จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 335

เจียงฉางเซิงไม่ใช่คนเดียวที่สงสัยว่าเพชฌฆาตเจียงเข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าหรือไม่

หานตี้ซือ

เย่เฉียนหลง

เย่หวงเย

หลงรั่วหาน

ไม่มีใครไม่สงสัยเลยว่าเพชฌฆาตเจียงเป็นมารที่เข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าหรือไม่!

ในเวลานี้

เย่อู๋เทียนได้ออกจากบ้านที่อยู่ในป่าท้อผืนนั้น

ไม่ถึงหนึ่งนาที

ก็ปรากฏตัวขึ้นบนยอดเขาทะเลหมอก

พูดให้ถูกก็คือ

บนยอดเขาลูกหนึ่งที่อยู่ด้านหลังคฤหาสน์บนยอดเขาทะเลหมอก

เย่อู๋เทียนร่อนลงบนยอดไม้ใหญ่ มองดูเพชฌฆาตเจียงที่ยืนอยู่บนคฤหาสน์บนยอดเขาจากระยะไกล

ที่ไม่ได้ปรากฏตัวภายในคฤหาสน์ในทันที

ทั้งหมดเป็นเพราะเมื่อครู่หลังจากเย่อู๋เทียนลงสู่พื้น ได้ชำเลืองมองเพชฌฆาตเจียงแวบหนึ่ง

ดังนั้นเขาจึงเกิดความสนใจคนผู้นี้มาก

ระยะห่างระหว่างตำแหน่งที่เย่อู๋เทียนยืนอยู่กับเขากับเพชฌฆาตเจียงอย่างน้อยก็หลายพันเมตร

แต่แม้จะมองเพชฌฆาตเจียงจากระยะไกล

เย่อู๋เทียนก็ยังรู้สึกได้

คนผู้นี้

มีเจตนาฆ่าท่วมท้น!

ปัญหาอยู่ที่ว่าทั้งๆ ที่เพชฌฆาตเจียงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน

เหตุใดถึงแสดงเจตนาฆ่าที่รุนแรงได้ถึงขนาดนี้?

ภิกษุวัยกลางคนก็มาที่นี่เช่นกัน

อย่างไรก็ตาม

วิธีที่ภิกษุวัยกลางคนมาที่นี่ไม่เหมือนกับเย่อู๋เทียน เขาดีดตัวขึ้นจากพื้น เหยียบก้อนหินเหาะมา

ถูกเย่อู๋เทียนพามาที่นี่

แม้ว่าภิกษุวัยกลางคนจะเป็นเพียงนักบวชธรรมดาทั่วไป

แต่แค่เหลือบมองเย่อู๋เทียน ก็เหมือนจะมองออกแล้วว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

ภิกษุวัยกลางคนเอ่ยถาม

“เทียนเอ๋อร์ ประสกรู้ไหมว่าการเข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าหมายความว่าอย่างไร?”

เย่อู๋เทียนตอบกลับ

“รากฐานของการเวียนว่ายตายเกิดของสรรพชีวิต เรียกว่าอวิชชา!”

“ไม่เห็นโลก ไม่เห็นความจริง ไม่เห็นรูปลักษณ์ หลุดพ้นการเวียนว่ายตายเกิด หลุดพ้นปัญหา!”

“ผู้ที่เข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าก็คือสังหารสิ่งเหล่านี้”

ภิกษุวัยกลางคนยิ้ม

“โลกปัจจุบันนี้ ที่กลายเป็นโลกได้ก็เพราะมีผู้คนอาศัยอยู่!”

“ที่เรียกกันว่าความจริง ก็เพราะมีคน ทฤษฎีการเวียนว่ายตายเกิด พระพุทธเจ้าเป็นผู้ตรัสไว้ใช่ไหม?”

“ไม่ใช่”

“มีคนพูดไว้”

“ที่มีปัญหาก็เพราะมีคนอาศัยอยู่เช่นกัน”

“ถ้าอย่างนั้นผู้ที่ฆ่าคนคนเดียว เหมือนแสดงฝีมือแค่เศษเสี้ยว ฆ่าคนสิบคน ก้าวล้ำขึ้นมาอีกขั้นหนึ่ง ฆ่าคนเป็นร้อยเป็นพัน คือเพชฌฆาต!”

“เมื่อตัดสินจากสถานการณ์ของเพชฌฆาตเจียง มันไม่ง่ายดายเหมือนการฆ่าคนเป็นพันคน”

เย่อู๋เทียนหรี่ตาลง

“ดังนั้น เขาไม่ได้เข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่า แต่ฆ่าคนเพื่อเข้าสู่โลกบู๊?”

ภิกษุวัยกลางคนไม่ปฏิเสธ

แต่กลับมองไปที่เพชฌฆาตเจียงในเวลานี้ แม้จะอยู่ห่างจากเย่อู๋เทียนหลายพันเมตร

แต่บทสนทนาระหว่างเย่อู๋เทียนภิกษุวัยกลางคนนั้น เขาได้ยินอย่างชัดเจน

จากลมที่พัดผ่านหู

ดูเหมือนจะใช่

ลมเย็นสบายพัดเข้ามาเอื่อยๆ

เมื่อถึงระดับปัจจุบันที่เพชฌฆาตเจียงบรรลุถึง

ก็ได้ยินเสียงเช่นนี้

เหมือนทักษะอันน้อยนิด

หลังจากที่เพชฌฆาตเจียงได้ยินการสนทนาระหว่างเย่อู๋เทียนกับภิกษุวัยกลางคน เขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังทิศทางที่เย่อู๋เทียนอยู่

แล้วเอ่ยคำพูดเบาๆ

“ตระกูลหาน แผ่นหินสมบัติอยู่ที่ไหน?”

เห็นได้ชัดว่ากำลังคุยกับเย่อู๋เทียนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร

แต่ทว่า…

เย่เฉียนหลงและคนอื่นๆ ที่ยืนอยู่หน้าเพชฌฆาตเจียงไม่ไกลนักกลับคิดว่าเพชฌฆาตเจียงพูดคำเหล่านี้กับพวกเขา

เย่อู๋เทียนที่อยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร

ยังไม่ตอบ

เย่เฉียนหลงก้าวไปข้างหน้า แล้วย้อนถามเพชฌฆาตเจียงประโยคหนึ่ง

“ขอบังอาจถามท่านหน่อยได้ไหมว่า จะเอาแผ่นหินสมบัติไปทำไม?”

เพชฌฆาตเจียงชำเลืองมองเย่เฉียนหลง

ไม่ได้พูดอะไร

เย่เฉียนหลงกลอกตาแล้วพูดว่า

“ว่ากันว่า แผ่นหินสมบัติก้อนนั้นดูเหมือนจะอยู่ในมือของเย่ฉิงชาง”

ความหมายของคำพูดนี้นั้นชัดเจน

ที่นี่ไม่มีแผ่นหินสมบัติ กรุณาถอยออกไป

เพชฌฆาตเจียงหัวเราะเยาะ ไม่ได้มองไปที่เย่เฉียนหลง