จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 333

ฝนยังคงตกอยู่

ภิกษุวัยกลางคนหันไปมองเย่อู๋เทียน

พอเห็นเย่อู๋เทียนอย่างชัดเจน ใบหน้าที่สงบนิ่งของเขาได้เปลี่ยนไปทันที

ในขณะเดียวกัน

จู่ๆ ชายร่างผอมที่มีจุดสีแดงปรากฏขึ้นตรงหว่างคิ้วก็ล้มลงกับพื้น

เลือดไหลออกมาจากด้านหลังท้ายทอย

ภายในชั่วพริบตา แอ่งน้ำบนพื้นก็ถูกย้อมเป็นสีแดง

แต่กลับเห็นชายหญิงอีกสามคนที่มาจากสำนักเซิ่งเหริ่นยังยืนอยู่

ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำก็ได้สะบัดกระบี่ยาวในมือ ไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งเข้าไปฆ่าเย่อู๋เทียนด้วยความเร็วสูง

แต่ในขณะที่เหยียบลงบนโคลน

ก็วาดกระบี่ออกมา

พลังกระบี่เหมือนสายรุ้งกวาดไปทั่วท้องฟ้า แยกม่านสายฝนและตัดต้นท้อทั้งสองข้างทางดินโคลนขาดสะบั้น

แต่เย่อู๋เทียนก็ไม่ได้หยุดฝีเท้า

ดูเหมือนว่าพลังกระบี่ที่รุนแรงและน่าสะพรึงกลัวในสายตาของเย่อู๋เทียนนั้น…

เป็นเพียงลมที่รุนแรงเท่านั้น

เพียงชั่วพริบตา พลังกระบี่ก็มาถึงตรงหน้าเย่อู๋เทียน

แต่พลังกระบี่นี้ ดูเหมือนจะสงบนิ่งลงในทันใด เกิดการหยุดลงชั่วขณะ

พอเย่อู๋เทียนก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง

พลังกระบี่อันน่าสะพรึงกลัวนี้

ก็สลายหายไปแล้ว

เหมือนกลายเป็นลมพัดเย็นสบาย ไม่รุนแรงอีกต่อไป แต่ได้ผนวกรวมเข้ากับสายฝนโดยรอบอย่างอ่อนโยน

ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย

ไม่ได้โจมตีเย่อู๋เทียนอีก

แต่หันหลังกลับและกำลังจะวิ่งหนี

แต่ในขณะที่ชายหนุ่มหันกลับมา

เย่อู๋เทียนพลันดีดนิ้ว

หยดน้ำหยดหนึ่งพุ่งออกไปกระทบหว่างคิ้วของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มล้มลงบนแอ่งน้ำบนพื้น เช่นเดียวกับชายร่างผอมเมื่อครู่นี้

โลหิต ย้อมน้ำฝนบนพื้นจนเป็นสีแดง

เย่อู๋เทียนกลับยังคงมองไปที่ภิกษุวัยกลางคนที่ยืนอยู่กลางสายฝนไม่ไกล

แต่อีกสองคนที่อยู่ข้างๆ ภิกษุวัยกลางคน

ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

ในเวลานี้ทุกคนหวาดกลัวเหมือนเจอผี

จนกระทั่งไม่ทันคิดที่จะหันหลังวิ่งหนีไป

ทั้งสองไม่คาดคิดว่าชายร่างผอมและชายหนุ่มรูปหล่อจะมาตายเช่นนี้

โดยเฉพาะผู้หญิงที่มัดผมหางม้ายาว

เธอรู้ดีว่าใครว่าชายหนุ่มรูปหล่อที่เป็นผู้นำนั้นแข็งแกร่งเพียงใด

จนถึงขนาดติดสิบอันดับแรกของสำนักเซิ่งเหริ่น!

แต่ตอนนี้…

กลับมาตายแบบนี้เหรอ?

และในขณะนี้เอง เย่อู๋เทียนได้ดีดนิ้วอีกครั้ง

ผู้ชายที่อยู่ข้างผู้หญิงล้มลงกับพื้นก่อนที่เขาจะมีโอกาสได้เคลื่อนไหวเสียอีก

หว่างคิ้วแดงเล็กน้อย

ด้านหลังศีรษะมีเลือดแดงฉาน

ผู้หญิงคนนั้นโยนกระบี่ของเธอลงบนพื้นทันที

แล้วจากนั้น

ก็คุกเข่าลงบนแอ่งน้ำด้วยความตื่นตระหนก

ไม่กล้าแม้แต่จะร้องขอความเมตตา

ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเย่อู๋เทียน

หลับตาแน่นปี๋

น้อมคำนับลงในแอ่งน้ำ

ร่างกาย

สั่นสะท้าน

เย่อู๋เทียนเดินเข้าไปถึงตัวภิกษุวัยกลางคน

ยกมือขึ้น

ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งก็เหาะลงมาจากหอคอยส่องทางไกลของป่าท้อผืนนี้ที่อยู่ไกลออกไป

คนเฝ้าสุสาน!

ก่อนหน้านี้ เย่อู๋เทียนได้จัดเตรียมผู้เฝ้าสุสานไว้ที่นี่เป็นพิเศษเพื่อเฝ้าสุสานให้กับหานหว่านเอ๋อร์

เธอมาจากหอจักรพรรดิเซียน!

เป็นผู้หญิงในชุดขาว

หญิงในชุดขาวปรากฏตัวขึ้น ประสานมือคารวะเย่อู๋เทียน

“ท่านเจ้าหอ!”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า

ชี้ไปที่ศพชายทั้งสามบนพื้น