จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 237

จ้าวลี่หน้าทอดสายตามองความมืดของกลางคืนนอกหน้าต่างรถ พูดเสียงแผ่ว “จะหาอะไร ไม่หา ฉีเซิงหยาง......ในตอนนั้นมายั่วฉัน.....ความจริงฉันไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับเขาแม้แต่น้อย แต่มาตอนอยู่มหา’ลัย เขานั่งวาดรูปอยู่ริมบึงน้ำในโรงเรียน ตอนนั้นนึกบ้ายังไงไปมองเขาเข้า หลังจากนั้นก็ไม่รู้เป็นอะไร หลงเขาเสียแล้ว！”

พูดมาถึงนี่ จ้าวลี่หน้าสูดหายใจเข้าลึก ๆ มองกลับมาที่เย่อู๋เทียน พูดว่า “ฉันไม่สนละ คราวนี้ถ้าฉันก้าวข้ามอุปสรรคนี้ไปได้ คุณต้องรับฉีซือซือไว้เป็นลูกสาวบุญธรรม！คุณต้องดีกับหล่อน ทุกวันอาทิตย์ต้องพาเขาไปกินห่านย่างหนึ่งครั้ง！ที่ฉันพาหล่อนไปกินเมื่อครั้งที่แล้วนั้น มันตั้งครึ่งปีมาแล้ว！มันแพงมาก ฉันที่เป็นแม่คนนี้ไม่เอาไหน คงทำได้แค่นี้เอง！”

เย่อู๋เทียนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง มองพูดกับเสิ่นรั่วชิงว่า “ไปร้านกว่างเต๋อโหลว กินห่านย่างกัน”

เสิ่นรั่วชิงไม่พูดอะไร เปลี่ยนเส้นทางรถไปร้านอาหารสไตล์กวางตุ้งกว่างเต๋อโหลว

แต่ในเวลานั้นเอง ฉีซือซือกุมมือจ้าวลี่หน้าขึ้นมาบีบแน่น พูดว่า “คุณแม่ หนูไม่ชอบกินห่านย่าง ที่หนูชอบมากที่สุดต้องหมี่ราดหน้าไข่มะเขือเทศที่คุณแม่ทำ”

จ้าวลี่หน้าสะดุ้งเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่ กลั้นใจไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาไหลร่วงพรู แต่กลับพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “วันนี้เราไปกินห่านย่างกันก่อน หมี่ราดหน้าไข่มะเขือเทศไว้พรุ่งนี้แม่ค่อยทำให้กิน นี่เพราะคุณอาเย่ของหนูตนนี้ตอนเด็ก ๆ เคยมาแกล้งแม่ กว่าจะหาตัวเขาก็แสนยากแสนเย็น แล้วจะไม่เล่นงานให้เขาจ่ายให้หนักในมื้อนี้หรือ？”

ฉีซือซืองุนงงเต็มใบหน้า “คุณอาเย่ดูเขาใจดีออก เขาจะไปรังแกแม่ตอนเด็ก ๆ ได้ยังไงกัน？แต่ก็ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้หนูก็แกล้งเย่จูนหลินทุกวัน เขาอยู่ต่อหน้าหนู ยังไม่กล้าพูดเสียงดังกับหนูเลย”

เย่จูนหลินกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ตรงที่นั่งข้างตำแหน่งคนขับ พูดออกมาเนือย ๆ ว่า “ข้าก็แค่ไม่อยากไปงี่เง่าเหมือนเด็กผู้หญิงอย่างพวกแกเองแหละ！”

ไม่ทันคิดเลยว่าแค่เพียงพูดขาดคำ ฉีซือซือที่นั่งอยู่หลังที่นั่งข้างคนขับนั้นถีบใส่พนักพิงหลังของที่นั่งข้างคนขับ

ปัง！

ขาที่ถีบใส่เข้าไปของฉีซือซือนั้น ทะลุเบาะพนักพิงออกไป！

เย่จูนหลินที่นั่งอยู่ข้างหน้า.........

