จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 236

“สวัสดีครับคุณเย่ ฉันเป็นแม่ของกัวเสี่ยวอี้ เสี่ยวอี้ของฉันกับจูนหลินของบ้านท่านเคย นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันเลย！”

“สวัสดีครับคุณเย่ ผมเป็นพ่อของกัวเสี่ยวอี้ ก่อนนั้นผมเคยปฏิบัติหน้าที่อยู่ในกองทัพ เคย....เคยเห็นท่านอยู่ครับ！”

“สวัสดีครับคุณเย่ ผมเป็นครูวิชาภาษาของคุณจูนหลิน การแสดงออกของจวินหลินช่วงนี้ดีมากเป็นพิเศษเลย การงานก็ทำได้ทันเวลา ครับท่าน ผมขอยืนถ่ายรูปคู่กับท่านสักรูปนะครับ！”

“สวัสดีครับคุณเย่ ผมแซ่หวาง ลูกชายผมกับลูกชายท่านก่อนหน้านี้เคยร่วมสาบานด้วยกันมานะครับ ตอนนี้พวกเราก็นับได้ว่าเป็นพี่น้องกันได้นะ？ “

“สวัสดีครับคุณเย่ ผมเป็นครูประจำชั้นของเด็กชายจวินหลิน คิดไม่ถึงว่า ท่านก็คือคุณพ่อของเด็กชายจวินหลิน คิดไม่ถึงจริง ๆ .....”

เผชิญหน้ากับผู้ปกครองที่บ้าคลั่ง ครูบาอาจารย์ที่บ้าคลั่ง ทำเอาเย่อู๋เทียนมือเกร็งเอาเลย

เคยประจันหน้ากองทัพข้าศึกนับล้านสีหน้าไม่มีเปลี่ยน

นาทีนี้ เล่นเอาเหงื่อแตก

เป็นเรื่องคิดไม่ถึงจริง ๆ

แค่เพียงว่าจะมางานพบปะผู้ปกครอง ตอนนี้ กลับกลายเป็นฮีโร่ในสายตาของทุกคน！แม้กระทั่งฝูงชนในถนนทิงเฉา ก็แห่กันมาเหมือนฝูงปลา เบียดอัดกันเข้ามาในโรงเรียน

ขืนเป็นไปตามสภาพนี้ ประเมินดูได้ว่า แค่เพียงยืนคู่ถ่ายรูปด้วยและเซ็นชื่อ คงต้องหมดไปทั้งวัน

ปัญหาใหญ่คือ เย่อู๋เทียนไม่สามารถปฏิเสธได้เลย

พูดอีกอย่างก็ได้ว่า......

เจอเข้าแบบนี้ จะให้เย่อู๋เทียนปฏิเสธยังไง？

ระดับถึงขนาดเจ้ายมบาลชิงตี้แห่งประเทศหลง

โดนคณะครูนักเรียนทั้งโรงเรียนล้อมกรอบไว้！

หมดปัญญารับมือได้แม้แต่นิดเดียว

ตลอดทั้งช่วงบ่าย เย่อู๋เทียนอยู่ในสภาพเบลอ

ถ่ายรูปด้วยกัน.......

เซ็นชื่อ......

รับหน้ากับพวกผู้ปกครอง ครูและนักเรียน......

แค่นี้ก็เหน็บกินแล้ว！

ตราบจนเวลาค่ำ เย่อู๋เทียนก็ไม่สามารถปลีกตัวได้สำเร็จ

ต่อหน้ากับบรรดาผู้ปกครองชายยังพอว่า ถึงยังไงก็คุยภาษาผู้ชาย ไม่มีเรื่องต้องคุยมาก

แต่ตอนที่เผชิญกับบรรดาผู้ปกครองที่เป็นหญิงนี่.....

พูดกันตรง ๆ

เย่อู๋เทียนไม่มีความมั่นใจ

แม้ว่าจะไม่คิดพูด ก็ไม่ได้

พวกผู้ปกครองหญิงพวกนั้นถามกันเรื่องต่อด้วยเรื่อง ตรงถามใส่เย่อู๋เทียนในปัญหาหลากหลาย

ปากไม่กี่ร้อยปากของผู้ปกครองหญิง ก็คงรุมล้อมเย่อู๋เทียนไว้

ถามกันไปสารพัดเรื่อง

นั้นพาให้สมองเย่อู๋เทียน เกิดมีความคิดอยากเป็นลมให้รู้แล้วรู้รอดไป

เย่อู๋เทียนก็ใช่ว่าจะไม่เคยได้คิด

จัดการประกาศเรียกทั้งหมดทุกคนเข้าไปในห้องประชุม จัดวางหมวดหมู่กลุ่มครูกลุ่มผู้ปกครองขึ้นมา ให้พวกเขานั่งลง ตัวเขาเองขึ้นไปพูดไม่กี่คำง่าย ๆ แล้วก็ออกไป

ปัญหาคือ......

ต่อให้เข้าไปอยู่ในห้องประชุมแล้ว

ก็จะเกิดสภาวะคนท่วมท้นล้นทะลัก

คนต่อแถวออกไปถึงท้องถนน

เย่อู๋เทียนคิดจะไป ก็ไปไม่ได้แล้ว

จวบจนถึงค่ำคืนแปดนาฬิกา เย่อู๋เทียนจึงเรียกได้ว่าหลุดรอดออกไปได้

นี่พูดอย่างเด็ดขาดได้เลยว่า เป็นวันที่เหนื่อยที่สุดของเย่อู๋เทียน ให้อยู่บ้านกับเสิ่นรั่วชิงแล้วช่วยกันสรรค์สร้างท้องอีกครรภ์หนึ่งก็ยังไม่เหนื่อยเท่า！