จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 334

ภิกษุวัยกลางคนเงียบลง

เย่อู๋เทียนกล่าวขึ้นอีก

“ผมเคยพบหานจื่อเซียนแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้ถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในปีนั้น เธอก็หายตัวไปแล้ว”

ภิกษุวัยกลางคนมองไปที่เย่อู๋เทียน แล้วพูดประโยคหนึ่ง

“หานจื่อเซียน เป็นแม่แท้ๆของประสก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่อู๋เทียนรู้สึกสะเทือนใจ แต่หลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก็กลับมาสุขุมเหมือนเดิม

จากนั้นเย่อู๋เทียนก็ถามอย่างใจเย็น

“ในเมื่อเป็นแม่แท้ๆ ของผม แล้วทำไมเธอถึงมอบผมให้กับหาน...มอบให้แม่ของผมเลี้ยงดู?”

ภิกษุวัยกลางคนตอบ

“พวกเธอทั้งสองเป็นพี่น้องกันแท้ๆ จริงๆ แล้วหว่านเอ๋อร์เป็นน้าหญิงเล็กของประสก ส่วนอาตมา ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพวกเธอ ผู้ชายคนนั้นที่แม่ของอาตมาแต่งงานใหม่ด้วย เป็นตาของประสก และเป็นพ่อบุญธรรมของอาตมาด้วย”

“แม้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของประสกกับน้าหญิงเล็กของประสกจะมีแม่คนเดียวกัน แต่ทั้งสองก็มีเส้นทางที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!”

“แม่แท้ๆ ของประสกหนีออกจากบ้านตอนอายุได้สิบขวบ พออายุได้สี่สิบห้า เธอก็เลือดท่วมตัวล้มอยู่หน้าประตูตระกูลหานโดยอุ้มประสกไว้ในอ้อมแขน น้าหญิงเล็กถามแม่แท้ๆ ของประสกว่าเกิดอะไรขึ้น...”

“ฮ่า ไม่บอก ยังไงก็ไม่บอก ต่อมาก็ฝากประสกไว้กับน้าหญิงเล็ก แล้วก็จากไป”

“ไม่กี่ปีต่อมา เธอกลับมาอีกครั้ง มองประสกอยู่ไกลๆ อ้อ ครั้งล่าสุดที่เธอกลับมา บังเอิญเป็นวันที่น้าหญิงเล็กของประสกพาประสกกลับจากตี้ตูมาที่เมืองเจียงไห่”

“ตอนนั้นอาตมาขับรถตามหลังไป พบว่ามีนักบวชหญิงชุดดำขวางทางพวกประสกอยู่ คนที่อยู่ข้างกายนักบวชหญิงผู้นั้นคือเย่ฉิงชาง”

“เรื่องราวต่อมาภายหลัง อาตมาก็ไม่รู้แล้ว”

หลังจากเย่อู๋เทียนฟังจนจบ

สายตาก็เย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ผ่านไปครู่ใหญ่

จึงกล่าวออกมาด้วยความเสียใจ

“ตอนนั้นผมหลับอยู่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าที่แม่ของผมตายด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส เพราะของสิ่งหนึ่งที่อยู่ในมือเธอตอนนั้น”

ภิกษุวัยกลางคนหรี่ตาลง

“ของอะไร?”

เย่อู๋เทียนหยิบแผ่นหินสมบัติออกมาวางบนโต๊ะ

“ของแบบนี้”

ภิกษุวัยกลางคนหยิบแผ่นหินสมบัติขึ้นมามองพิจารณาอย่างถี่ถ้วน ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“ลวดลายลี้ลับบนนี้ คือภาษาหลัวฝูที่สูญหายไปนับพันปีเองเหรอ?”

เย่อู๋เทียนตกตะลึง

“ท่านรู้จักภาษาหลัวฝูด้วยเหรอ?”

ภิกษุวัยกลางคนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

“อาตมานับถือพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน จึงย่อมรู้จักภาษาหลัวฝู เพียงแต่อาตมาอ่านไม่เข้าใจจริงๆ ว่าลวดลายลี้ลับบนนี้หมายความว่าอย่างไร!”

เย่อู๋เทียนอธิบายอย่างใจเย็น

“แค่แผนที่แผ่นหนึ่งเท่านั้น สัญลักษณ์บนนั้นทั้งหมดเป็นตำแหน่งของสายแร่หินแก่นม่วง นอกจากแผนที่แล้ว บนนั้นยังมีวิธีการฝึกฝนวิชาชี่ด้วยด้วย ผมยังไม่เคยเห็นเลย”

ภิกษุวัยกลางคนสีหน้าตกตะลึง มองเย่อู๋เทียนด้วยความประหลาดใจ

“ประสกเข้าใจภาษาหลัวฝูด้วยเหรอ?”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า

“ในบรรกระบี่รรพบุรุษของตระกูลหานแห่งตี้ตู มีจักรพรรดิองค์หนึ่งที่เคยครอบครองประเทศเล็กๆ ที่มีชื่อว่า ประเทศหลัวฝู”

“ภาษาหลัวฝูนั้นทำความเข้าใจได้ไม่ยาก ขอเพียงเข้าใจวิชาชี่จักรพรรดิของตระกูลหาน แยกสัทศาสตร์พลังขั้นก่อเกิดในวิชาชี่นี้ ก็คือสิ่งที่เรียกว่าภาษาหลัวฝู!”

“อันที่จริงเทียบกับระบบการถ่ายทอดเสียงรูปแบบอื่น มันก็มีความสวยงามไปคนละแบบ!”

ภิกษุวัยกลางคนมีสีหน้าตกใจ

จับจ้องเย่อู๋เทียนชั่วขณะหนึ่ง แล้วถอนหายใจออกมา

“หลายปีมานี้ อาตมาใช้เส้นสายที่มีในมือเพื่อสืบหานักบวชหญิงและชายที่ชื่อเย่ฉิงชางที่ขวางทางประสกกับน้าหญิงเล็กในปีนั้น แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย!”

เย่อู๋เทียนกินบะหมี่คำหนึ่งแล้วพูดออกมา

“เย่ฉิงชางไม่มีความสำคัญอะไร นักบวชหญิงคนนั้นแซ่กัว ชื่อเถาจือ!”

ภิกษุวัยกลางคนถามอย่างร้อนใจ

“อีกฝ่ายมาจากไหน?”

เย่อู๋เทียนตอบอย่างเฉยเมย

“เอ๋อเหมย!”

เมื่อภิกษุวัยกลางคนได้ยินอักษรสองตัวนี้ ใบหน้าก็ขาวซีดราวกับกระดาษ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงเอ่ยปากถาม

“รอบนอกภูเขาเอ๋อเหมย หรือส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมย?”