ตัวกระเด็นพุ่งตรงเข้าชนกระจกหน้ารถ！

ที่สำคัญ เย่จูนหลินชนเข้ากับกระจกหน้ารถแล้ว ก็ไม่ได้ทำให้แรงจากการถีบของฉีซือซือเมื่อครู่นั้นลดลง

ตัวทั้งตัว พาเอากระจกหน้ารถ ปลิวออกไปไกลถึงสิบกว่าเมตร

แคร๊ชชช...！

รถ หยุดลงทันที

คนที่อยู่ในรถ รวมทั้งเย่อู๋เทียน ต่างตะลึงกันตาค้างปากอ้า

ฉีซือซือก็ตะลึงงงกับแรงถีบของตัวเองเมื่อครู่นี้

มันเป็นไปได้ยังไง？

จ้าวลี่หน้าผู้เป็นแม่ของฉีซือซือเอง ก็ยังคิดไม่ถึง มันเกิดแบบนี้ขึ้นได้ยังไง！

ก่อนหน้านี้ฉีซือซือก็ได้โดนสารพิษในโรงเรียน

ตามหลักแล้ว ฉีซือซือหลังจากโดนสารพิษ ร่างกายน่าจะอ่อนแอทรุดโทรมจึงจะใช่

ตอนนี้ ถีบทีเดียว ก็เล่นพาคนกระเด็นลอยไปได้？

และคนนั้น......

ยังเป็นลูกชายของเย่อู๋เทียน？

นี่.......

เป็นไปได้ยังไง！

ลูกสาวของตัวเอง ทำไมมีแรงพลังมหาศาลขนาดนี้？

เย่อู๋เทียนคืนสติกลับมาได้ก่อนเพื่อน แต่กลับไม่เห็นมีความห่วงใยในความปลอดภัยของเย่จูนหลิน แต่กลับมองไปที่ฉีซือซือ ถามว่า “เมื่อวานนี้ตอนที่หนูออกจากโรงพยาบาล มีคุณปู่แก่ ๆ คนหนึ่งที่ชื่อว่าผิงปู๋จิ้ว เอาของที่เหมือนท้อฟฟี่มาให้หนูหรือเปล่า？”

ฉีซือซือตอบไปอย่างงง ๆ “ให้นะมีให้ แต่หนูไม่กิน และก็ทิ้งไปแล้ว เพราะคุณแม่หนูห้ามไม่ให้หนูกินของที่คนอื่นให้มา”

“……”

เย่อู๋เทียนก็จึงได้เข้าใจ

พลังของฉีซือซือ ไม่ได้ถูกกักกดไว้

ตอนนี้ฉีซือซือ........

ถ้าหล่อนต้องการ จะสามารถฆ่านักบู๊ในระดับพลังตันคนไหนก็ได้ในฉับพลัน！

เย่อู๋เทียนแค่นหัวเราะเสียงเศร้า

ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเพราะตัวเองคิดไม่รอบคอบ！

และขณะนั้นเอง มีรถสปอร์ตคันหนึ่งพุ่งเข้ามาบนทางข้างหน้าในทันใด ตรงเข้ามาบดทับผ่านไปบนตัวของเย่จูนหลิน！

“โอ๊ะ！”

จ้าวลี่หน้าเห็นชัดในภาพเหตุการณ์นั้น สีหน้าซีดเผือด กรีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ

แต่ในนาทีนั้นเอง.........

ก็ได้เห็น เย่จูนหลินคลานลุกขึ้นในทันที ชี้ไปที่รถคันที่เหยียบข้ามตัวเขาไปตะโกนด่าไปว่า “ไม่มีตาหรือไง？ไม่เห็นลูกของนายแกนอนอยู่ข้างหน้าแกนี่หรือ？”

พูดจบ เย่จูนหลินลุกลี้ลุกลนกวาดมองซ้ายมองขวา ไปหาโทรศัพท์มือถือของเขา

จ้าวลี่หน้าตาค้างเซ่อมองดูเหตุการณ์ที่เกิดข้างหน้านั้น

ในสมองโปร่งกลวง！

จ้าวลี่หน้าเกิดสงสัยอย่างรุนแรง นี่อาการป่วยของตัวเองเข้าขั้นโคม่า ขนาดเกิดประสาทหลอนแล้ว

ลูกสาวตัวเราเอง แค่ขาข้างเดียว ก็ถีบเอาเย่จูนหลินกระเด็นออกนอกรถไป

ตามมาติด ๆ ก็มีรถสปอร์ตคันหนึ่ง เหยียบทับตัวของเย่จูนหลินข้ามไป

หลังจากนั้น เย่จูนหลินก็ยืนขึ้นมาเฉยแล้วเดินหาโทรศัพท์มือถือของเขา？

ที่สุดสำคัญคือ เย่จูนหลินเพิ่งกระเด็นลอยออกไปนอกรถแล้ว

เย่อู๋เทียนกับเสิ่นรั่วชิงที่เป็นพ่อแม่ สีหน้าไม่ได้มีอาการห่วงกังวลเลยแม้แต่น้อยนิด！

