จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 303

เย่อู๋เทียนพูดเสียงเบามาก

ประหนึ่งพูดออกมาคำหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจอะไร

แต่มันกลับหนักอึ้งเป็นพันชั่งในหูของทุกคนที่นั่น!

และในตอนนี้เอง เย่ขวางที่เป็นหัวหน้าผู้อาวุโสของสมาคมผู้อาวุโสแห่งพันธมิตรมังกร ถึงพบว่า...

ขาของตนไม่อยู่แล้ว

ความเจ็บปวดแล่นพล่านขึ้นมา!

สมดุลเสียไป เย่ขวางล้มลงกับพื้น พลางส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

“อ๊า!”

เสียงนี้ดุจสายฟ้าฟาด！

ภาพนี้ดุจนรก!

เสียงสะท้อนเข้าหูทุกคนในที่นั้น ไม่มีใครเลยที่ไม่หวาดกลัวถึงขีดสุด!

ภาพนั้นเข้าสู่สายตาของทุกคนในที่นั้น ไม่มีใครเลยที่จะไม่เบิกตากว้างมองตาค้าง!

ใครก็ไม่คิดว่า

เย่ขวางที่เมื่อครู่ยังออร่าไม่ธรรมดา ทำให้คนครั่นคร้าม แต่กลับมีสภาพอย่างนี้!

ที่ทำให้อยากตายที่สุดคือ

คนที่ทำให้เขามีสภาพอย่างตอนนี้ไม่ใช่เย่อู๋เทียน!

แต่เป็นคนที่เมื่อกี้ยังถูกห้อยโหนอยู่ในกรงเหล็ก...

เหมือนเป็นผีตายซากอย่าง....

อิ่นโม่โฉว!

ศิษย์ทรยศของส่วนหลังภูเขาเสวี๋ยนอู๋ อิ่นโม่โฉว!

ทำไม...

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?

ฝีมือของอิ่นโม่โฉวที่แท้เป็นอย่างนี้เอง!

หรือเพราะว่า...

เย่อู๋เทียน?

เย่ขวางที่ล้มลงพื้นตกใจมาก

จูเก่อเจินตกใจ

หลงรั่วหานตกใจ

ทุกคนบนเวทีต่างตกใจกันหมด

เย่หวงเยที่อยู่ด้านล่างเวทีตกใจ

คนทั้งหมดรอบเวทีพากันตกใจ

เย่ฉิงชางบัลลังก์อยู่ในมุมยังอดไม่อยู่เบิกตากว้าง

ไม่คิดเลยจริงๆ...

เรื่องจะพลิกตาลปัตรอย่างนี้!

คนอื่นไม่รู้ฝีมือของเย่ขวาง เย่ฉิงชางกลับรู้ดีที่สุด!

เย่ขวาง...

เหมือนกับตน ที่ไม่ได้ฝึกแค่พลังแก่นม่วง ยังฝึกวิชาจิตมังกรเหลืองของตระกูลหลงด้วย!

ฝีมือที่แท้จริงเป็นรองแค่ตน!

เพียงพอที่จะเย่อหยิ่งไปทั่วทั้งพันธมิตรมังกร!

ตอนนี้กลับมาโดนดาบเดียวของอิ่นโม่โฉวตัดสองขาขาด?

นี่มัน...

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

อิ่นโม่โฉวน่ากลัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?