จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 332

“อ้อ รีบชิมอาหารที่อาตมาทำให้ประสกดูสิ เป็นผักทั้งนั้นเลย เนื้อแกะเสียบไม้ย่างทำจากเห็ดทอด เนื้อเป็ดก็ใช้วัตถุดิบคือเต้าหู้ทอดมา ตอนเด็กๆ ประสกชอบกินของพวกนี้มากที่สุด”

“ดื่มเหล้าหรือเปล่า?”

“เฮ้ย อย่าดื่มเลยดีกว่า ประสกเป็นคนรักความสะอาดตั้งแต่เด็ก กับอาตมาที่เป็นพี่ชายของประสก ก็ยังแบ่งแยกกันอย่างชัดเจนมาก!”

“เวลาประสกกินเหลือ อาตมากิน อาตมาไม่รังเกียจประสก เวลาอาตมากินเหลือ แค่แตะๆ ปากเท่านั้น แต่ประสกก็ทำหน้านิ่ว เหมือนติดหนี้ประสกอย่างนั้น!”

“ประสกว่า ทำไมประสกถึงรักความสะอาด?”

“ประสกบอกว่าประสกรักความสะอาดมาก แต่ตอนเด็กเทียนเอ๋อร์ฉี่ราดทั่วตัวประสก อึราดทั่วตัวประสก ประสกก็ไม่ถือสา อาตมาเป็นพี่ชายของประสก เห็นแล้วยังโมโห!”

“อยากรู้สถานการณ์ในตอนนี้ของเทียนเอ๋อร์ไหม?”

“ขอโทษนะ ยังไม่แน่ใจนัก หลายปีมานี้อาตมาทำร้านอาหารในตี้ตูมาตลอด ปกติจะไม่มาที่เมืองเจียงไห่ ครั้งนี้ได้เดินเท้ามาที่นี่ เพราะได้ยินจากหานตี้ซือแห่งตระกูลหานบอกว่าเขาต้องการมอบตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลหานให้กับเทียนเอ๋อร์!”

“เอาล่ะ เดี๋ยวเขาจะไปที่ตี้ตู อาตมาในฐานะลุง ก็จะเลี้ยงข้าวเขา”

“ครั้งก่อนที่ประสกพาเขาไป เหมือนเขาจะเคยไปกินที่ร้านอาหารของอาตมามื้อหนึ่ง ตอนนั้นเขายังโกรธประสกอยู่ ไม่อยากเจอประสก ก็เลยคลาดกันไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่า การไม่เจอกันครั้งหนึ่ง การคลาดกันครั้งหนึ่ง มันคือความเป็นความตาย!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ภิกษุวัยกลางคนก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

แล้วนั่งลงบนพื้น

พิงกายอยู่ข้างๆ ป้ายหลุมศพของหานหว่านเอ๋อร์

ภิกษุวัยกลางคนเงียบไปนาน ก่อนจะพูดอีกครั้ง

“มาที่เมืองเจียงไห่ครั้งนี้ได้เจอกับหลานชายคนโตของประสกแล้ว อาตมายืนอยู่ที่ประตูโรงเรียนของเขา มีคนมุงดูอยู่มากมาย สถานการณ์เช่นนั้น การที่มีภิกษุรูปหนึ่งมองไปที่หลานชายของประสกด้วยรอยยิ้มตาหยี มันดูแปลกมาก”

“ประสกทายซิว่าพอเจ้าหลานชายคนโตสังเกตเห็นอาตมา เขาพูดว่าอะไร?”

“ถามอาตมาคำถามเดียว”

“ท่านมองอะไรอยู่”

“อาตมาบอกว่า อาตมาแค่มอง แค่มองประสกก็ไม่ได้หรือ?”

“เขาบอกว่า หลีกไป อย่ามาขวางทางผม!”

“สามหาว!”

“สามหาวมาก!”

“แต่ก็ยังดี พอเดินตามเขาไปสักพัก เขาเดินไปๆ ก็เห็นหญิงชราคนหนึ่งเก็บขวดน้ำข้างถังขยะ เขาให้เงินเธอไปหนึ่งร้อยเหรียญ”

“ใจดีเหมือนประสก เหมือนเทียนเอ๋อร์ด้วย”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ภิกษุวัยกลางคนก็เงียบลงอีกครั้ง

ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

แล้วลุกขึ้นยืน

มองไปที่หลุมฝังศพของหานหว่านเอ๋อร์

“ไปล่ะ ไม่รู้คราวหน้าจะมาอีกเมื่อไหร่”

ภิกษุวัยกลางคนพูดพลางยกมือขึ้นแตะบนป้ายหลุมฝังศพ เหมือนกำลังลูบศีรษะใครสักคน