จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 298

หานตี้ซือถอนหายใจหนักๆออกมาพลางว่า “วิชาจิตมังกรเหลืองไม่ใช่เรื่องเล็กเลย จริงนะ ฉันไม่ได้หลอกเธอ!”

เย่อู๋เทียนหันมองหลงรั่วหาน พลางถามขึ้น “ที่คุณฝึกก็วิชาจิตมังกรเหลืองด้วย?”

หลงรั่วหานลังเลเล็กน้อยก่อนบอก “ใช่ แต่วิชาจิตมังกรเหลืองมีเก้าชั้น ฉันฝึกแค่ชั้นแรก!”

เย่อู๋เทียนถามเย่หวงเยอีกว่า “เย่ฉิงชางนั่นฝึกถึงชั้นไหนแล้ว?”

เย่หวงเยส่ายหัวบอก “ไม่รู้”

เย่อู๋เทียนยิ้มน้อยๆบอก “ขอแค่ไม่ใช่ชั้นที่เก้าก็ได้แล้ว ไม่สิ ทางที่ดีให้ฝึกถึงชั้นที่เก้าเลย ไม่อย่างนั้นผมไม่อยากสู้กับเขาเลย เพราะมันไม่ต่างอะไรกับบดขยี้มดตัวหนึ่งน่ะ!”

พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนในที่นั้นตัวแข็งโดยพร้อมกัน

โอหัง!

โอหังถึงขีดสุด!

ขนาดหลงรั่วหานยังทนไม่ไหวพูดออกมาว่า “เกรงว่าคุณจะไม่รู้ว่า ฝีมือที่แท้จริงเมื่อฝึกชั้นสองขึ้นไปของวิชาจิตมังกรเหลืองหมายถึงอะไร! พูดกับคุณแบบนี้แล้วกัน ต่อให้เป็นหลงวั่งเสินปู่ของฉัน ก็ฝึกถึงแค่ชั้นที่สองเท่านั้นเอง!”

เย่อู๋เทียนแค่นเสียงหยันบอก “วิชาจิตมังกรเหลือง... ก็เป็นแค่ฝีมือผกผันร่างกาย หมุนเวียนตันเหลืองเท่านั้น มีอะไรให้พูดถึงกัน? วิชาจิตมังกรเหลือง? ก็แค่นี้เอง!”

ทุกคนที่นั่นยกเว้นหลงรั่วหาน ไม่มีใครเข้าใจเลยว่าคำพูดนี้ของเย่อู๋เทียนหมายถึงอะไร

ยกเว้นหลงรั่วหาน

สายตาที่มองไปทางเย่อู๋เทียนกลายเป็นตกตะลึงขึ้นมา

“คุณ...คุณรู้สูตรลับของวิชาจิตมังกรเหลืองได้ยังไงกัน?”

เย่อู๋เทียนเหล่มองหลงรั่วหาน พลางแค่นเสียงหยัน

“หลงรั่วหาน ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือว่าหานตี้ซืออาจารย์ของผม รวมถึงเย่หวงเย พวกคุณเหมือนจะเข้าใจผิดไปเรื่องหนึ่งนะ นั่นคือ ผมพูดเมื่อไหร่กันว่า ผนวกตันร้อยครั้งจำกัดแค่ระดับสุดของพลังตัน?”

“ผมเคยบอกเมื่อไหร่อีกว่า ผนวกตันร้อยครั้ง ที่ผนวกน่ะคือลมปราณออกเหลืองกลุ่มนั้นในด้านล่างตันเถียน ก็คือตันเหลือง?”

“หรือว่าพวกคุณไม่เคยสงสัยเลยว่า ที่ผมผนวกน่ะ จะเป็นไปได้ว่าเป็นตันเสวียนที่อยู่เหนือขึ้นไปในศีรษะ?”

พอคำนี้ออกมา ที่นี่เงียบกริบราวกับป่าช้า

ทุกคนในที่นั้นนอกจากเสิ่นรั่วชิงที่ไม่เป็นวรยุทธ์ ไม่มีใครเลยที่ไม่มองเย่อู๋เทียนด้วยสายตาตกตะลึงขั้นสุด

เย่อู๋เทียนเมินเฉยพวกหลงรั่วหาน ก่อนจะพูดคำที่ทำคนหัวใจแทบวายตายอีกครั้ง

“วิชาจิตมังกรเหลืองใช่ไหม?”

