จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 330
เย่อู๋เทียนชำเลืองมองพวกเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก และหันไปมองที่เย่ฉิงชางอีกครั้ง
เขาออกคำสั่งกับจางจิงหลวนที่เดินตามหลังเขาอยู่ด้านหลัง
“นี่ยัยแก่รับใช้ ไปจัดการ ผนึกพลังของเย่ฉิงชางซะ”
เมื่อสิ้นเสียง
ทั้งงานก็ตกอยู่ในความตะลึง
แก่……
ยัยแก่รับใช้？
เย่อู๋เทียนเรียกจางจิงหลวนว่า ยัยแก่รับใช้？
จางจิงหลวนเหลือบมองเย่อู๋เทียนด้วยแววตาเศร้าสร้อย แต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น！
นอกจากนี้ ไม่ได้แสดงความไม่พอใจใดๆทั้งสิ้น
หลังจากนั้น ชั่วพริบตาเดียว จางจิงหลวน ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเย่ฉิงชาง
ยกมือขึ้น
แต่……
ไม่รอให้จางจิงหลวนได้วางมือลงบนหน้าผากของเย่ฉิงชาง เย่ฉิงชางก็ได้คุกเข่าลงกับพื้น！
แล้วคลานเข่าไปที่ต่อหน้าของเย่อู๋เทียน เพื่อขอร้องอ้อนวอน
“ขอ！ขอร้องล่ะ！ไว้ชีวิตฉันเถอะ！”
เย่อู๋เทียนเหลือบมองเย่ฉิงชางแวบหนึ่ง แล้วค่อยๆโบกมือให้จางจิงหลวน
จางจิงหลวนถึงปล่อยเย่ฉิงชางไป
ฉากนี้ทำให้สายตาของผู้ที่อยู่ในงาน ต่างพากันตกตะลึงสุดขีด
ตอนนี้ดูท่า……
จางจิงหลวน จะกลายเป็นทาสคนหนึ่งของเย่อู๋เทียนแล้วจริงๆ？
เธอคือจางจิงหลวนนะ！
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？
เย่อู๋เทียนกวักมือให้กับเย่ฉิงชาง
เย่ฉิงชางหวาดกลัวราวกับเห็นผี
ภายใต้สายตาของทุกคน เขาค่อยๆคลานไปด้านหน้าของเย่อู๋เทียน
ในเวลานี้เอง จางจิงหลวนก็ก้าวไปข้างหลังขบวนตำแหน่งที่เป็นของเธอ
ปลายเท้าขยับ
เธอเตะขบวนเสด็จไปที่ด้านหลังของเย่อู่เทียน
เย่อู๋เทียนหันหลังไปมองไปที่จางจิงหลวน
จางจิงหลวนพูดอย่างเขินอาย
“นั่ง”
ความรู้สึกของทุกคน ราวกับเห็นว่าจางจิงหลวนเป็น“คนรู้ความ”
เย่อู๋เทียนนั่งอยู่ภายในขบวนเสด็จ แล้วเล่นแผ่นหินสมบัติที่อยู่ในมือ เริ่มทำการไต่ถามเย่ฉิงชาง
“แผ่นหินสมบัตินี้ เดิมทีมันอยู่ในมือของคุณ ทำไมถึงใช้ของสิ่งนี้ในการ จัดการงานโอสถและการฝังเข็มนี้ขึ้นมา？”
เย่ฉิงชางตอบอย่างไม่ลังเล
“เพื่อล่อผู้กล้าเหล่านี้มา ให้พวกเขาต่อสู้ หลังจากนั้น ใช้โอกาสนี้ ผนึกพลังของทุกคนไว้！”
เมื่อสิ้นเสียง
นอกจากเย่อู๋เทียนกับจางจิงหลวนแล้ว ทุกคนที่อยู่ในงาน ก็เบิกตากว้างทันที
คิดไม่ถึง
เย่ฉิงชางจะบ้าคลั่งถึงเพียงนี้！
เย่อู๋เทียนหัวเราะหึ
“เกรงว่าคงไม่ง่ายขนาดนั้น”
เมื่อเย่ฉิงชางได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็เกิดความขุ่นมัวไม่แน่ใจ
เย่อู๋เทียนถามอีกว่า
“ตอนนั้น คุณไปแย่งแผ่นหินสมบัติ จากมือของใครมา？”
เย่ฉิงชางตอบ
“แม่ของคุณ！”
เย่อู๋เทียนขมวดคิ้ว
แล้วถาม
“แม่ของฉัน……ชื่ออะไร？”
เย่ฉิงชางตอบ
“หานหว่านเอ๋อร์！”
สีหน้าของเย่อู๋เทียนเคร่งขรึม
“นั่นก็หมายความว่า การตายของแม่ฉัน มันเป็นฝีมือของคุณงั้นสินะ？”
เย่ฉิงชางส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่！ไม่ใช่ฉัน！”
เย่อู๋เทียนหรี่ตาถาม
“แล้วเป็นใคร？”
เย่ฉิงชางกลืนน้ำลายเป็นตึงเครียด
ตอบกลับว่า
“คนแซ่กัว นามว่า เถาจือ！”
เย่อู๋เทียนขมวดคิ้วอีกครั้ง
“กัวเถาจือ……คนผู้นี้ เป็นใครมาจากไหน？”
เย่ฉิงชางส่ายหัวไปมาอีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...