จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 237

จ้าวลี่หน้าทอดสายตามองความมืดของกลางคืนนอกหน้าต่างรถ พูดเสียงแผ่ว “จะหาอะไร ไม่หา ฉีเซิงหยาง......ในตอนนั้นมายั่วฉัน.....ความจริงฉันไม่เคยมีความรู้สึกอะไรกับเขาแม้แต่น้อย แต่มาตอนอยู่มหา’ลัย เขานั่งวาดรูปอยู่ริมบึงน้ำในโรงเรียน ตอนนั้นนึกบ้ายังไงไปมองเขาเข้า หลังจากนั้นก็ไม่รู้เป็นอะไร หลงเขาเสียแล้ว！”

พูดมาถึงนี่ จ้าวลี่หน้าสูดหายใจเข้าลึก ๆ มองกลับมาที่เย่อู๋เทียน พูดว่า “ฉันไม่สนละ คราวนี้ถ้าฉันก้าวข้ามอุปสรรคนี้ไปได้ คุณต้องรับฉีซือซือไว้เป็นลูกสาวบุญธรรม！คุณต้องดีกับหล่อน ทุกวันอาทิตย์ต้องพาเขาไปกินห่านย่างหนึ่งครั้ง！ที่ฉันพาหล่อนไปกินเมื่อครั้งที่แล้วนั้น มันตั้งครึ่งปีมาแล้ว！มันแพงมาก ฉันที่เป็นแม่คนนี้ไม่เอาไหน คงทำได้แค่นี้เอง！”

เย่อู๋เทียนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง มองพูดกับเสิ่นรั่วชิงว่า “ไปร้านกว่างเต๋อโหลว กินห่านย่างกัน”

เสิ่นรั่วชิงไม่พูดอะไร เปลี่ยนเส้นทางรถไปร้านอาหารสไตล์กวางตุ้งกว่างเต๋อโหลว

แต่ในเวลานั้นเอง ฉีซือซือกุมมือจ้าวลี่หน้าขึ้นมาบีบแน่น พูดว่า “คุณแม่ หนูไม่ชอบกินห่านย่าง ที่หนูชอบมากที่สุดต้องหมี่ราดหน้าไข่มะเขือเทศที่คุณแม่ทำ”

จ้าวลี่หน้าสะดุ้งเหมือนถูกฟ้าผ่าใส่ กลั้นใจไม่อยู่ ปล่อยน้ำตาไหลร่วงพรู แต่กลับพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “วันนี้เราไปกินห่านย่างกันก่อน หมี่ราดหน้าไข่มะเขือเทศไว้พรุ่งนี้แม่ค่อยทำให้กิน นี่เพราะคุณอาเย่ของหนูตนนี้ตอนเด็ก ๆ เคยมาแกล้งแม่ กว่าจะหาตัวเขาก็แสนยากแสนเย็น แล้วจะไม่เล่นงานให้เขาจ่ายให้หนักในมื้อนี้หรือ？”

ฉีซือซืองุนงงเต็มใบหน้า “คุณอาเย่ดูเขาใจดีออก เขาจะไปรังแกแม่ตอนเด็ก ๆ ได้ยังไงกัน？แต่ก็ไม่เป็นไรนะ ตอนนี้หนูก็แกล้งเย่จูนหลินทุกวัน เขาอยู่ต่อหน้าหนู ยังไม่กล้าพูดเสียงดังกับหนูเลย”

เย่จูนหลินกำลังนั่งเล่นเกมอยู่ตรงที่นั่งข้างตำแหน่งคนขับ พูดออกมาเนือย ๆ ว่า “ข้าก็แค่ไม่อยากไปงี่เง่าเหมือนเด็กผู้หญิงอย่างพวกแกเองแหละ！”

ไม่ทันคิดเลยว่าแค่เพียงพูดขาดคำ ฉีซือซือที่นั่งอยู่หลังที่นั่งข้างคนขับนั้นถีบใส่พนักพิงหลังของที่นั่งข้างคนขับ

ปัง！

ขาที่ถีบใส่เข้าไปของฉีซือซือนั้น ทะลุเบาะพนักพิงออกไป！

เย่จูนหลินที่นั่งอยู่ข้างหน้า.........

ตัวกระเด็นพุ่งตรงเข้าชนกระจกหน้ารถ！

ที่สำคัญ เย่จูนหลินชนเข้ากับกระจกหน้ารถแล้ว ก็ไม่ได้ทำให้แรงจากการถีบของฉีซือซือเมื่อครู่นั้นลดลง

ตัวทั้งตัว พาเอากระจกหน้ารถ ปลิวออกไปไกลถึงสิบกว่าเมตร

แคร๊ชชช...！

รถ หยุดลงทันที

คนที่อยู่ในรถ รวมทั้งเย่อู๋เทียน ต่างตะลึงกันตาค้างปากอ้า

ฉีซือซือก็ตะลึงงงกับแรงถีบของตัวเองเมื่อครู่นี้

มันเป็นไปได้ยังไง？

จ้าวลี่หน้าผู้เป็นแม่ของฉีซือซือเอง ก็ยังคิดไม่ถึง มันเกิดแบบนี้ขึ้นได้ยังไง！

ก่อนหน้านี้ฉีซือซือก็ได้โดนสารพิษในโรงเรียน

ตามหลักแล้ว ฉีซือซือหลังจากโดนสารพิษ ร่างกายน่าจะอ่อนแอทรุดโทรมจึงจะใช่

ตอนนี้ ถีบทีเดียว ก็เล่นพาคนกระเด็นลอยไปได้？

และคนนั้น......

ยังเป็นลูกชายของเย่อู๋เทียน？

นี่.......

เป็นไปได้ยังไง！

ลูกสาวของตัวเอง ทำไมมีแรงพลังมหาศาลขนาดนี้？

เย่อู๋เทียนคืนสติกลับมาได้ก่อนเพื่อน แต่กลับไม่เห็นมีความห่วงใยในความปลอดภัยของเย่จูนหลิน แต่กลับมองไปที่ฉีซือซือ ถามว่า “เมื่อวานนี้ตอนที่หนูออกจากโรงพยาบาล มีคุณปู่แก่ ๆ คนหนึ่งที่ชื่อว่าผิงปู๋จิ้ว เอาของที่เหมือนท้อฟฟี่มาให้หนูหรือเปล่า？”

ฉีซือซือตอบไปอย่างงง ๆ “ให้นะมีให้ แต่หนูไม่กิน และก็ทิ้งไปแล้ว เพราะคุณแม่หนูห้ามไม่ให้หนูกินของที่คนอื่นให้มา”

“……”

เย่อู๋เทียนก็จึงได้เข้าใจ

พลังของฉีซือซือ ไม่ได้ถูกกักกดไว้

ตอนนี้ฉีซือซือ........

ถ้าหล่อนต้องการ จะสามารถฆ่านักบู๊ในระดับพลังตันคนไหนก็ได้ในฉับพลัน！

เย่อู๋เทียนแค่นหัวเราะเสียงเศร้า

ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเพราะตัวเองคิดไม่รอบคอบ！

และขณะนั้นเอง มีรถสปอร์ตคันหนึ่งพุ่งเข้ามาบนทางข้างหน้าในทันใด ตรงเข้ามาบดทับผ่านไปบนตัวของเย่จูนหลิน！