จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 297

พอคำพูดนี้ออกมา เย่หวงเยเหมือนโดนสายฟ้าฟาด

ไม่คิดเลยจริงๆ

แผนการของตนเองจะมาโดนเย่อู๋เทียนจับได้อีกครั้ง!

แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เย่หวงเยก็ยังคงก้มหน้ายืมกราน “ฉัน...ฉันไม่ได้คิดร้ายกับคุณนะ!”

เย่อู๋เทียนยืนเอามือไพล่หลัง มองดูเย่หวงเยอย่างผู้อยู่เหนือกว่า พลางแค่นเสียงหยันว่า “ไม่ได้คิดร้ายอะไร? งั้นคุณว่ามาสิ คุณคิดดีกับผมยังไงบ้าง!”

เย่หวงเยพูดอะไรไม่ออกเลย!

เย่อู๋เทียนหรี่ตาพูด “เอาตามที่คุณเข้าใจเป้าหมายของผม คุณคงจะมั่นใจว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะไปที่ที่จัดงานของงานโอสถและการฝังเข็มใช่ไหม?”

เย่หวงเยไม่ตอบ

เย่อู๋เทียนหันมองหลงรั่วหานอีก พลางยิ้มเย็นบอก “น่ากลัวว่าต่อให้เป็นคุณหลงรั่วหาน ก็คงโดนเย่หวงเยวางแผนไว้แล้วเหมือนกัน!”

สายตาที่หลงรั่วหานมองไปยังเย่หวงเยเต็มไปด้วยประกายเย็นเยียบ พลางพูดเสียงเย็นว่า “ก่อนหน้านี้ฉันฟังคำแนะนำของเธอให้มาที่ห้องน้ำชานี่ รอเย่อู๋เทียนอย่างเงียบๆ ตอนนี้ดูท่าจะเป็นหนึ่งในแผนของเธอล่ะสิ?”

เย่หวงเยเงยหน้าขึ้นมองหลงรั่วหานพลางว่า “ใช่ แบบนี้แหละ แต่ในแผนของฉัน ก็แค่อยากให้เธอร่วมมือกับเย่อู๋เทียนทำลายเย่ฉิงชางเท่านั้นเอง!”

หลงรั่วหานพูดเสียงเย็นว่า “ให้ฉันลงมือทำลายเย่ฉิงชางด้วยตัวเอง? เขา น่ากลัวจะไม่คู่ควรขนาดนั้นหรอก!”

เย่หวงเยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดเสียงเบาว่า “เท่าที่ฉันรู้ เย่ฉิงชางได้ฝึกพลังแก่นม่วงและวิชาจิตมังกรเหลืองของตระกูลหลงเธอสำเร็จแล้ว!”

พอคำพูดนี้ออกมา หลงรั่วหานยืนบื้อเป็นไก่ตาแตก

และหานตี้ซือที่อยู่ข้างๆได้ยินคำพูดนี้ของเย่หวงเย ทนไม่ไหวร้องถามว่า “วิชาจิตมังกรเหลือง? วิชาจิตมังกรเหลืองของตระกูลหลงเผ่าโบราณตั้งแต่เมื่อพันปีร้อยปีก่อนน่ะนะ?”

เย่หวงเยหันมองหานตี้ซือ พลางตอบ “ใช่”

หานตี้ซือสูดลมหายใจสะท้านเยือก

หลงรั่วหานมองเย่หวงเยด้วยสายตาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง พลางว่า “เป็นไปไม่ได้! วิชาจิตมังกรเหลืองเป็นวิชาลับโบราณของตระกูลหลงฉัน นอกจากคนของตระกูลหลงแล้ว ไม่มีใครสามารถฝึกวิชาจิตมังกรเหลืองได้!”

เย่หวงเยยิ้มขืนบอก “เย่ฉิงชาง เป็นเด็กที่เย่เฉียนหลงพ่อของฉันเก็บมาจากซากปรักหักพังแห่งหนึ่งในพันธมิตรมังกร ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด สายเลือดที่ไหลรินบนตัวเขาคือสายเลือดของตระกูลหลงพวกเธอ!”

