จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 300

ทำได้แค่เห็นผิวเธอนิดหน่อยจากรอยแยกของผมยาว

รอยแผลเป็นซับซ้อนไปมา!

ทำให้คนรู้สึกว่า จะเป็นผีก็มิใช่คนก็มิเชิง!

และในตอนนี้เอง สองข้างทางของเวที ก็เริ่มมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์อิ่นโม่โฉวดังมาให้ได้ยิน

“หน้าตาน่าเกลียดขนาดนี้ ยังมีหน้ามีชีวิตอยู่ต่ออีก?”

“หล่อนชื่ออิ่นโม่โฉว ถึงจะหน้าตาน่าเกลียด แต่ชาตินี้ก็คุ้มแล้วนะ สามารถส่งผลให้พวกเรา มาดูว่าหล่อนจะตายยังไง!”

“ได้ยินว่า หล่อนเป็นศิษย์ส่วนหลังภูเขาเสวี๋ยนอู๋!”

“ตอนส่วนหลังภูเขาเสวี๋ยนอู๋รับศิษย์ ไม่ระวังเอาเสียเลย น่าขายหน้าจริงๆเลย!”

“ไม่เห็นหรอ ถึงจะหน้าตาน่าเกลียด แต่รูปร่างไม่เลวเลย พวกผู้อาวุโสของส่วนหลังภูเขาเสวี๋ยนอู๋อาจจะมีรสนิยมพิเศษก็เป็นได้นะ!”

คำพูดดูถูกเหยียดหยามอิ่นโม่โฉวต่างๆนานาลอยเข้าหูไม่หยุด

และถูกเย่อู๋เทียนได้ยินทั้งหมด

เพียงแต่ย่างก้าวของเย่อู๋เทียนกลับยังคงไม่รีบไม่ร้อน

แต่คนที่รู้จักเขาดีต่างรู้กันว่า ยิ่งย่างก้าวของเขาช้าลงเท่าไหร่ ยามที่เขาหยุดฝีเท้าลง ก็จะยิ่งลงมือหนักขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่า นอกเหนือจากนี้แล้ว ยังมีอีกสาเหตุหนึ่ง

เย่อู๋เทียนเดินไปเวที ระหว่างนั้นก็รวบรวมปราณในตัวไปด้วย

เข็มชี่พวกนั้นที่ผนึกฝีมือที่แท้จริงของเขาไว้ในเจ็ดเส้นประสาทแปดสัญญาณชีพกำลังสลายไปช้าๆ

ดังนั้นจากสาเหตุข้างบน ทุกย่างก้าวของเย่อู๋เทียน แต่ละก้าวไม่เพียงหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับกลายเป็นเบาขึ้นเรื่อยๆ!

พอมองดูละเอียดแล้ว จะพบว่า ร่างของเย่อู๋เทียนเริ่มเบาหวิวจนเหมือนกับขนนกขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดเสิ่นรั่วชิงที่เดินข้างเย่อู๋เทียนมาก็มองเห็นใบหน้าอิ่นโม่โฉวชัดเจนขึ้น

และแตะแขนเย่อู๋เทียนฉับพลัน

พลางอุทาน

“ผู้หญิงในกรงนั่นทำผิดอะไรกันแน่? ทำไมถึงโดนคนทำแบบนี้? ไม่มีใครจัดการหรอ?”

เย่อู๋เทียนถึงบอกเสิ่นรั่วชิงถึงฐานะที่แท้จริงของผู้หญิงในกรง

“เธอชื่ออิ่นโม่โฉว ลูกศิษย์ผมเอง ไม่ได้ทำอะไรผิด”

เสิ่นรั่วชิงเบิกตากว้างฉับพลัน

“อะไรนะ? เธอคือโม่โฉว?”

เย่อู๋เทียนพยักหน้าบอก

“ใช่ โม่โฉว”

พอพูดจบ เสิ่นรั่วชิงที่อยู่ข้างกายเขาหายตัวไปทันที

ทะยานขึ้นจากพื้น！

ไปปรากฏตัวหน้ากรงเหล็กบนเวที

และจนถึงตอนนี้เองทุกคนในที่นั้นพากันสงบลง

ไม่ว่าจะเป็นคนที่อยู่สองข้างทางของเวที หรือคนที่อยู่บนสิบสองบัลลังก์บนกำแพงด้านหลังเวทีนั่น

ล้วนพุ่งสายตาไปที่ตัวเสิ่นรั่วชิงโดยพร้อมเพรียง

ทุกคนล้วนตกตะลึงในความงามของเธอ

พริบตาเดียวเสียงซุบซิบเซ็งแซ่ขึ้นมา

“ผู้หญิงคนนี้....ใครกันน่ะ? ทำไมถึงได้สวยขนาดนี้?”

“ตามเย่อู๋เทียนมา ก็น่าจะเป็นเมียของเย่อู๋เทียนมดตัวนั้นแหละ!”

“ในที่สุดมดตัวนั้นก็มาแล้ว!”

เสิ่นรั่วชิงไม่ได้สนใจคนพวกนั้น แต่กลับจ้องไปที่อิ่นโม่โฉวในกรงเหล็ก

“โม่โฉว?”

เสิ่นรั่วชิงเรียกอิ่นโม่โฉว

อิ่นโม่โฉวที่โดนตรึงกระดูกสะบักในกรงเหล็ก ร่างกายสะท้านเยือก ประหนึ่งใช้แรงทั่วทั้งร่างกายถึงจะมองเห็นเสิ่นรั่วชิงที่อยู่ด้านนอกกรงได้

“อาจารย์...แม่...”

อาจารย์แม่คำเดียวเกือบทำเสิ่นรั่วชิงน้ำตาพรั่งพรู

เสิ่นรั่วชิงจับเหล็กดำสายยาวบนกรงเหล็กอย่างร้อนใจ เดิมคิดออกแรงกระชากดึงออกสองข้าง

แต่พอเสิ่นรั่วชิงออกแรง

ก็ได้ยินเสียงแหบเครือของอิ่นโม่โฉวดังมาจากในกรงเหล็ก

เสิ่นรั่วชิงถึงรู้ว่า

โซ่เหล็กของกรงนี่เป็นส่วนหนึ่งของกรง และบนปมเหล็กที่ปลายสุดของโซ่เหล็กทุกเส้นล้วนเต็มไปด้วยเข็มเหล็ก!

เข็มเหล็กพวกนี้จิ้มแทงเข้าไปในเนื้อและกระดูกของอิ่นโม่โฉวทั้งหมดแน่!