จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 335

เจียงฉางเซิงไม่ใช่คนเดียวที่สงสัยว่าเพชฌฆาตเจียงเข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าหรือไม่

หานตี้ซือ

เย่เฉียนหลง

เย่หวงเย

หลงรั่วหาน

ไม่มีใครไม่สงสัยเลยว่าเพชฌฆาตเจียงเป็นมารที่เข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าหรือไม่!

ในเวลานี้

เย่อู๋เทียนได้ออกจากบ้านที่อยู่ในป่าท้อผืนนั้น

ไม่ถึงหนึ่งนาที

ก็ปรากฏตัวขึ้นบนยอดเขาทะเลหมอก

พูดให้ถูกก็คือ

บนยอดเขาลูกหนึ่งที่อยู่ด้านหลังคฤหาสน์บนยอดเขาทะเลหมอก

เย่อู๋เทียนร่อนลงบนยอดไม้ใหญ่ มองดูเพชฌฆาตเจียงที่ยืนอยู่บนคฤหาสน์บนยอดเขาจากระยะไกล

ที่ไม่ได้ปรากฏตัวภายในคฤหาสน์ในทันที

ทั้งหมดเป็นเพราะเมื่อครู่หลังจากเย่อู๋เทียนลงสู่พื้น ได้ชำเลืองมองเพชฌฆาตเจียงแวบหนึ่ง

ดังนั้นเขาจึงเกิดความสนใจคนผู้นี้มาก

ระยะห่างระหว่างตำแหน่งที่เย่อู๋เทียนยืนอยู่กับเขากับเพชฌฆาตเจียงอย่างน้อยก็หลายพันเมตร

แต่แม้จะมองเพชฌฆาตเจียงจากระยะไกล

เย่อู๋เทียนก็ยังรู้สึกได้

คนผู้นี้

มีเจตนาฆ่าท่วมท้น!

ปัญหาอยู่ที่ว่าทั้งๆ ที่เพชฌฆาตเจียงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน

เหตุใดถึงแสดงเจตนาฆ่าที่รุนแรงได้ถึงขนาดนี้?

ภิกษุวัยกลางคนก็มาที่นี่เช่นกัน

อย่างไรก็ตาม

วิธีที่ภิกษุวัยกลางคนมาที่นี่ไม่เหมือนกับเย่อู๋เทียน เขาดีดตัวขึ้นจากพื้น เหยียบก้อนหินเหาะมา

ถูกเย่อู๋เทียนพามาที่นี่

แม้ว่าภิกษุวัยกลางคนจะเป็นเพียงนักบวชธรรมดาทั่วไป

แต่แค่เหลือบมองเย่อู๋เทียน ก็เหมือนจะมองออกแล้วว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

ภิกษุวัยกลางคนเอ่ยถาม

“เทียนเอ๋อร์ ประสกรู้ไหมว่าการเข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าหมายความว่าอย่างไร?”

เย่อู๋เทียนตอบกลับ

“รากฐานของการเวียนว่ายตายเกิดของสรรพชีวิต เรียกว่าอวิชชา!”

“ไม่เห็นโลก ไม่เห็นความจริง ไม่เห็นรูปลักษณ์ หลุดพ้นการเวียนว่ายตายเกิด หลุดพ้นปัญหา!”

“ผู้ที่เข้าสู่โลกบู๊โดยการฆ่าก็คือสังหารสิ่งเหล่านี้”