จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 190

เมื่อคิดเช่นนี้ หลิงฟ่างมาถึงหน้าแผนกต้อนรับที่ห้องโถงสมาคมตระกูลหลิงแล้ว แต่ขณะกำลังจะพูดกับพนักงานต้อนรับ กลับโดนผู้หญิงที่ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตาที่สะดุดตามากดึงดูดสายตาเขา

“จ้าวโย่วหลิง!”

หลิงฟ่างยิ้มบางๆ ตะโกนเรียกผู้หญิงที่สะดุดตามากคนนั้น

จ้าวโย่วหลิงอยู่ในชุดราตรีสีดำ มีเสน่ห์แผ่ออกมาทุกการเคลื่อนไหว ไร้ที่ติจริงๆ!

เป็นผู้หญิงที่สะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น

ผู้ชายมองเพียงแวบเดียว ต้องยอมจำนนเพราะความงามของเธอ

จ้าวโย่วหลิงเป็นผู้ช่วยของหยูฉิง

แน่นอนว่ายังมีอีกตัวตนหนึ่ง นั่นก็คือเพื่อนร่วมชั้นของหยูฉิง จบการศึกษารอบเดียวกับหยูฉิงและเสิ่นรั่วชิง

ช่วงมหาวิทยาลัยในตอนนั้น

เสิ่นรั่วชิง อ้ายเสี่ยวเตี๋ย หยูฉิง และจ้าวโย่วหลิง ถูกคนเรียกรวมกันว่าดาวมหาวิทยาลัยทั้งสี่

ถ้าพูดตามความเป็นจริง

ความงามของจ้าวโย่วหลิง เหนือกว่าอ้ายเสี่ยวเตี๋ยและหยูฉิง!

แต่เพราะฐานะทางบ้านของจ้าวโย่วหลิงไม่ดี จึงอยู่ลำดับสุดท้าย

ไม่ใช่เพราะว่าจ้าวโย่วหลิงเกิดในตระกูลยากจน

ตรงกันข้าม พื้นฐานครอบครัวของจ้าวโย่วหลิง ถึงรวมเสิ่นรั่วชิง อ้ายเสี่ยวเตี๋ย และหยูฉิงเมื่อก่อนเอาไว้ด้วยกัน ก็ยังไม่สามารถสู้ได้

ตอนนั้นพ่อของจ้าวโย่วหลิง “มีความผิดในการทุจริต” จึงโดนจับ

หลังจากนั้นมา......

จ้าวโย่วหลิงก็กลายเป็นหงส์ตกอับ!

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ ทุกการกระทำและคำพูดของจ้าวโย่วหลิง ก็ไม่เหมือนกับสาวงามทั่วไป

เพราะบุคลิก เป็นสิ่งที่มาจากการเลี้ยงดูตั้งแต่เด็ก

อันที่จริงเพิ่งรู้ตัวตนของหลิงฟ่างเมื่อไม่นานมานี้!

ไม่คาดคิดเลย

เด็กยากจนที่โดนทุกคนดูถูกในตอนนั้น จะกลายเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลหลิงแห่งเจียงหนาน!

ทำให้คนคาดไม่ถึงจริงๆ!

ขณะนั้นจ้าวโย่วหลิงมาถึงหน้าหลิงฟ่างแล้ว

หลิงฟ่างรีบอ้าแขนทั้งสองข้าง ยิ้มร้ายกาจแล้วพูดว่า “เจอเพื่อนเก่า มากอดหน่อยสิ!”

จ้าวโย่วหลิงลังเลครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ปฏิเสธ

แต่ตอนที่ทั้งสองคนกอดกัน

จ้าวโย่วหลิงกลับพูดเบาๆ ว่า “เพิ่งเจอกันเมื่อวาน ตอนนี้มาทำเสแสร้งอะไร”

หลิงฟ่างหัวเราะร่า “ละคร ยังไงก็ต้องแสดง! ช่วยไม่ได้ ฉันบอกพวกเพื่อนเก่าวันนี้ไม่ได้หรอก ว่าที่จริงแล้วเราสองคนสมคบคิดกันนานแล้ว เธอสร้างความดีความชอบใหญ่ให้ฉันเชียวนะ! ไม่งั้นวันนี้ฉันคงไม่รู้จะสร้างความลำบากใจให้เสิ่นรั่วชิงยังไง รวมถึงแฟนของเธอด้วย!”

