จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 296
เย่เฉินหวาดกลัวถึงขีดสุด
ลมปราณแล่นไปทั่วร่าง!
ตัดเส้นชีพจรเอง！
เลือดไหลออกจากเจ็ดทวารของเขา
เย่เฉินมองเย่ซีด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว สุดท้ายเหลือไว้หนึ่งคำ “ล้างแค้นให้พี่ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม!”
เย่ซีปรากฏตัวข้างกายเย่เฉิน ประหวั่นพรั่นพรึงและทำอะไรไม่ถูกจนถึงขีดสุด
แต่พอคำพูดสุดท้ายของเย่เฉินจบลง ดวงตาเย่เฉินหม่นหมองลงฉับพลัน!
เย่เฉินขาดใจตาย!
เย่อู๋เทียนไม่เพียงไม่สงสารเลย ยังแค่นเสียงหยัน
“เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา ฆ่าคนอื่นได้ พอตนเองเจอคนจริง ก็ทำได้แค่ทำลายตันเถียนของตนเอง ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตคุณจริงๆสักหน่อย แต่กลับตายเพราะตัดเส้นชีพจรเอง เห็นได้ชัดว่า น่าเศร้าใจอย่างนี้เอง!”
“น่าขันนัก!”
เย่ซีได้ยินคำนี้ สองตาแดงก่ำทันที เธอหันกลับไปเย่อู๋เทียนฉับพลัน
เสียงนั้นราวกับมาจากนรก
“เย่อู๋เทียน! ฉันจะฆ่าแก!”
พอพูดจบ เย่ซีหายตัวจากที่นั่นและพุ่งเข้าหาเย่อู๋เทียนทันที
รวดเร็วดุจสายรุ้ง！
เย่อู๋เทียนกลับเบี่ยงตัวหลบ พลางยื่นมือไปจี้จุดที่หลังเย่ซี
พูดให้ชัดๆคือ จิ้มนิ้วไปที่ตำแหน่งด้านหลังหัวใจของเย่ซี
ปึ้ง!
เย่ซีรับแรงและล้มลง!
แต่ยังไม่รอเย่ซีได้สติ เย่อู๋เทียนก็เดินไปทางเย่เฉินที่หมดลมแล้ว และกดมือบนไหล่เขา
“ทำชั่วเลวทรามมา อยากตาย? ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก！”
พูดจบ ลมปราณรุนแรงสายหนึ่งเข้าสู้เจ็ดเส้นประสาทแปดสัญญาณชีพของเย่เฉิน
เย่เฉินกลับฟื้นคืนชีพจากความตาย!
พลันลืมตาขึ้น!
เย่อู๋เทียนหัวเราะมองเย่เฉิน พลางเอ่ยเสียงเนิบช้า
“ตาย แบ่งเป็นสามระยะ ครั้งหน้าถ้าจะตัดเส้นชีพจรเอง ให้หาที่ที่ไม่มีคน แน่นอนว่าตอนนี้คุณจะตายก็ได้ เพียงแต่คุณกลายเป็นคนที่แย่เสียยิ่งกว่าคนธรรมดาเสียอีก ยังมีแรงหยิบกระบี่ไหม?”
เย่เฉินหน้าซีดเหมือนปลาตาย
ยังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่า ตนพึ่งหมดลมหายใจไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับตายแล้วฟื้นใหม่เสียอย่างนั้น!
ที่น่ากลัวก็คือ...
ตอนนี้ตนกลายเป็นคนพิการคนหนึ่งเหมือนที่เย่อู๋เทียนบอกเลย!
มันทำให้เขาทุกข์ทรมานเสียยิ่งกว่าฆ่าเขาอีก!
และก็เห็นเย่ซีในตอนนี้ที่โดนเย่อู๋เทียนจิ้มนิ้วโจมตีล้มลงพื้นพลันเบิกตากว้างเช่นกัน
ในดวงตาแดงก่ำคู่นั้นเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ!
คาดไม่ถึงเลย!
เย่อู๋เทียนช่วยคนตายให้ฟื้นคืนชีพได้!
หลงรั่วหานเองก็ตะลึงแทบลืมหายใจแล้ว เธอเบิกตากว้างมองทุกอย่างเบื้องหน้าอย่างตะลึง
เหมือนจะสูญเสียความสามารถในการครุ่นคิดไปแล้ว
เมื่อครู่ถึงเย่อู๋เทียนจะบอกว่า ตนไม่คู่ควรประมือกับเขา แต่ตนเองไม่เชื่อเลยสักนิด!
เพราะคนที่แย่งมีดสั้นไปจากมือเธอเมื่อครู่ไม่ใช่เย่อู๋เทียน แต่เป็นผู้หญิงคนนั้นที่ติดตามเย่อู๋เทียนมา!
ตอนนี้ดูแล้ว....
ตนเองมิคู่ควรที่จะประมือกับเย่อู๋เทียนเลยจริงๆ!
น่ากลัวเกินไปแล้ว!
เขาทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน?
ผู้หญิงคนนั้นที่พึ่งแย่งมีดสั้นจากมือเธอไป ผนวกตันไปแล้วเกือบร้อยครั้ง...
หรือว่าเย่อู๋เทียนเองก็....
พอคิดถึงจุดนี้ หลงรั่วหานถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว
สายตาที่มองไปทางเย่อู๋เทียน
เต็มไปด้วยความหวาดระแวง!
“เป็นไปไม่ได้!”
หลงรั่วหานพูดออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...