จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 210

แต่มีสักวันหนึ่ง เธออาจจะปรากฏตัวตรงหน้าของตัวเอง……..

ต่อจากนั้น ทรมานตัวเองจนตาย!

แต่ขณะที่อิ่นโม่โฉวคิดอย่างนั้น เย่อู๋เทียนหันหน้ามองดูเธอแวบหนึ่ง และถามว่า: “เธอกำลังกังวลอะไร?”

อิ่นโม่โฉวไหล่สั่น และพูดด้วยเสียงเบาๆ: “ไม่ ไม่ได้กังวลอะไร”

จู่ๆเย่อู๋เทียนก็ถามขึ้นมาว่า: “เธอคิดว่า เย่ชูอีไม่มีทางไปเมืองเจียงหนาน ใช่มั้ย?”

อิ่นโม่โฉวนิ่งไปเล็กน้อย ในสายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ยังไงก็คิดไม่ถึงว่า

เย่อู๋เทียน จะคาดเดาเรื่องนี้ได้

แต่ถึงกระนั้น ทำไมเขาถึงได้ปล่อยเย่ชูอีไป?

ต้องรู้ว่า เย่ชูอีสำหรับเย่อู๋เทียน แม้ว่าจะไม่มีภัยคุกคามใดๆ แต่สำหรับคนในครอบครัวของเย่อู๋เทียน กลับคุกคามเป็นอย่างมาก!

ถ้าเกิดจากนี้ไปเย่ชูอีก็เหมือนกับว่านฉิว ลงมือกับลูกชายของเย่อู๋เทียน แบบนั้นจะทำยังไง?

เย่อู๋เทียนพูดอย่างราบเรียบว่า: “เธอไปพักผ่อนที่บ้านของฉันก่อน ฉันยังมีธุระต้องทำ”

อิ่นโม่โฉวเต็มไปด้วยความสงสัย

แต่ว่า เย่อู๋เทียนกลับไม่ได้ให้คำอธิบายใดกับอิ่นโม่โฉว ก็หายไปจากที่เดิมในทันที

อิ่นโม่โฉวนิ่งอึ้ง

ทันใดนั้นก็เกิดภาพลวงตาอย่างหนึ่ง ก็ราวกับ……..

เย่อู๋เทียนไม่เคยปรากฏตัวข้างกายของเธอมาก่อน!

ในอีกด้านหนึ่ง เย่อู๋เทียนลงมาอยู่ยอดต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเชิงเขาแล้ว

สิ่งที่เท้าเหยียบอยู่คือใบไม้!

คนทั้งคน ตัวเบาจนเหมือนไม่ใช่คน

แต่เหมือนเกล็ดหิมะ ที่ตกลงมาบนใบไม้อย่างแผ่วเบา

ถ้าหากเห้อเหลียนหว่านจีเห็นฉากนี้…….

จะต้องตกตะลึงจนตาค้าง

เพราะว่า……..

วิชาเบาตัวของเย่อู๋เทียน ได้บรรลุมาถึงระดับสูงสุดที่มนุษย์รู้จักแล้ว!

เรื่องนี้ ต่อให้เป็นเห้อเหลียนหว่านจี ก็ทำไม่ได้

สำหรับผู้แข็งแกร่งแดนสี่…….

แผ่ซ่านพลังมืด ห่อหุ้มด้วยสิ่งที่บินได้ ลงมาบนพื้น ตามสิ่งที่บินได้ไป แม้ว่ายากมาก แต่ก็สามารถทำได้

แต่ว่า ยืนนิ่งอยู่บนใบไม้……..

แต่กลับจะเทียบกับการเหยียบใบไม้ไป หรือว่าเหยียบก้อนหินบินออกไป ยังจะยากขึ้นระดับหนึ่ง!