“ก็แค่วิธีออกกำลังกายอย่างหนึ่งในประเภททั่วไป หนึ่งในสิบสองประเภทในเต้าจ้างเท่านั้นเอง ตอนนี้กลับดีนี่ โดนคนอย่างพวกคุณมองเป็นสุดยอดวิทยายุทธ์ ความรู้แค่นี้ของพวกคุณนี่มันช่าง...ซาบซึ้งจริงๆ!”

หลงรั่วหานตะลึง

เย่หวงเยตะลึง

สองพี่น้องเย่เฉินเย่ซีเองก็ตะลึงเหมือนกัน

หานตี้ซือ ยังตกตะลึงจนลืมหายใจ

มีแค่เสิ่นรั่วชิงที่มองเย่อู๋เทียนด้วยสายตาสงสัย และถามขึ้นว่า “ที่รัก เต้าจ้างที่คุณพูดถึง ใช่หนังสือโบราณที่คุณชอบอ่านตอนมัธยมปลายหรือเปล่า?”

เย่อู๋เทียนพยักหน้าบอก “ใช่”

เสิ่นรั่วชิงถามอย่างสงสัยว่า “หนังสือที่ชื่อว่าเต้าจ้างเล่มนั้นมีซ่อนวิทยายุทธ์ไว้ด้วย?”

เย่อู๋เทียนอธิบายเสียงเรียบ “ตอนแรกผมก็ไม่รู้ แม่สามีคุณ แม่ผมน่ะ ตอนยังมีชีวิตอยู่มักให้ผมคัดลอกสิบกว่ารอบ พอคัดลอกมากครั้งเข้า ความหมายด้านในนั้นก็เข้าใจแล้วล่ะ วิชาจิตมังกรเหลืองนั่นที่พวกเขาพูดถึงเมื่อครู่ ตอนนี้ผมท่องได้สบายมากเลย!”

พอพูดมาถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียนจูงมือเสิ่นรั่วชิง เดินไปห้องน้ำชาชั้นสอง

หานตี้ซือยืนอึ้งอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง ก่อนตามไป

ส่วนพวกหลงรั่วหาน สายตาที่พวกเขามองตามแผ่นหลังเย่อู๋เทียนไปนั้นเหมือนกำลังมองสัตว์ประหลาด

เต้าจ้างหายสาบสูญไปหลายร้อยปีแล้ว

แต่เย่อู๋เทียนได้คัดลอกตั้งแต่เด็ก?

ในตอนนี้เองเย่หวงเยที่อยู่ข้างกายหลงรั่วหานพลันนึกอะไรขึ้นมาได้ รีบลุกขึ้นจากพื้น พูดอะไรแปลกๆขึ้นมาว่า “พี่สาว ไปยับยั้งเขาไว้ ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม!”

ตอนนี้เย่อู๋เทียนเดินไปถึงหน้าประตูที่เป็นทางผ่านไปยังที่จัดงานโอสถและการฝังเข็มข้างๆชั้นสองแล้ว จุดที่สายตาเพ่งไปคือ เวทีนั้นที่อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร

พูดให้ชัดๆคือ กรงเหล็กที่สร้างจากเหล็กดำนั่นบนเวทีนั้น

อิ่นโม่โฉวลูกศิษย์คนใหม่ของเย่อู๋เทียนกำลังโดนคนห้อยไว้ในกรงเหล็กนั้น เลือดบนตัวเริ่มแห้งกรังแล้ว

แต่รูเลือดสองรูที่โดนทะลุกระดูกสะบักของอิ่นโม่โฉวนั้นยังคงมีเลือดไหลออกมา!

“หึหึหึ...”

เย่อู๋เทียนที่มองเห็นคนในกรงชัด พลันหัวเราะขึ้นมา

เสียงหัวเราะนั้นราวกับมาจากนรก!

เสียงนั้นพอได้ยินในหูใครก็ตาม มันเหมือนกับปีศาจร้ายกำลังกรีดร้อง!

ทำให้คนขนหัวลุกขึ้นมา

และจนถึงวินาทีนี้ หลงรั่วหานถึงตอบเย่หวงเยว่า “สายไปแล้ว! วันนี้ดูท่าเย่อู๋เทียนจะทำการฆ่าล้างบางที่นี่!”