จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 249

พูดแบบนี้ออกไป ทำเอาชุยหย่งซินโมโหแทบกระอักเลือด！

สีหน้าชุยหย่งซิน ซีดขาวอย่างแรง สั่นเทิ้มไปทั้งตัวยกนิ้วชี้หน้าเย่อู๋เทียน

“แก.....แก......”

เย่อู๋เทียนพูดตัดบท

“ข้าเป็นยังไงหรือ？”

ชุยหย่งซินจ้องหน้าเย่อู๋เทียนอย่างเคียดแค้น

“ข้าไม่มีวิสัยทัศน์แบบคนชั้นไพร่อย่างแก อย่างแกนี่ น่ากลัวฉู่เหวินเต้าเป็นใครยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ”

ไม่ทันได้คิด พอเพิ่งได้พูดจบ ฉู่เหวินเต้า ปรากฏตัวขึ้นมาในสายตาทุกคน

เขาขี่รถเครื่องที่ใช้แบตเตอรีมา

รสนิยมเรียบง่ายมาก

ฉู่เหวินเต้าในชุดเสื้อผ้าสีขาว มองดูทั้งตัว เต็มด้วยกลิ่นอายนักศึกษา

มองมาเห็นชุยหย่งซินกำลังทะเลาะกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ฉู่เหวินเต้าขมวดคิ้วเล็กน้อย จอดรถเครื่องแบตเตอรีคันน้อยนั้นลง เดินตรงเข้ามาหา

“นายกชุย โมโหอะไรกันหนักหนา？”

ชุยหย่งซินชี้หน้าเย่อู๋เทียนอย่างฉุนเฉียว

“ถูกไอ้บัดซบคนนี้กวนอารมณ์เอาแหละ！”

พูดเสร็จ ชุยหย่งซินฝืนเก็บกดไฟโทสะในใจ เค้นรอยยิ้มออกมามองไปยังฉู่เหวินเต้า

“คุณฉู่ คิดไม่ถึงเลย ท่านจะสมถะเรียบง่ายขนาดนี้ ถึงขนาดขี่รถเครื่องใช้แบตเตอรีแบบนี้มา เชิญ เชิญครับเชิญ หาที่สงบ ๆ เดี๋ยวผมค่อยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ให้ฟัง！”

ฉู่เหวินเต้าทำหน้างง ๆ หันหน้าไปมองเย่อู๋เทียนเหมือนตั้งใจ

เย่อู๋เทียนกลับยกมือโบกให้กับฉู่เหวินเต้า

จงใจให้ฉู่เหวินเต้าได้เห็นแหวนแต่งงานในนิ้วมือของเขา

ฉู่เหวินเต้าก็สังเกตเห็นแหวนแต่งงานในนิ้วมือของเย่อู๋เทียน สะดุดกึกขึ้นมาเล็กน้อย

เขาเคยเห็นแหวนวงนี้

คราวก่อนตอนที่เย่อู๋เทียนขอแต่งงานกับเสิ่นรั่วชิงที่โรงแรมว่างไห่เมืองเจียงไห่ ฉู่เหวินเต้าก็อยู่ในงานด้วย

ตอนนั้นไม่เพียงแต่เห็นเป็นสักขีพยานที่เย่อู๋เทียนขอแต่งงานกับเสิ่นรั่วชิง ยังรู้เห็นเป็นพยานที่เย่อู๋เทียนรับเฉียนเป่ยเฉินเป็นลูกศิษย์อีกด้วย

ฉู่เหวินเต้ามองแหวนแต่งงานในมือของเย่อู๋เทียนอย่างงง ๆ

ในใจให้รูสึกสงสัยอย่างประหลาด

แหวนวงนี้ ทำไมถึงได้เหมือนแหวนแต่งงานของอาจารย์ลุงของตนขนาดนี้？

เย่อู๋เทียนเหมือนมองเห็นทะลุถึงความคิดในใจของฉู่เหวินเต้า พูดเรียบ ๆ ว่า “ไม่ต้องเดาหรอก ข้าก็คืออาจารย์ลุงของเจ้า”

ฉู่เหวินเต้าหน้าเปลี่ยนสีไปอย่างแรง

ในแววตา เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ

นี่........

