จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 304

ใช่

คนที่ตัดหัวของโคอิซึมิ เบเร็ตสึก็คืออิ่นโม่โฉวนั่นเอง

แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะหายตะลึง

อิ่นโม่โฉวพลันหายตัวไปจากที่นั่นอีก

จุดต่อไปของฝีเท้าเธอคือ

ท่ามกลางกลุ่มคนจากสำนักเชียนจี

วินาทีต่อมาจับดาบไว้มั่น

ฟันดาบไป

หัวลอยกระเด็น

ประหนึ่งตัดแตงโม!

แค่เสี้ยววินาทีกลุ่มคนที่มาจากสำนักเชียนจีไม่มีใครเหลือรอดเลย!

อิ่นโม่โฉวที่เลือดสาดเต็มร่าง ทะยานร่างขึ้นอีกครั้งมาลงที่ข้างกายเย่อู๋เทียน!

แต่เย่อู๋เทียนกลับถามเสียงเรียบไม่แม้แต่จะหันไปมองสักนิดว่า

“ทำไมต้องฆ่าล้างสำนักเชียนจี?”

อิ่นโม่โฉวตอบ

“ไม่ชอบหน้า”

เย่อู๋เทียนแค่นเสียงหยัน

“ครั้งหน้าใช้อาวุธอื่น อย่าทำดาบผมสกปรกอีก”

อิ่นโม่โฉวตอบอย่างนอบน้อม

“ค่ะ”

บทสนทนาปกติธรรมดาระหว่างอาจารย์และศิษย์

แต่พอได้ยินในหูคนอื่น

กลับเหมือนเสียงผีนรก

ทุกอำนาจที่อยู่ที่นั่นล้วนเงียบกริบกันหมด

โซโลมอนจากประเทศมหาอำนาจ

พราหมณ์จากประเทศเชวี่ย

คนพวกนั้นที่มาจากสำนักพระเจ้าแห่งตะวันตก

มากมายนัก

ทุกคนล้วนรู้สึกเหมือนอยู่ในนรก

ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ

ไม่ควรมาที่นี่!

นักสู้พวกนี้ของประเทศหลงช่างน่ากลัวจริงๆ!

เวลานี้เย่ขวางที่ล้มอยู่กับพื้นหยุดแหกปากร้องโอดโอยแล้ว

เขากำลังมองอิ่นโม่โฉว

ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! ฉันเป็นนักสู้ที่ผนวกตันหกสิบครั้ง! อิ่นโม่โฉว แกจะ...”

ไม่รอเย่ขวางพูดจบ เย่อู๋เทียนตัดบทว่า

“อิ่นโม่โฉวลูกศิษย์ผม เมื่อครู่พึ่งผนวกตันไปครั้งหนึ่ง ไม่ใช่ตันเหลือง แต่เป็นตันเสวียน!” พอพูดจบ เย่อู๋เทียนหายไปจากที่เดิม

มาข้างกายเย่ขวาง

พอเท้าลง

ก็เตะหัวของเย่ขวางกระเด็นเข้าเวทีทันที

ชิ้ง!

เงียบหยั่งกับป่าช้า!

แต่ไม่รอคนทั้งหมดได้สติกลับมา เย่อู๋เทียนปรายตามองรอบๆพลางบอกเสียงเรียบว่า

“ก่อนผมมา คนที่รังแกอิ่นโม่โฉวลูกศิษย์ผม ตัดเส้นชีพจรเองซะ”

“โดยเฉพาะคนของส่วนหลังภูเขาเสวี๋ยนอู๋ ยังมี...คนของตระกูลหลิงล้วนตัดเส้นชีพจรเองซะ”

พอคำนี้ออกมา

คนของส่วนหลังภูเขาเสวี๋ยนอู๋สีหน้าซีดราวปลาตาย

คนของตระกูลหลิง แต่ละคนล้วนมีสีหน้าซีดเผือดดุจกระดาษ

อหังการ์!

โอหังเกินไปแล้ว!

ไม่มีคำพูดไร้สาระอะไรให้มากความ ไม่ฟังคำอธิบายใดๆ ก็ให้พวกเขาตัดเส้นชีพจรเองเลย?