จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 27

ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนและชายชราสูบบุหรี่ไปด้วย เดินไปที่สวนในปราสาทตระกูลเย่ไปด้วย

เย่อู๋เทียนมองดูชายชราสูบบุหรี่อย่างดุเดือด และพูดด้วยความเป็นห่วงประโยคหนึ่ง

“สูบน้อยหน่อย อายุมากแล้ว งานยุ่งมากขนาดนั้น ต้องดูแลสุขภาพด้วย”

ชายชรายิ้มขมขื่น

“ก็แค่ตอนที่ไม่มีคน ถึงได้สูบม้วนหนึ่ง ปกติก็ไม่มีเวลาสูบหรอก โดยเฉพาะอยู่ที่บ้าน ควบคุมอย่างเคร่งครัด ไม่ให้สูบเลยม้วนสักม้วน!”

เย่อู๋เทียนไม่ได้ขวางขัดอีก

“ตอนที่กลับไป ฉันจะเบิกตำรายาใบสั่งยาให้กับคุณ ปรับสมดุลในร่างกาย”

ชายชราหัวเราะเสียงดังจนตัวโยน และตบที่ไหล่ของเย่อู๋เทียน

“งั้นก็ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว”

เย่อู๋เทียนชี้ไปคฤหาสน์ตระกูลเย่ที่อยู่ตรงหน้า

“สถานที่แห่งนี้ ไม่เลวใช่มั้ย? สร้างโรงเรียนรัฐระดับโลกแห่งหนึ่ง ไม่มีปัญหาเลยสักนิด”

ชายชราถอนหายใจ

“ไม่งั้น เลือกสถานที่อื่นดีกว่านะ ยังไงซะก็เป็นที่อยู่อาศัยส่วนตัวของนาย รัฐจะเอาเปรียบนายไม่ได้”

เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย

“แม้ว่าจะมีคฤหาสน์นับพันนับหมื่นห้อง แต่ก็นอนกว้างแค่สามฟุตเท่านั้น สำหรับเรื่องนี้ ฉันไม่ได้ให้ความสำคัญ”

“ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยฐานะประเทศเชวี่ยผู้นำในปีนั้น ทั้งสิบหกประเทศพ่ายแพ้ พวกเขาลงนามในข้อตกลงส่งเครื่องบรรณาการปีสิบ และแต่ละประเทศต้องจ่ายสามสิบเปอร์เซ็นต์ของรายได้จากภาษีให้กับประเทศหลงด้วย”

“เจ็ดปีผ่านไป แม้ว่าประเทศเชวี่ยได้ส่งเครื่องบรรณาการเพียงแค่ห้าปี แต่รวมกับทั้งสิบห้าประเทศ ภาษีที่พวกเขาจ่ายให้กับประเทศหลงในหลายปีเหล่านี้ ก็เป็นตัวเลขจำนวนมหาศาล จ้านหยางพวกเขาบอกว่า เงินจำนวนนี้อยู่ในบัญชีส่วนตัวของฉันมาโดยตลอด”

“ฉันรู้ ไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ เงินเหล่านี้ไม่มีทางปรากฏในบัญชีส่วนตัวของฉัน”

ชายชราเงียบไป เป็นเวลานาน ถึงได้ค่อยๆพูดขึ้นมา

“ปีนั้นด้วยกำลังของตัวเอง เอาชนะพันธมิตรของสิบหกประเทศ ทหารประเทศหลงของฉันไม่ได้รับบาดเจ็บ เงินเหล่านั้น นายสมควรได้รับมัน”

“การต่อสู้ครั้งนั้น ต่อสู้กันได้ยิ่งใหญ่มาก! จนถึงตอนนี้ ใครจะรู้อีกว่า ปีนั้นประเทศเชวี่ยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ปล่อยให้ทหารข้ามพรมแดนประเทศหลงของฉันเพียงสามก้าว ก็ประสบกับหายนะ!”

เย่อู๋เทียนสีหน้าราบเรียบ

“เดี๋ยวคุณให้จ้านหยางพวกเขาเอาเสื้อคลุมทหารของฉันแขวนไว้ที่ประตูประเทศทางตะวันตกเฉียงเหนือ ค่าตอบแทนที่สิบหกประเทศควรจะให้ ขาดไปแม้แต่บาทเดียวก็ไม่ได้!”

ชายชราหัวเราะเสียงดัง

“เผด็จการเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”

เย่อู๋เทียนสีหน้าท่าทางยังคงเรียบเฉย

“พวกเขาก็ต้องมีสัจจะสัญญาหน่อย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาเป็นคนทำผิดก่อน ตอนแรกเรื่องราวในปีนั้น ประเทศเชวี่ยยอมรับผิดในนานาชาติก็จบแล้ว ใครจะคิดว่า ไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับผิด แต่ยังร่วมมือกับสิบห้าประเทศมาโจมตีฉัน!”

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สาเหตุที่เหตุการณ์นั้นได้กลายเป็นเรื่องร้อนแรงในตอนนั้น เกี่ยวข้องกับการกระทำเลวร้ายที่กระทำโดยประเทศเชวี่ย พวกเขาอยู่ในชายแดนของประเทศเชวี่ย สังหารนักธุรกิจของประเทศฉัน นั่นต่างหากที่เป็นชวนการต่อสู้!”

สีหน้าของชายชราก็เคร่งขรึมขึ้นมาในทันที

“เรื่องนี้ ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง?”

เย่อู๋เทียนถอนหายใจ

“กระแสสถาปัตยกรรมตามบริบทของชายแดน เป็นต้นแบบของความสามัคคีมาแต่ไหนแต่ไร แต่พวกเขาไม่รู้ว่า ข้อเสนอแรกของการปรองดอง คือทัศนคติที่ปรองดองกันของประเทศเพื่อนบ้าน”

แม้ว่าเย่อู๋เทียนไม่ได้พูดชัดเจนเกินไป ชายชราฟังจบ กลับรู้ดีอยู่แก่ใจ

บางครั้ง เหตุการณ์ใหญ่เกิดขึ้นภายนอก เมื่อมาถึงที่ชายชรา ก็กลายเป็นเหตุการณ์เล็กน้อย

ชายชราลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“ส่วนเรื่องผู้สืบทอด คุณไม่มีคนที่เหมาะสมจริงเหรอ?”

เย่อู๋เทียนมองดูชายชราแวบหนึ่ง

หยิบบุหรี่ออกจากในมือ จุดบุหรี่สองม้วน ยื่นให้เขาม้วนหนึ่ง และพูดเบาๆ