จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 325

เสียงของหญิงวัยกลางคนแผ่วเบา ดังมาจากที่สูงมืด ทำให้ผู้ที่ได้ยินรู้สึกอ้างว่าง

น้ำเสียงที่หญิงวัยกลางคนพูด พอฟังแล้ว ดูเหมือนจะไม่มีอารมณ์ใดๆปะปนอยู่ในน้ำเสียง

ไม่เชิงว่าเย่อหยิ่ง

แต่กลับไม่อ่อนโยน

สรุปแล้ว มันเหมือนกับ เธอกำลังคุยกับคนรู้จัก พูดประโยคที่ ธรรมดามากๆ

แต่ประโยคที่เธอพูดออกมา ไม่ว่าเย่อู๋เทียนจะได้ยิน หรือจางจิงหลวนก็ตาม มันเหมือนกับเสียงสายฟ้าฟาดดังก้องหู ทำให้ทั้งคู่รู้สึกสั่นสะเทือน！

โดยเฉพาะจางจิงหลวน

หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่หญิงวัยกลางคนพูด สีหน้าของเธอ ประหลาดใจ เหมือนอาการสะท้อนกลับ

เพราะน้ำเสียงนี้ ทำให้จางจิงหลวนรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็ห่างเหิน

ที่คุ้นเคย

เพราะเมื่อสามสิบปีก่อน ตอนที่เธอเป็นสาวใช้ข้างกายของแม่เย่อู๋เทียน แทบจะได้ยินเสียงนี้ในทุกวัน

ที่ห่างเหิน

แน่นอนว่าเป็นเวลาสามสิบปีแล้ว ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยินเสียงนี้

หานจื่อเซียน！

แม่ของเย่อู๋เทียน หานจื่อเซียน！

สามสิบปีแล้ว！

เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยมาสามสิบ！

เธอยังไม่ตาย？

ก่อนหน้านี้จางจิงหลวนเคยพูดกับเทียนหลงเอ๋อร์

เธอถือว่าเป็นลูกศิษย์ของหานจื่อเซียนครึ่งหนึ่ง

เธอติดตามหานจื่อเซียน ตั้งแต่อายุสิบห้า พอย่างเข้ายี่สิบ ถึงกลับตระกูลจาง

ห้าปี！

เวลาห้าปีเต็มๆ！

สำหรับจางจิงหลวนแล้ว นั่นเป็นเวลาห้าปีที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอ！

พูดแบบนั้นเลยก็ได้

ถ้าไม่มีหานจื่อเซียน

จางจิงหลวน ไม่มีทางประสบความสำเร็จอยู่บนจุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้

ถ้าไม่มีหานจื่อเซียน

ถึงจางจิงหลวนจะ“พบเจอ”กับเย่อู๋เทียนที่ซีไห่เมื่อแปดปีก่อน ก็ไม่มีทางเข้าใจคุณสมบัติของโซ่ตรวนนั้น

ถ้าไม่มีหานจื่อเซียน

จางจิงหลวน เป็นแค่ซิเดอเรลล่าที่ไม่มีอะไรโดดเด่น ในตระกูลจาง

ตอนนี้

อดีตต่างๆ ราวกับม้วนหนัง ฉายชัดในสมองของจางจิงหลวน

ตอนอายุสิบสอง

เธอยังเป็นเด็กรับใช้คนหนึ่งทำหน้าที่ก่อฟืนในตระกูลจาง

เพราะเธอแอบกินเนื้อไปหนึ่งชิ้น ทำให้ถูกคนในตระกูลจาง ไล่ออกจากบ้าน

คุกเข่าอยู่หน้าประตูตระกูลจาง

สามวันสามคืน

ท่ามกลางหิมะกระหน่ำ

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะแข็งและหิวตาย

ผู้หญิงที่สวยสง่าคนหนึ่ง นำเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่ง คลุมไว้บนร่างของเธอ

หลังจากนั้น ก็หยิบอาหารแห้งให้เธอชิ้นหนึ่ง

วันนั้น จางจิงหลวนสาบานว่า ชาตินี้ชีวิตนี้ เธอจะใช้ชีวิตรับใช้หานจื่อเซียน！

ไม่ว่าเป็นหรือตาย！

“สามสิบปีแล้ว！”

จางจิงหลวนมองไปยังขอบเหว ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ที่อยู่ในใจของเธอ แต่กลับ พูดออกมาแค่สี่คำ

เหนือขอบเหว บนเหมืองนั้น

ผู้หญิงในชุดคลุมสีดำ ที่มีผ้าคลุมหน้าสีดำ เหมือนผีตนหนึ่ง

มองลงไปที่จางจิงหลวน ซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างสุภาพ ยืดหลังให้ตรงแล้วมองดูตัวเอง

รอยยิ้มฉายแววผ่านดวงตาเรียวยาวของเธอ

แล้วตอบกลับหนึ่งคำ

“ใช่ยัยหนูสามสิบปีแล้ว”

คำว่ายัยหนู

แทบจะทำให้จางจิงหลวนน้ำตาไหลลงมา

เหมือนได้เจอคนที่รักอีกครั้ง

แต่ จางจิงหลวนตื้นตัน จนไม่สามารถพูดออกมาได้

จางจิงหลวนมองไปที่เย่อู๋เทียน

แล้วหยุดพูด

เวลานี้ แน่นอนว่าเย่อู๋เทียนเงยหน้ามองผู้หญิงชุดคลุมสีดำที่ยืนอยู่บนปากเหมืองเช่นกัน

แต่ไม่เหมือนกับครั้งก่อน

ที่ไล่ติดตามไป เพื่อสอบถามบางอย่าง