จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 294

“ย่าของเธอ เฟิ่งชิวผิงยังสบายดีอยู่ไหม? ตอนนั้นผมเคยมีบุพเพกับหล่อนระยะสั้น น่าเสียดาย ตอนนั้นผมกับย่าของเธอได้อยู่ด้วยกันแค่คืนเดียว จากนั้นหล่อนก็แต่งงานกับปู่ของเธอ”

พอพูดมาถึงตรงนี้ หานตี้ซือถอนหายใจยาว ก่อนเสริมทับอีก

“ช่วยไม่ได้ หล่อนรังเกียจที่ผมจน!”

“....”

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่า หลังจากหลงรั่วหานฟังคำพูดของหานตี้ซือจบแล้วรู้สึกยังไง

ย่าของตนเคยมี...กับตาแก่นี่...

บุพเพระยะสั้น?

และหลังจากทั้งสองอยู่ด้วยกันหนึ่งคืน...

ย่าของตนก็แต่งงานกับปู่ของตน?

พริบตานั้นใบหน้าของหลงรั่วหาน

ดูเย็นชาขึ้น

จากนั้นหลงรั่วหานก็จ้องมองหานตี้ซือด้วยสายตาโกรธเคือง พูดเสียงเย็นว่า “ตาแก่ ฉันนับถือว่าแกเป็นผู้ใหญ่ เลยพูดจาดีกับแก แต่ไม่คิดเลยว่า แกจะหน้าด้าน กล้าลบหลู่ปู่กับย่าฉัน!”

พอพูดจบ หลงรั่วหานหายตัวไปจากที่เดิม มือถือมีดสั้นแทงเข้าไปที่หัวใจของหานตี้ซือทันที

เร็วมากเสียจนทำให้คนแทบกัดลิ้นตาย!

แทบจะเรียกได้ว่า เร็วมาเสียกว่าความเร็วในการแย่งกระบี่ของหานตี้ซือเมื่อครู่เสียอีก!

หานตี้ซือเป็นคนแก่ เลยช้าไปครึ่งก้าว

และในตอนนี้เอง เสิ่นรั่วชิงที่นางอยู่ข้างหานตี้ซือพลันหายตัวไปจากบัลลังก์

มาขวางหน้าหานตี้ซือเอาไว้

และแทบจะเวลาเดียวกันที่เสิ่นรั่วชิงใช้นิ้วมือสองนิ้วคีบมีดสั้นจากมือหลงรั่วหานไว้ได้

พอคีบไว้ได้ ก็ดึงไปข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว

เสิ่นรั่วชิงที่ไม่เป็นวรยุทธ์ เลยแย่งมีดสั้นจากมือหลงรั่วหานมาดื้อๆ

แต่ผู้หญิงธรรมดาก็คือผู้หญิงธรรมดา ไม่รู้วรยุทธ์

หลังจากได้เห็นเสิ่นรั่วชิงคีบมีดสั้นไว้ได้ และถอยไปหนึ่งช่วงตัวไม่เท่าไหร่ ข้อศอกโดนเข้าที่หน้าอกของหานตี้ซือที่ยืนด้านหลังเธอพอดิบพอดี

ปึ้ง!

หานตี้ซือลอยกระเด็นออกไป!

และไปกระแทกกับเย่เฉินที่ยืนอยู่เข้าอย่างจัง!

เย่เฉินรับแรงกระแทกใหญ่หลวงอย่างนี้ไม่อยู่ ลอยกระเด็นออกไปทันที ไปชนกับกำแพงด้านหลังเข้าเต็มๆ!

ตู้ม!

กำแพงรับแรงและแตกร้าวทันที!

เงียบ!

เงียบกริบเหมือนความตาย!

ใครก็ไม่คาดคิดว่า เสิ่นรั่วชิงที่เดิมนั่งสงบนิ่งอยู่บนเก้าอี้จะพลันลงมือ!

ในตอนนี้มีดสั้นของหลงรั่วหานตกอยู่ในมือเสิ่นรั่วชิง