จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 192
หยูฉิงมองเย่อู๋เทียนอย่างอึ้งๆ
คิดไม่ถึงเลย ในรูปภาพที่เพิ่งมีคนส่งเข้ามาในกลุ่มเพื่อน ผู้ชายที่นั่งข้างฝ่าบาทผู้สูงส่ง จะคล้ายกับเย่อู๋เทียนขนาดนี้
แต่......
เรียกว่าดูเหมือนแล้วกัน
แต่ทำไมรู้สึกว่ามีตรงไหนที่ดูผิดปกติ
ขณะที่หยูฉิงกำลังสงสัยอยู่ เย่อู๋เทียนหันมามองหยูฉิงแวบหนึ่ง
ทั้งสองสบตากัน
หยูฉิงรีบละสายตาออก
แต่หลังจากละสายตาออก หยูฉิงมองเย่อู๋เทียนอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ เธอรู้สึกว่าตัวเองอาจจะมีอาการผิดปกติ
เย่อู๋เทียนที่อยู่ตรงหน้า จะเป็นคนเดียวกับผู้ชายที่อยู่ในรูปได้ยังไง
แค่รูปร่างหน้าตาค่อนข้างคล้ายกันเท่านั้น
ไม่ต้องพูดถึงตัวตนของผู้ชายในรูป แค่เขาสามารถนั่งอยู่ข้างฝ่าบาทผู้สูงส่งได้ ก็เพียงพออธิบายได้แล้วว่าเบื้องหลังของอีกฝ่ายน่ากลัวขนาดไหน
แต่เย่อู๋เทียนที่อยู่ตรงหน้านี่ล่ะ
ขับรถสปอร์ตรุ่นที่ราคาถูกสุด จะเป็นผู้ชายที่อยู่ในรูปได้ยังไง
แต่หยูฉิงก็อดถามอ้ายเสี่ยวเตี๋ยที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้ อีกทั้งยังถามด้วยเสียงที่เบามากด้วย
“นี่ เสี่ยวเตี๋ย เย่อู๋เทียนทำงานอะไรกันแน่”
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยอึ้งเล็กน้อย หัวเราะคิกคักแล้วตอบ
“เขาบอกแล้วไงว่าอาชีพอิสระ!”
หยูฉิงสงสัยครู่หนึ่ง ก็อดถามออกมาอีกไม่ได้
“งั้นเขา......เป็นลูกคนเดียวใช่ไหม เขามีน้องชายอะไรทำนองนี้ไหม”
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยมองหยูฉิงอย่างสนใจอยู่รอบหนึ่ง
“ทำไม เธอก็ยอมจำนนต่อเสน่ห์ของเขาเหรอ ก็ได้ งั้นฉันกับเสิ่นรั่วชิงจะใจกว้างหน่อยก็ได้ เพิ่มเธอด้วยอีกคน ต่อไปคุณหยูที่ขายผลิตภัณฑ์อาหารเสริม เป็นเมียที่สามของสามีเรา! ฮ่าๆ เธอขายผลิตภัณฑ์อาหารเสริมคงเข้าใจ......”
ไม่รอให้อ้ายเสี่ยวเตี๋ยพูดจบ หยูฉิงถลึงตาใส่เธอ
“ยัยบ้านี่ เธอพูดไร้สาระอะไรเนี่ย! ฉันถามว่าเย่อู๋เทียนมีน้องชายไหม!”
การที่ถามแบบนี้ หยูฉิงแค่อยากยืนยันว่ารูปผู้ชายที่ส่งมาในกลุ่มเพื่อน เป็นน้องชายของเย่อู๋เทียนหรือเปล่า
ไม่งั้นบนโลกนี้จะมีคนสองคน ที่หน้าตาคล้ายกันขนาดนี้เหรอ
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยยิ้มแล้วมองหยูฉิง จากนั้นพูดว่า “เสียใจด้วย เย่อู๋เทียนเป็นลูกคนเดียว ไม่มีน้องชาย! เธอล้มเลิกจะเป็นพี่น้องกับเย่อู๋เทียนเถอะ เธอเหมาะจะเป็นเมียน้อยเย่อู๋เทียนมากกว่านะ!”
หยูฉิงกลอกตามองบน แล้วด่าว่า “ประสาท!”
พูดจบ หยูฉิงก็ไม่เอาเรื่องนี้มาใส่ใจอีก
ในความคิดพื้นฐานของเธอ เย่อู๋เทียนก็แค่คนที่คล้ายกับผู้ชายคนที่นั่งข้างฝ่าบาทผู้สูงส่งในรูป เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนเดียวกัน
ตอนนี้เย่อู๋เทียนละสายตาออกจากใบหน้าหยูฉิงแล้ว
แม้ไม่เห็นภาพในมือถือหยูฉิง แต่จากการแสดงออกของหยูฉิงเมื่อครู่......
เย่อู๋เทียนเดาความคิดในใจเธอได้แล้ว
หยูฉิงกำลังสงสัยตัวตนของตัวเองอยู่แน่นอน
อันที่จริงไม่จำเป็นต้องสงสัย
ตัวเองก็คือคนที่เธอกำลังคิดอยู่นั่นแหละ
แต่เวลาสิบปี ตัวเองเปลี่ยนไปมาก
บนตัวไม่มีออร่าวัยรุ่นเหมือนเมื่อสิบปีก่อนอีกแล้ว แม้แต่รูปร่างหน้าตา ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงที่เพิ่มขึ้น
ถ้ามีคนเอาตัวเองเมื่อสิบปีก่อนมาเทียบกับตัวเองในตอนนี้
อันที่จริงก็มีความคล้ายกันบางส่วนเท่านั้น
ตอนนี้กลุ่มคนเดินเข้ามาในสวนเฉียนหลงแล้ว
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยเดินข้างเสิ่นรั่วชิง ยังมีพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“คิดไม่ถึงจริงๆ หลิงฟ่างเป็นลูกหลานของตระกูลหลิงแห่งเจียงหนาน แต่เมื่อเทียบกับสามีของเรา ก็ยังไม่ควรค่าให้พูดถึงอยู่ดี!”