พอพูดมาถึงตรงนี้ เย่หวงเยหันไปมองเย่ซีที่นอนอยู่ที่พื้นพลางว่า “ถ้าไม่เชื่อ เธอถามเย่ซีได้! บางทีเธออาจจะคิดว่า เย่ซีเหมือนกับเย่เฉิน ล้วนเป็นคนที่เย่ฉิงชางจัดให้มาอยู่ข้างกายเธอ แต่เธอไม่รู้หรอกว่า เย่ซีก็เป็นคนที่ฉันจัดให้อยู่ข้างกายเย่ฉิงชางเหมือนกัน!”

หลงรั่วหานหันมองพลางเย่ซีทันทีว่า “ใช่หรือเปล่า?”

เย่ซีกลับไม่ได้มองหลงรั่วหาน แต่กลับมองเย่หวงเย พลางบอก “เย่ฉิงชางมองแผนตอบโต้ของเธอในตอนนั้นออกนานแล้ว เขารู้ว่าฉันเป็นคนของเธอ!”

เย่หวงเยเหมือนโดนสายฟ้าฟาดอีกครั้ง!

ถึงเย่อู๋เทียนที่อยู่ข้างๆจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคนพวกนี้พูดเรื่องอะไรกัน แต่พอคิดๆดูแล้วก็เข้าใจได้

คนพวกนี้ล้วนแต่มีแผนการของตนเอง ต่างทำทุกอย่างเพื่อจุดประสงค์ของตัวเอง

นี่มันช่าง...

ไก่อ่อนชนจิกกันชัดๆ!

น่าขันถึงขีดสุด!

แต่ในตอนนี้เองหานตี้ซือพลันพูดกับเย่อู๋เทียนว่า “เทียนเอ๋อร์ ไป ของที่เย่ฉิงชางแย่งจากมือแม่เธอตอนนั้น พวกเราไม่ต้องการแล้ว รีบไปจากที่นี่เร็ว!”

เย่อู๋เทียนหัวเราะหยันบอก “เพราะอะไรกัน? แค่เพราะเย่ฉิงชางฝึกวิชาจิตมังกรเหลือง?”

หานตี้ซือรีบดึงเย่อู๋เทียนไปด้านข้าง กระซิบว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ! ตอนนี้ผมสงสัยมากว่า การที่เย่ฉิงชางล่อเธอมาที่นี่ ไม่แค่เพื่อแก่นเหรียญม่วงพวกนั้นในมือเธอ แต่ยังเป็นเพราะวิทยายุทธ์ในตัวเธอด้วย! ถ้าเย่ฉิงชางฝึกฝนแค่พลังแก่นม่วง ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก แต่เขากลับฝึกวิชาจิตมังกรเหลืองไปด้วยในคราวเดียวกัน มันก็คือ... ไร้คู่ต่อสู้ในใต้หล้า! ต่อให้เธอฝึกวิชาชี่จักรพรรดิกับพลังแก่นม่วงพร้อมกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก!”

เย่อู๋เทียนหัวเราะ เหมือนไม่เห็นเย่ฉิงชางอยู่ในสายตาเลย และย้อนถามกลับว่า “ตบะที่ผมผนวกตันร้อยครั้งยังยากที่จะเอาชนะเขาหรอ?”

หานตี้ซือบอก “ใช่ ไม่ได้!”

เย่อู๋เทียนยักไหล่บอก “อันที่จริงในมือผมเหลือแก่นเหรียญม่วงไม่มากแล้ว แต่วิทยายุทธ์ในตัวผมนี่อาจจะพอดึงดูดความสนใจของเย่ฉิงชางอยู่บ้าง เพียงแต่เขาจะเอาวิทยายุทธ์ของผมไปได้ไหม ก็ยังไม่รู้หรอก!”

หานตี้ซือบอกอย่างร้อนใจว่า “ฟังคำฉันเตือนสักหน่อย! ฉันไม่คิดร้ายกับเธอหรอก!”

เย่อู๋เทียนหัวเราะบอก “คุณก็ฟังผมเตือนสักหน่อย ผมพาคุณเดินเข้ามาในนี้ ไม่มีทางให้คุณนอนออกไปหรอก! ความเชื่อมั่นและฝีมือในเรื่องนี้ผมยังพอมีนะ”