จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 242

เย่อู๋เทียนถึงแม้เปลี่ยนหน้าเป็นเหมือนฉีเซิงหยางแล้ว แต่เสียงนั้นไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก

ถ้าบอกว่า ที่หลิงฟ่างมองเห็นแหวนแต่งงานบนนิ้วมือของเย่อู๋เทียนแล้ว ก็เพียงแค่สงสัยสถานะตัวของเย่อู๋เทียน พอมาถึงตอนนี้ ก็แน่ใจได้ทั้งหมด คนหนุ่มที่อยู่ข้างหน้านี้ ก็คือเย่อู๋เทียน！

วันก่อน หลิงฟ่างเห็นกับตาตัวเองถึงความเก่งกาจของเย่อู๋เทียน

ภาพเหตุการณ์ตอนนั้น

เหมือนยังเห็นชัดอยู่กับตา

ถึงแม้กลับไปถึงเจียงหนานแล้ว หลิงฟ่างก็ยังไม่เคยได้หลับอย่างสนิท แม้กระทั่งในฝัน ก็ยังฝันเห็นเย่อู๋เทียนถือดาบไล่ฟันเขา！

เย่อู๋เทียน ได้กลายเป็นผีร้ายที่ติดตามหลิงฟ่างอยู่ในฝันของเขาแล้ว！

หลิงฟ่างยังไงก็คิดไม่ถึง

วันนี้ หลิงเยี่ยนพี่สาวเขาเองคนนี้ ไปกระทบกระทั่งใครคนนั้น ดันผ่าเป็นเย่อู๋เทียนไปได้！？

แทบจะเรียกว่าเป็นปฏิกิริยาตามเงื่อนไข หลิงฟ่างตัวอ่อนปวกเปียก

คุกเข่าลงต่อหน้าเย่อู๋เทียนไปซื่อ ๆ

สำคัญที่สุดคือ หลิงฟ่างในขณะนี้ กลายเป็นขันทีไปแล้วจริง ๆ

ถึงแม้แผลปิดสนิทดีแล้ว แต่จากเวลาที่เกิดตกใจผวารุนแรง ก็จะออกอาการกลั้นฉี่ไม่อยู่ได้ง่าย！

ฉะนั้น จึงได้เกิดภาพที่เห็นกับตาด้วยกันนี้

หลิงฟ่างไม่เพียงแต่คุกเข่าลงให้กับเย่อู๋เทียน อีกทั้งในทันทีที่คุกเข่าลงกับพื้นนั้น กางเกงก็เปียกแฉะไปด้วย

ไม่เพียงแต่เท่านี้ ตัวหลิงฟ่างนั้น สั่นงก ๆ ไม่ได้หยุด แววตาที่มองเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ภาพที่เห็นอยู่นี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในพื้นที่นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว ต่างงงกันปากอ้าตาค้าง！

น้องชายของหลิงเยี่ยน หลิงฟ่าง......

ไม่เพียงตกใจกลัวจนต้องคุกเข่า อีกทั้งยังฉี่แตกด้วย？

โดยเฉพาะหลิงเยี่ยน เห็นสภาพของหลิงฟ่างในตอนนี้ ความไม่อยากเชื่อเกิดเต็ม！

ระดับวิทยายุทธของหลิงฟ่าง หลิงเยี่ยน ก็รู้อยู่

หลิงฟ่างถ้ากลับไปอยู่ที่เจียงหนาน นับได้ว่าเป็นจอมพลังเลยทีเดียว

โดยปกติเวลาอยู่ที่บ้าน หนึ่งในวิธีการออกกำลังกายของเขานั้น ก็คือใช้มือข้างเดียวยกกระถางเหล็กน้ำหนักเป็นตัน！

ถึงขนาดยกขึ้นอย่างง่ายดายเหมือนยกดัมเบล！

ภาพที่ให้เห็นนั้น พูดได้ว่าไม่เคยมีให้เห็นมาก่อน และก็คงไม่มีให้เห็นได้ในอนาคต！

ปรากฏการณ์ขณะนี้.........

น้องชายที่เหมือนเป็นจอมพลังในสายตาของตัวเอง พอเห็นผู้ชายที่นางแพศยาจ้าวลี่หน้าพามาคนนั้น ทำไมถึงกับตกใจกลัวถึงขนาดนี้！

อะไรนี่........

มันคืออะไรกันนี่？

กลับมองไปที่หลิงซื่อคุนที่ปรากฏตัวมาพร้อมกับหลิงฟ่างเมื่อครู่นี้

ตอนนี้ก็อยู่ในอารมณ์ตะลึงกลัวระคนกัน

ทำยังไงก็คิดไม่ถึง..........

หลิงฟ่าง ถึงขนาดคุกเข่าให้คนคนหนึ่ง อีกทั้งตกใจจนฉี่แตก

หลิงซื่อคุนหน้านิ่วขมวดคิ้วมองไปที่เย่อู๋เทียน ขยับหยีตา ในใจให้สงสัยอย่างหนัก

“เจ้าหมอนี่ เป็นใครมาจากไหนกัน？”

“ทำไมถึงทำให้หลิงฟ่างตกใจกลัวจนเหมือนเป็นหมาไปได้？”

และในขณะนั้นเอง เย่อู๋เทียก็ได้เอ่ยปาก มองไปที่หลิงฟ่างพูดว่า “เรื่องที่ข้าสั่งแกไว้ ดูเหมือนแกไม่ได้ทำนะ”

หลิงฟ่างกลัวไปจนสุดขีด

คิดไม่ถึง

ที่สุดเย่อู๋เทียนก็ยังเอาเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก

ในชั่วเวลาเดี๋ยวนั้น หลิงฟ่างก็ไม่รู้จะรับสถานการณ์ยังไงได้

เพราะว่าหลิงฟ่างถึงแม้รู้อยู่แก่ใจว่าหลิงซื่อคุนที่ปรากฏตัวมาพร้อมกับเขานี้น่าสะพรึงกลัวขนาดไหน.....

แต่เทียบกับเย่อู๋เทียนแล้ว คงยังไม่พอมือ！

หลิงฟ่างมีเหตุผลพอที่จะเชื่อได้ว่า

ต่อให้หลิงซื่อคุนอยู่ด้วย ถ้าเย่อู๋เทียนจะฆ่าเขา ก็คงง่ายเหมือนกับเชือดไก่！

ในขณะนี้ ความคิดหนึ่งเดียวที่มีอยู่ในสมองของหลิงฟ่าง ก็คือขอการอภัย！

แต่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

หลิงฟ่างกำลังจะโขลกหัวขอรับการอภัย กลับพบว่า ตัวเองเหมือนจะกลายเป็นใบ้ไปแล้ว

ถึงขนาดเปล่งเสียงพูดไม่ได้แม้แต่คำเดียว

แม้แต่ตัวหลิงฟ่างเองยังคิดไม่ถึง ตัวเองจะถูกเย่อู๋เทียนทำเอาตกใจกลัวขนาดนี้

เสียงพูดเปล่งไม่ออก

ก็ได้แต่โขลกหัวเพื่อขอรับการอภัยแล้ว！

ปึง！

ปึง！

ปึง！

ไม่มีอะไรที่หลิงฟ่างต้องลังเล เอาแต่โขลกหัวให้กับเย่อู๋เทียน

ภาพที่เห็นในสายตาคนอื่นแบบนี้.....