จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 183

ตอนพูดประโยคนี้ออกมา หานเฟิงอี้มีเพียงความรู้สึกเดียว นั่นคือตัวเองโดนเย่อู๋เทียนลงโทษต่อหน้าทุกคน

อีกทั้งวิธีลงโทษแบบนี้ ทำให้หานเฟิงอี้รู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ!

ตอนนี้หานเฟิงอี้เกลียดเย่อู๋เทียนไม่ได้แล้ว

มีเพียงแค่ความหวาดกลัวเท่านั้น

เธอกลัวว่าอีกเดี๋ยวเย่อู๋เทียนจะไร้ยางอาย จนถึงขั้นที่ทำให้คนบันดาลโทสะสุดขีด!

อย่างเช่น เย่อู๋เทียนให้เธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าทุกคน......

ถ้าเป็นแบบนั้น......

หานเฟิงอี้ต้องเป็นตัวตลกของคนทั้งโลกแน่นอน!

สิ่งสำคัญกว่านั้น ยังถอดเสื้อผ้าต่อหน้าถังเลี่ยนลูกชายของเธอ

ตอนนี้ในหัวของหานเฟิงอี้ เต็มไปด้วยภาพที่เธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าทุกคน เหมือนผู้หญิงที่เป็นทุกข์จากอาการหลงผิด

เมื่อลองมองอีกมุม การที่หานเฟิงอี้มีความคิดแบบนี้ ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล

นอกจากกลัวเย่อู๋เทียนจนถึงขีดสุด

เหตุผลที่แท้จริง......

คือร้อนตัว!

ตอนนั้นหานหว่านเอ๋อร์พาเย่อู๋เทียนมาเยี่ยมญาติตระกูลหานที่ตี้ตู

ตอนนั้นหานเฟิงอี้กำลังลงโทษพ่อของหานหว่านเอ๋อร์ หานหว่านเอ๋อร์ทนไม่ไหว จึง “รับโทษแทนพ่อ” !

สุดท้ายหานเฟิงอี้ให้คนมัดหานหว่านเอ๋อร์ไว้กับต้นไม้ และลงโทษโบยต่อหน้าทุกคน!

สิ่งสำคัญคือ ตอนนั้นเย่อู๋เทียนที่เป็นเด็ก ก็โดนนักบู๊หลายคนกดตัวไว้บนพื้น ทำได้เพียงมองแม่ตัวเองโดนคนโบยซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้!

ปัจจุบันนี้!

เรื่องราวเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน!

ไม่ว่าจะเป็นหานเฟิงอี้หรือถังเลี่ยน ตอนนี้กลายเป็นแค่ “นักโทษ” ของเย่อู๋เทียน!

จะมีจุดจบที่ดีได้อีกเหรอ

หันมองถังเลี่ยนอีกครั้ง

เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ความลับที่หานเฟิงอี้รักษาไว้ จะโดนคนสักไว้บนตัวหานเฟิงอี้

ตอนนี้ถังเลี่ยนก็โมโหสุดขีด

เขารับรู้ถึงความเก่งของเย่อู๋เทียนแล้ว!

ถึงตอนนี้เขาทนไม่ไหวที่แม่ตัวเองโดนเย่อู๋เทียนทำให้อับอาย แต่ก็ไม่มีวิธีอะไรเลย!

เพราะแค่เขาจะทำให้เย่อู๋เทียนพังพินาศไปด้วยกัน ยังไม่สามารถทำได้เลย!

จะพูดเรื่องอื่นอีกทำไม

ทำได้เพียงมองเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นช้าๆ โดยไม่สามารถทำอะไรได้

ไม่มีวิธีอะไรเลย!

มองเย่อู๋เทียนในตอนนี้

สีหน้าเมินเฉย

ในใจรู้สึกเหนือความคาดหมายอยู่บ้าง ความลับที่หานเฟิงอี้พูด โดนคนสักไว้บนตัวเธอ!

อีกทั้งยังเป็นยันต์มังกรด้วย!

แล้วมันคือยันต์มังกรอะไรกันแน่

ขณะที่เย่อู๋เทียนกำลังสงสัยอยู่

จู่ๆ หานเฟิงอี้สติแตก จ้องเย่อู๋เทียนแล้วพูดอย่างบ้าคลั่ง “เย่อู๋เทียน! นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้! ถ้านายกล้าทำให้ฉันอับอายต่อหน้าทุกคน ฉันจะตาย!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานเฟิงอี้มองคนในที่นี้ทุกคน ตะโกนเสียงดังอย่างเสียสติ

“พวกนายตาบอดเหรอ เป็นคนที่อยู่ในวิถีบู๊เหมือนกัน จะมองสองแม่ลูกอย่างฉันกับถังเลี่ยน โดนเย่อู๋เทียนรังแกดูหมิ่นแบบนี้โดยไม่ทำอะไรเลยเหรอ”

“เจี่ยนโล่จู๋หลังภูเขาเอ๋อเหมยเพื่อนของเขา เอาแก่นเหรียญม่วงปลอมออกมาหลอกพวกนาย อย่าบอกนะว่าพวกนายไม่มีความกล้าแม้แต่จะแตะต้องเขา”

“พวกนายมันคนขี้ขลาดท่าดีทีเหลว! พวกนายมันพวกกากเดน!”

ตั้งแต่เด็กจนโตหานเฟิงอี้ ไม่เคยเสียสติขนาดนี้มาก่อน

เหตุผลที่แท้จริง

ก็คงมีเพียงแค่สองคำเท่านั้น!

หวาดกลัว!

หลังจากที่หวาดกลัวถึงขั้นสุด ก็จะเป็นความโกรธ!

ความโกรธ......

ส่วนใหญ่เกิดจากความไร้ความสามารถ!

มองหานเฟิงอี้ที่โดนบีบจนบ้าไปแล้ว ผู้แข็งแกร่งในที่นี้เงียบเสียงกันหมด!

อารมณ์ของทุกคนล้วนสับสนมาก ไม่มีใครผิดแปลกไปจากนี้เลย

หานเฟิงอี้พูดถูก

พวกเขาคือคนขี้ขลาด คือกากเดนจริงๆ

อยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน อย่าว่าแต่ลงมือเลย ขนาดพูดสักคำยังไม่กล้าเลย!

ทุกคนในนี้ ในมุมมองของคนนอก ล้วนเป็นบุคคลระดับปรมาจารย์

ประโยคที่ว่ามิอาจดูถูกปรมาจารย์ เผยแพร่ไปทั่ว

แต่ดูเหมือนตอนนี้

ประโยคนี้......

เหมือนกลายเป็นเพียงลมปากเท่านั้น!?

ขณะนั้นเย่อู๋เทียนหัวเราะ มองหานเฟิงอี้แล้วพูดว่า “เธอคิดว่าฉันจะให้เธอถอดเสื้อผ้าต่อหน้าทุกคนเหรอ”

หานเฟิงอี้เหมือนโดนฟ้าผ่า!