จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 307

ลนลานแล้ว!

เย่ฉิงชางลนลานแล้ว!

เพราะหลังจากที่อิ่นโม่โฉวกุมข้อมือเขา เขากลับรู้สึกว่าลมปราณในร่างตนที่เหมือนมังกรเหลือง...

กำลังสลายไปอย่างรวดเร็ว!

ไม่!

ไม่ใช่สลาย!

แต่กำลังพุ่งไปที่จุดไน่กวน จุดจิงชวี จุดหลิงเต้าซึ่งเป็นจุดชีพจรสำคัญสามจุดตรงข้อมือตนอย่างบ้าคลั่ง!

ในตอนนี้เอง เย่ฉิงชางที่เดิมประหนึ่งมังกรแปดตัวประทับร่าง ออร่าทั่วร่างกลับสลายไปอย่างรวดเร็ว

ประหนึ่งหิ่งห้อยท่ามกลางสายลม!

เคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่งด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ตอนนี้นอกจากเย่อู๋เทียนที่อยู่บนเวทีแล้ว ทุกคนต่างเบิกตากว้าง

มองไปยังอิ่นโม่โฉวกับเย่ฉิงชางสองคนที่อยู่ด้านล่างเวทีอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ฝ่ายแรกออร่าแข็งกล้า!

ฝ่ายหลังออร่าหม่นหมอง!

“ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?”

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

“หรือว่าการที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จะเกี่ยวข้องกับคำพูดนั้นที่เย่อู๋เทียนพูดออกมาเมื่อกี้?”

“เมื่อกี้เย่อู๋เทียนกำลังชี้แนะอิ่นโม่โฉวหรอ?”

คนมากมายในที่นั้นเกิดความคิดพิเรนทร์อย่างนี้ออกมาแทบจะพร้อมกัน

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ...

ไม่!

เป็นไปได้ยังไง!?

อาศัยแค่คำพูดเดียวนี้ ก็ทำให้สถานการณ์ที่เดิมเพลี่ยงพล้ำไปทางหนึ่งแล้ว พลันพลิกกระดานได้เลย?

แต่กลับเห็นหานตี้ซือในตอนนี้

สายตาไม่ได้มองที่อิ่นโม่โฉวกับเย่ฉิงชางมากนัก แต่กลับมองเย่อู๋เทียน

บนใบหน้าแก่ชราของหานตี้ซือเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

หรือว่า...

เย่อู๋เทียนยืนอยู่บนเวทีอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ท่าทางไม่สนใจว่าอิ่นโม่โฉวจะเป็นหรือตาย!

ตอนนี้ดูแล้ว เขา...

มั่นใจนานแล้ว!

ในตอนนี้เอง เย่อู๋เทียนยื่นมือออกไปรับกระบี่สยบชั่วเล่มนั้นในมือหานตี้ซือ พลางพูดเสียงเบาหวิวว่า

“เมื่อกี้คุณพูดเองนะ กระบี่เล่มนี้ยกให้ผมแล้วนะ”

หานตี้ซือหน้ากระตุก

ดวงตากลมโตคู่หนึ่งเบิกกว้างราวกับระฆัง

จ้องไปที่เย่อู๋เทียน

โกรธจนตัวสั่นเทา

“เธอ...”

“เธอ...”

เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย

“ผมทำไม? คุณพูดไม่เป็นคำพูดหรือไง!”

หานตี้ซือโกรธอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้

“ข้าอ่อนแอมาก ถ้าข้าไม่มีกระบี่นี่ป้องกันตัวเอง ใครจะฆ่าข้าก็ได้นี่นา เจ้า...ช่างอกตัญญูจริงๆ!"”

เย่อู๋เทียนยักไหล่

“ไปฝึกตามคำพูดที่ผมพึ่งชี้แนะอิ่นโม่โฉวไป ไม่ถึงสามเดือน คุณก็จะสามารถมีฝีมือที่เหนือกว่าเย่ฉิงชางสามเท่าได้!”

หานตี้ซือได้ยินคำนี้ เขาแทบกลั้นหายใจตาย

“ความหมายของเธอคือ ตอนนี้เธอกำลังสอนฉันหรือ? เธอกลายเป็นอาจารย์ แล้วฉันกลายเป็นลูกศิษย์หรอ?”

เย่อู๋เทียนหัวเราะ

“ไม่หรอก อย่าคิดอย่างนั้นสิ”

หานตี้ซือแค่นเสียงหนัก ยื่นมือจะไปแย่งกระบี่

เย่อู๋เทียนเบี่ยงตัวหลบ ยื่นกระบี่สยบชั่วในมือให้เสิ่นรั่วชิง พลางพูดอย่างน้อยคำเรียบง่ายว่า

“ผมไม่ชอบใช้กระบี่ คุณใช้แล้วกัน”

เสิ่นรั่วชิงรับกระบี่สยบชั่วมา สายตาที่มองเย่อู๋เทียนดูประหลาดใจมาก

เย่อู๋เทียนถามอย่างสงสัยว่า

“ทำไมหรอ?”

เสิ่นรั่วชิงอึ้งเล็กน้อย ก่อนส่ายหัวตอบ

“ไม่มีอะไร”

เย่อู๋เทียนยิ้มถามอย่างทะเล้น

“เมื่อครู่ท่าทีผมตอนชี้แนะอิ่นโม่โฉว หล่อไหม?”

เสิ่นรั่วชิงหน้าแดงเรื่อด้วยความอายทันที

นี่มันที่ไหน?

มาหยอกเย้ากันแบบนี้!

หานตี้ซือคิดจะแย่งกระบี่มาจากมือเสิ่นรั่วชิง