“ฮ่าๆ แม้ตอนนี้ฉันยอมรับเธอแล้ว สายตาเธอดีมากจริงๆ เมื่อสิบปีก่อนสามีเรายังไม่เอาไหนเลย แต่ตอนนี้......”
ไม่รอให้อ้ายเสี่ยวเตี๋ยพูดจบ เสิ่นรั่วชิงถลึงตาใส่อ้ายเสี่ยวเตี๋ยทันที
“ถ้าเธอพูดไร้สาระอีก ฉันจะตัดความสัมพันธ์กับเธอ!”
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยใบหน้าโศกเศร้า
“เมื่อก่อนเธอพูดเองนี่ว่ามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน ใครมีของดีก็ต้องแบ่งปัน ตอนนี้เธอได้สามีดีขนาดนี้ เธอก็ลืมคำมั่นสัญญาในตอนนั้นไปเลยเหรอ ฉันเสียใจมาก!”
จู่ๆ เสิ่นรั่วชิงมองอ้ายเสี่ยวเตี๋ยอย่างจริงจัง
“อ้ายเสี่ยวเตี๋ย เธอจะแย่งผู้ชายกับฉันจริงๆ ใช่ไหม”
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยมองบน
“น่าเบื่อจริงๆ! ก็แค่ล้อเล่นเอง เธอคิดจริงซะแล้ว!”
เสิ่นรั่วชิงพูดอย่างมีเหตุผลว่า
“ฉันไม่คิดว่าเธอกำลังพูดล้อเล่น!”
อ้ายเสี่ยวเตี๋ยตะโกนเสียงดัง
“เสิ่นรั่วชิง เธอมีผู้ชายแล้วลืมเพื่อน!”
ยัยบ้าอ้ายเสี่ยวเตี๋ยทำให้เสิ่นรั่วชิงใกล้บ้าแล้ว
แต่......
ก็ยังทำอะไรยัยบ้านี่ไม่ได้สักนิดเดียว
เย่อู๋เทียนเห็นอ้ายเสี่ยวเตี๋ยบ้าขนาดนี้ เลยตั้งใจจะพูดออกมาว่า อย่าพูดล้อเล่นจนเกินไป
คิดไม่ถึง ไม่รอให้เย่อู๋เทียนพูด อ้ายเสี่ยวเตี๋ยก็กำหมัดเหวี่ยงไปมาตรงหน้าเย่อู๋เทียน แล้วพูดอย่างดุดันว่า “ต่อไปดีกับภรรยาฉันหน่อย ถ้านายกล้าทำผิดต่อภรรยาฉัน นายได้เห็นดีกับฉันแน่!”
“.…..”
เย่อู๋เทียนสงสัยจริงจัง
การที่อ้ายเสี่ยวเตี๋ยมีความคิดที่ทำให้คนตามไม่ทันขนาดนี้ บ้าขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะ......
ความสัมพันธ์ของเธอกับเสิ่นรั่วชิง เกินขอบเขตของมิตรภาพปกติไปแล้ว ไม่งั้นเธอคงไม่ก่อกวนขนาดนี้หรอก!
ดูท่าแล้ว ต้องหาโอกาสคุยกับอ้ายเสี่ยวเตี๋ยอย่างจริงจังสักหน่อย
เมื่อคนพวกนี้ปรากฏตัวในสวนเฉียนหลง คนจำนวนมากข้างใน ล้วนสังเกตเห็นเสิ่นรั่วชิง
“ว้าว ดูเร็วๆ ว่านั่นใคร เสิ่นรั่วชิงสุดสวยไง นางเอกหมายเลขหนึ่งในงานเลี้ยงสังสรรค์ของเพื่อนร่วมชั้นวันนี้!”
ผู้หญิงแต่งตัวงดงามคนหนึ่งเป็นคนพูดออกมา
เมื่อพูดจบ สายตาของทุกคนในงาน พากันมองไปที่ใบหน้าของเสิ่นรั่วชิง
“โอ้โห......ไม่ได้เจอกันหลายปี ทำไมเสิ่นรั่วชิงถึงสวยได้ขนาดนี้”
“เสิ่นรั่วชิง เธอคือเสิ่นรั่วชิงใช่ไหม”
“เธอกำลังย้อนวัยอยู่หรือเปล่าเนี่ย”
ไม่นานทุกคนพากันยื่นหน้าออกมาดู ไม่มีใครที่ไม่ตะลึงกับความสวยของเสิ่นรั่วชิง
ก่อนเสิ่นรั่วชิงมาที่นี่ เธอมีความสุขมาก
เพราะไม่ได้เจอเพื่อนเก่ามานานหลายปีมาก
แต่ตอนนี้......
กลับตาลปัตรไปหมดแล้ว!
ทุกคนไม่ได้ดูสดใสบริสุทธิ์เหมือนตอนมหาวิทยาลัยอีกแล้ว
แต่ละคนเปลี่ยนไปมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