุกคน

หานเฟิงอี้มาด้านหลังเย่อู๋เทียน แล้วพูดเบาๆ ว่า “นายปล่อยถังเลี่ยนก่อน แล้วตามฉันไปหลังเวที ฉันขอร้องล่ะ!”