จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 308

เย่ฉิงชางในตอนนี้ ออร่าหายเรียบ กลายเป็นคนธรรมดาที่ไม่เป็นวรยุทธ์คนหนึ่งเท่านั้น！

ส่วนอิ่นโม่โฉว...

ออร่าสะพัดไปทั่วร่าง!

เห็นได้ชัดว่า เธอได้ยึดเอาพลังยุทธ์ของเย่ฉิงชางมาเป็นของตัวเองหมดแล้ว!

แต่ในตอนนี้เอง

เย่อู๋เทียนที่อยู่บนเวทีเอ่ยปากอีกครั้ง

“โม่โฉว เอาพลังยุทธ์คืนเย่ฉิงชาง ต่อไปอย่าใช้วิชาจิตมังกรเหลืองอีก พลังยุทธ์นี้ไม่เหมาะกับเธอ พลังยุทธ์ทั้งร่างของเย่ฉิงชางคู่ควรแค่หลอมเส้นชีพจรของเธอ ถ้าจะเก็บไว้ ไม่ค่อยมีความหมายเท่าไหร่”

บรึ้ม!

พอคำพูดนี้ออกมา โกลาหลไปตามๆกัน！

เมื่อกี้พึ่งยึดพลังยุทธ์ของเย่ฉิงชางมาเป็นของตัวเอง ตอนนี้ให้คืนกลับไป?

นี่ก็เหมือนกับว่า

อิ่นโม่โฉวได้รับทรัพย์สมบัติมหาศาลภายใต้การชี้แนะของเย่อู๋เทียน จากนั้นเย่อู๋เทียนก็บอกอีกว่า ทรัพย์สมบัติมหาศาลนี่มีความหมายไม่มาก!

และปัญหาอยู่ที่ พออิ่นโม่โฉวฟังคำสั่งของเย่อู๋เทียนแล้ว ก็ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

เธอคืนพลังยุทธ์กลับให้เย่ฉิงชางไปอีก

แค่ชั่วพริบตาเดียว เย่ฉิงชางก็ฟื้นฟูท่าทางแข็งกล้าเมื่อครู่กลับมาอีกครั้ง!

แต่เย่ฉิงชางในตอนนี้ไม่มีความน่ากลัวอะไรสำหรับอิ่นโม่โฉวแล้ว!

ทำร้ายไม่มาก แต่เหยียดหยามหนักมาก!

เย่ฉิงชางไม่คิดเลยว่า

เย่อู๋เทียนไม่แยแสพลังยุทธ์ของตนเลย

พออิ่นโม่โฉวปล่อยข้อมือเย่ฉิงชาง เย่ฉิงชางยืนบื้ออยู่กับที่งงเป็นไก่ตาแตกไปเลย

เขามองเย่อู๋เทียนที่อยู่บนเวทีห่างไกลออกไป

ประหนึ่งมองดูเทพเซียน!

แต่พอหันไปดูจูเก่อเจินที่ก่อนหน้านี้พยายามหลบหนีจากบนเวที

ตอนนี้เขาก็ยังไม่ได้จากไป

เขายืนหลบหลังเย่ฉิงชาง และไม่กล้าขยับเขยื้อนแล้ว

เขารู้ดีว่า

ถ้าตนคิดจะไปจากที่นี่อย่างดื้อรั้น จุดจบมีแค่อย่างเดียว

ตาย!

บางทีอาจจะไม่ได้ตายภายใต้คมดาบของอิ่นโม่โฉว แต่ต้องตายภายใต้เท้าของเย่อู๋เทียนแน่

พอคิดถึงจุดนี้ จูเก่อเจินพลันคุกเข่าลงพื้นทันที

ตอนนี้คุกเข่าให้ใครมันไม่สำคัญแล้ว

ที่สำคัญคือ

เขาในตอนนี้ไม่กล้ายืนอยู่แล้ว

พอหันมองเย่ฉิงชาง เขาได้สติกลับมา และมองเย่อู๋เทียนอย่างตกตะลึง ส่ายหัวรัวๆว่า

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! แกรู้วิธีฝึกวิชาจิตมังกรเหลืองได้ยังไง!”

เย่อู๋เทียนที่อยู่บนเวที ขยับปลายเท้าเล็กน้อย

กระโดดลงมา

จุดที่ลงมายืนคือข้างกายอิ่นโม่โฉว

เย่อู๋เทียนมองเย่ฉิงชางพลางว่า

“คุกเข่าลง”

เย่ฉิงชางไม่ได้คุกเข่า

เย่อู๋เทียนพลันคว้าดาบจากมืออิ่นโม่โฉววางพาดที่คอเย่ฉิงชางเร็วปานสายฟ้าแลบ

“ฆ่าแก ง่ายเหมือนฆ่าไก่!”

เย่ฉิงชางคุกเข่าลงทันที

เย่อู๋เทียนเก็บดาบไป แสยะยิ้ม

“แกคุกเข่าลงครั้งนี้ ยิ่งทำให้ผมดูถูกมากขึ้นไปอีก เป็นตายยังมองไม่ทะลุ มีหน้ามาโอหังว่าไร้คู่ต่อสู้ในแผ่นดิน!”

พอคำพูดนี้ออกมา ใบหน้าเย่ฉิงชางแสบร้อนขึ้นมาทันที

เหมือนโดนคนตบหน้าฉาดใหญ่

อัปยศถึงขีดสุด!

จากนั้นเย่อู๋เทียนไม่แม้แต่จะเหลือบแลเย่ฉิงชางอีก เขาหมุนตัวมองอิ่นโม่โฉว และยื่นมือไปกดไหล่เธอ