จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 331

ขณะที่พูดเช่นนี้ สีหน้าของเย่อู๋เทียนค่อนข้างซับซ้อน

ในเวลนี้ ท้องฟ้าเริ่มมีฝนตกปรอยๆ

เลยมีภาพนี้เกิดขึ้น

มีชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสุสานท่ามกลางฝนตกปรอยๆ ป่าท้อ และม่านหมอกบางๆ!

ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ ดูเหมือนสวรรค์บนดิน

เวลานี้ ในหัวสมองของเย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยภาพของเขากับหานหว่านเอ๋อร์ในวัยเด็ก

หญิงสาวคนหนึ่งใช้เวลาว่างซ่อนลูกขนไก่ไว้ข้างหลัง แล้วเดินเข้าไปในอาคารเก่า

หญิงคนนั้นยืนอยู่หน้าประตูของอาคารเก่า

ใบหน้าของเธอเผยรอยยิ้มอันลึกลับ แต่ขณะที่กำลังจะยื่นมือไปเปิดประตูนั้น

จู่ๆ ประตูก็เปิดออก

เด็กชายตัวเล็กๆ ทำหน้าทะเล้นใส่หญิงสาวผ่านทางกรอบประตู

หญิงสาวตกใจสะดุ้งเฮือก

หญิงสาวเอามือกุมหัวใจแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง แล้วเอามือจิ้มหน้าผากของเด็กชายด้วยความโมโห

“ทะเล้น อยากให้แม่ช็อคตายเหรอ?”

เด็กชายหัวเราะ

“แม่ ทำไมกลับมาช้าจัง? ก่อนหน้านี้แม่บอกว่าจะไปทำงานสิบวัน ตอนนี้มันจะครึ่งเดือนแล้ว!”

หญิงสาวอุ้มเด็กชายไว้ในอ้อมแขน

“คิดถึงแม่ไหม?”

เด็กชายกล่าว

“ไม่คิด”

เบ้าตาของหญิงสาวแดงก่ำ

“แม่คิดถึงลูกแล้ว”

เด็กชายทำอะไรไม่ถูกทันที เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของหญิงสาว

“ผมก็คิดถึงแม่เหมือนกัน”

แต่ทันใดนั้นหญิงสาวก็ยิ้มออกมา

“โตขึ้นไปอย่าไปเชื่อน้ำตาของผู้หญิงง่ายๆ นะ โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆ อย่างแม่”

เด็กน้อยอึ้งไป

“ทำไมล่ะ?”

หญิงสาวไม่ตอบ เธอปล่อยมือจากร่างของเด็กชาย พลางก้มตัวลงเพื่อเปลี่ยนรองเท้าให้เด็กชาย

“ไป ลงไปเตะลูกขนไก่ข้างล่างกัน”

ที่ผ่านมา…

เหมือนกระแสน้ำ!

ที่ดังสะท้อนอยู่ในหัวสมองของเย่อู๋เทียน!

เย่อู๋เทียนจะกล้าเชื่อได้อย่างไร

ในเวลานี้โครงกระดูกที่นอนอยู่ในหลุมฝังศพ ไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดของตนหรือ?

ขณะนี้

ฝนตกปรอยๆ

แต่หนาแน่นขึ้นมาก

ใบหน้าของเย่อู๋เทียนเต็มไปด้วยเม็ดฝน

แต่กลับ…