เป็นเรื่องทางวิทยาศาสตร์หรือ？

ต้องเป็นความฝันแน่ ๆ！

ขณะนั้น เย่อู๋เทียนโผล่หน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ ตะโกนเรียกเย่จูนหลินไปว่า “รีบกลัมาขึ้นรถ นี่มันเวลาเท่าไหร่แล้ว ยังมัวจะห่วงกับเครื่องโทรศัพท์ของเธออยู่อีก！”

เย่จูนหลินได้เจอโทรศัพท์แล้ว แต่เครื่องโทรศัพท์พังเสียหายหมด กลับมาถึงในรถแล้ว มองหน้าฉีซือซืออย่างเคียดแค้น พูดว่า “ฉีซือซือ คอยดูเถอะแก！”

ฉีซือซือปลิ้นตาหลอกใส่ สะบัดเสียงเชอะออกไป

มาถึงตอนนี้ จ้าวลี่หน้าปล่อยโฮออกมา

“ดูท่า โรคของฉันเข้าขั้นโคม่าแล้วเป็นแน่แล้ว！ฉันมีเกิดภาพหลอนในสภาพเป็นจริงแล้ว！”

เย่อู๋เทียนมองจ้าวลี่หน้าผ่าน ๆ เอ่ยปากพูดขึ้นมาเนิบ ๆ

“นี่ไม่ใช่ภาพหลอน”

จ้าวลี่หน้าปล่อยโฮลั่น

“นี่ไม่ใช่ภาพหลอนแล้วจะเป็นอะไร？ลูกสาวฉันขนาดไก่ยังไม่เคยฆ่า ตะกี้นี้แค่ขาเดียวก็ถีบลูกของคุณกระเด็นลอยไป ในสภาพความเป็นจริง จะเกิดขึ้นได้หรือ？”

“ฉันคงจะเข้าขั้นโคม่าแล้ว นี่ต้องเป็นภาพหลอน！”

“อาการฉันกำเริบรุนแรงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ตอนนี้ฉันยังไม่ได้เตรียมชุดหน้าหนาวให้ลูกสาวของฉันเลย！”

“นี่ไม่ใช่ภาพหลอน”

เย่อู๋เทียนเกาหน้าผาก

ไม่รู้จะอธิบายให้ยังไงจ้าวลี่หน้าดี

และพอดีในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของเย่อู๋เทียนก็ดังขึ้น

พอมองดู ก็เห็นเป็นของเหลียนซินหรู โทรฯ.เข้ามา

เย่อู๋เทียนเห็นแล้วก็ปวดหัว รับขึ้นฟัง ถามไปว่า “คุณครูเหลียน มีอะไรครับ？”

เหลียนซินหรูพูดว่า “คืออย่างนี้ พรุ่งนี้ทางโรงเรียนได้จัดกิจกรรมเข้าค่ายฤดูร้อน สถานที่คือสวนนิทรรศการนานาชาติแห่งเจียงหนาน คุณเป็นคุณพ่อของเย่จูนหลิน ถึงเวลาต้องมาเข้าร่วมงานให้ได้นะคะ”

เย่อู๋เทียนอึ้งเงียบไปหลายวินาที พูดว่า “ได้ครับ มาแน่ครับ”

เหลียนซินหรูหัวเราะแล้วพูดว่า “ดีคะ งั้นแค่นี้นะคะ”

พอเย่อู๋เทียนปิดโทรศัพท์ เสิ่นรั่วชิงที่อยู่ข้าง ๆ หงุดหงิดขึ้นมานิดหนึ่ง พูดว่า “ตอนนี้คุณกลายเป็นคนดังในกลุ่มผู้ปกครองแล้ว ถ้าคุณไปปรากฏตัวต่อหน้าพวกผู้ปกครองของนักเรียนพวกนั้น คงจะยุ่งยากมากนะ”

เย่อู๋เทียนยิ้มอย่างมีเลศนัย จู่ ๆ ก็หยิบเอาโทรศัพท์ของจ้าวลี่หน้าขึ้นมาเปิดดู มองไปที่รูปของนักผจญเพลิงบนจอภาพ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ ผมจะไปเข้าร่วมงานในนามของฉีเซิงหยาง ทั้งนี้ทั้งนั้น งานโอสถและการฝังเข็ม ก็จะจัดที่สวนนิทรรศการนานาชาติแห่งเจียงหนานในวันมะรืน หลบไม่พ้นอยู่แล้ว！”

พูดจบ เย่อู๋เทียน เปลี่ยนหน้าเป็นฉีเซิงหยาง

และในทันทีที่เขาเปลี่ยนหน้าไปเป็นฉีเซิงหยาง จ้าวลี่หน้าที่อยู่ข้าง ๆ อาการเปลี่ยนสงบลงในทันที