เป็นไปได้ยังไง？

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้านี้ หน้าตาไม่เหมือนอาจารย์ลุงของตัวเองแม้แต่น้อยเลยนี่！

ขณะนั้นเอง เย่อู๋เทียนขยิบทำตาหยี

ฉู่เหวินเต้าเห็นในรายละเอียดลักษณะท่าขยิบตาของเย่อู๋เทียน......

เหมือนโดนฟ้าผ่าลงใส่！

ท่าทางในรายละเอียด มันเหมือนกับท่าทางในความประทับใจของเขาในตัวอาจารย์ลุงเย่อู๋เทียน เหมือนกันไม่มีผิด！

“อาจารย์ลุง หน้าตาของท่าน.....”

ฉู่เหวินเต้ากำลังจะหลุดปากพูด

เย่อู๋เทียนรีบพูดตัดบทอย่างจงใจ

“เรื่องนี้ เจ้าไม่ต้องยุ่ง ที่ข้าเปลี่ยนไปแบบนี้ ด้วยมีสาเหตุบางอย่าง”

ฉู่เหวินเต้าทำหน้างง

แต่ที่งงหนักที่สุด ก็คือคนอื่นในพื้นที่นั้น

ฉู่เหวินเต้า.......

ศิษย์เอกของผู้เฒ่าโจวไป๋เซิง เรียกชายหนุ่มที่จ้าวลี่หน้าพามาว่า อาจารย์ลุง？

มันอะไรกันนี่？

โดยเฉพาะชุยหย่งซิน นาทีนี้ ลูกตาโตจนแทบจะทะลักออกมาแล้ว

ฉู่เหวินเต้า เรียกเจ้า “ฉีเซิงหยาง” คนนี้ว่า......

อาจารย์ลุง？

นั่นก็คือ เจ้า “ฉีเซิงหยาง” นี้ เทียบอันดับกับอาจารย์ของฉู่เหวินเต้าแล้ว ยังสูงกว่า？

ทั่วทั้งพื้นที่มีกี่คนก็คือกี่คน ทุกคนใจสะท้าน

ให้แม้แต่จ้าวลี่หน้า ก็คิดไม่ถึงว่าเย่อู๋เทียนจะหน้าใหญ่ขนาดนี้......

ฉู่เหวินเต้า.......

จิตรกรยิ่งใหญ่แถบสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี.......

ถึงขนาดว่าเป็นศิษย์ผู้หลานของเย่อู๋เทียน？

และในขณะนั้นเอง เย่อู๋เทียนชี้ไปที่ชุยหย่งซิน ถามอะไรกับฉู่เหวินเต้า

“เมื่อกี้ข้าได้ยินไอ้แก่คนนั้นมันว่า เขาจัดว่าเป็นลูกศิษย์ครึ่งลูกของเจ้า？”

ฉู่เหวินเต้าสะอึกงง

และก็เข้าใจได้ในทันที ชุยหย่งซินคงต้องไปกระทบกระทั่งอาจารย์ลุงเป็นแน่

ฉู่เหวินเต้ารีบปฏิเสธเป็นพัลวัล

“ผมเพียงแต่เคยชี้แนะเรื่องงานให้เขานิดหน่อย เขา ไม่ได้เป็นลูกศิษย์ของผม！”

พูดแบบนี้ออกมา

บรึ้ม！

เสียงฮือฮากระจายทั้งบริเวณ！

สีหน้าชุยหย่งซิน เดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดสลับกันไป

เย่อู๋เทียนกลับมีแต่ผงกหัวนิด ปรายตามองไปที่ชุยหย่งซิน แค่นเสียงหัวเราะ

“ว่าแกเป็นคนบ้าแต่จะเอาชื่อเสียง แกยังไม่ยอม มาดูตอนนี้ แกนี่แค่เพียงให้ถือรองเท้าให้ศิษย์หลานของข้ายังไม่มีคุณสมบัติพอเลย！”

ชุยหย่งซินเป่าปากถลึงตา

“แก......แก.......”

เย่อู๋เทียนออกคำสั่งกับฉู่เหวินเต้า

“ตบหน้าสั่งสอนสักสองที ล้อเล่นอะไรไม่ล้อ ดันกล้าแอบอ้างมาเป็นศิษย์หลานของโจวไป๋เซิง ไม่รู้จักหาที่ตาย！”