จ้าวโย่วหลิงดันหลิงฟ่างออก พูดงอนๆ ว่า “ ไปไหนก็ไป สมคบคิดอะไรกัน! ต่างคนต่างได้สิ่งที่ต้องการต่างหาก!”

หลิงฟ่างยิ้มตาหยีแล้วพูดว่า “ก็เหมือนกัน”

จ้าวโย่วหลิงพูดว่า “ไม่เหมือน!”

หลิงฟ่างยิ้มร้ายกาจ

“ไม่เหมือนตรงไหน เมื่อวานตอนเธอแช่น้ำร้อนกับเสิ่นรั่วชิง แอบเปลี่ยนของสำคัญที่สุดของเสิ่นรั่วชิง ของชิ้นนั่นมูลค่าเป็นร้อยล้านเชียวนะ หลังจากนั้นเธอก็เอาของชิ้นนั้นให้ฉัน นี่ไม่เรียกสมคบคิดเหรอ”

“อีกอย่าง นอกจากเธอแอบเปลี่ยนของชิ้นสำคัญที่สุดของเสิ่นรั่วชิง เธอยังแอบถ่ายรูปตอนเสิ่นรั่วชิงแช่น้ำอุ่นด้วย แต่น่าเสียดาย......ที่ตอนนั้นเสิ่นรั่วชิงนุ่งผ้าขนหนูอยู่ ทำไมเธอถึงป้องกันขนาดนั้นนะ แช่น้ำร้อนก็ไม่รู้จักแก้ผ้าให้หมด!”

จ้าวโย่วหลิงหน้าแดงขึ้นมาทันที

“เรื่องรูป ก็เพราะความต้องการของคนเลวอย่างนายไม่ใช่เหรอ! ถ้านายไม่ข่มขู่ฉัน ฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน!”

ใบหน้าหลิงฟ่างยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ เธอเข้าใจผิดฉันอย่างมาก ตอนนั้นฉันแค่พูดเล่นกับเธอ ใครจะไปรู้ว่าเธอจะถ่ายมาจริง กลับกัน ฉันไม่มีทางข่มขู่เธอหรอก ฉันยังชอบเธอไม่มากพอเหรอ!”

จ้าวโย่วหลิงส่งเสียงหึออกมา

“ไปไหนก็ไป ตอนมหาวิทยาลัย ใจนายก็อยู่ที่เสิ่นรั่วชิง เคยมองฉันสำคัญด้วยเหรอ แน่นอนว่า คำพูดในตอนนั้น ฉันก็ไม่ได้มองนายสำคัญเหมือนกัน นายคงไม่ว่าฉันใช่ไหม”

หลิงฟ่างหัวเราะร่า

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ อันที่จริงฉันไม่ตำหนิแม้แต่เสิ่นรั่วชิง เพราะเมื่อก่อนพวกเธอไม่รู้ตัวตนแท้จริงของฉัน ในสายตาพวกเธอ ฉันเป็นแค่เด็กจนที่กินได้แค่หมั่นโถวไม่ก็ผักดอง แน่นอนว่าเหตุผลสำคัญที่ฉันไม่โทษพวกเธอ......อันที่จริงไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะนอนกับนักศึกษาหญิงสาขาเราในตอนนั้น รวมถึงเธอด้วย! ดังนั้นฉันจะตำหนิเธอได้ยังไงล่ะ”

จ้าวโย่วหลิงหน้าแดงขึ้นมาทันที

แววตาที่มองหลิงฟ่าง เต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

เป็นมนุษย์คนหนึ่ง......

ทำไมถึงเลวได้ถึงขั้นนี้

แต่เมื่อคิดกลับกัน นี่เป็นเรื่องที่อยู่บนพื้นฐานของเหตุผล

ความทะเยอทะยานของผู้ชาย นอกจากเงินก็คือผู้หญิง

อีกทั้งถ้าผู้ชายคนหนึ่งกลัวความจน แน่นอนว่าเมื่อเขารวยแล้ว ต้องผลาญเงินอย่างไม่รู้จบ

แล้วถ้าผู้ชายคนหนึ่งโดนผู้หญิงไม่เห็นอยู่ในสายตามาเป็นเวลานาน แน่นอนว่าเมื่อเขามีอำนาจมีกำลัง ต้องไปกำราบพวกผู้หญิงที่เคยดูถูกเขาโดยไม่มีความยับยั้งชั่งใจ!

นี่คือผู้ชาย!

หรือพูดว่านี่คือมนุษย์