จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 343

เมื่อได้ยินสิ่งนี้…

จางจิงหลวนก็อดมองผ่านกระจกมองหลังไม่ได้

แล้วมองเย่อู๋เทียนอีกครั้ง

สิ่งที่เขาเพิ่งพูดไป

บทกวีที่ท่องออกมา

น้ำเสียงแผ่วเบา

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อจางจิงหลวนได้ยิน

ในบทกวีเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ตลอดทาง

ไม่มีคำพูดอีกต่อไป

บ่ายสองโมงครึ่ง

ทั้งสี่มาถึงตี้ตู

เมื่อเทียบกับที่คาดไว้

เร็วกว่าเดิมครึ่งชั่วโมง

หลังจากทานอาหารง่ายๆ พวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง

เพื่อนวัยเด็กของเสิ่นรั่วชิงที่ล่วงหน้าไปก่อนหน้านี้ ส่งที่อยู่นั้นมาให้เธอ

มันเป็นร้านค้าบนถนนของโบราณในตี้ตู

ชื่อร้าน

จวี้เป่าไจ

เมื่อถึงที่หมาย จางจิงหลวนและเฉียนเป่ยเฉินก็รออยู่ในรถ

เย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงเดินเข้าไปในร้านจวี้เป่าไจ

ทันทีที่ทั้งสองเดินเข้าไปในประตู สาวสวยคนหนึ่งก็ลุกขึ้นจากพื้นที่ต้อนรับสไตล์เก่าแก่ทางด้านขวา

เธอแต่งตัวเหมือนหญิงสาวในเมือง

พอเห็นเสิ่นรั่วชิง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นเต็มใบหน้างดงามของเธอ

เรียกคำหนึ่ง

“รั่วชิง!”

เสิ่นรั่วชิงหันหน้าไปเล็กน้อย

เบิกตากว้างและโพล่งออกมา

“จื่อฉี?”

หญิงสาวคนนี้ชื่อหลี่จื่อฉี เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเสิ่นรั่วชิง

มาจากครอบครัวธรรมดา

หลังเรียนจบจากมหาวิทยาลัยตี้ตู เธอก็อาศัยอยู่ในตี้ตู

ทำงานหนักมาหลายปี

ก็ยังไม่อาจซื้อบ้านในตี้ตูได้

เสิ่นรั่วชิงกับหลี่จื่อฉีไม่ได้พบกันเกือบสิบห้าปีแล้ว

เสิ่นรั่วชิงคาดคิดไม่ถึง

หลี่จื่อฉี

หญิงสาวเติบโตและเปลี่ยนไปมาก

นี่เป็นคนเดียวกับเด็กผู้หญิงน้ำมูกไหลยืดที่เคยอยู่ในตำบลหนานหลินหรือเปล่า?

เรียกได้ว่า…

สวยตามมาตรฐานคนเมือง!

ในความเป็นจริงเมื่อเทียบกับความประหลาดใจของเสิ่นรั่วชิงที่มีต่อหลี่จื่อฉี

พอหลี่จื่อฉีเห็นเสิ่นรั่วชิง ก็ยังไม่กล้าจะเชื่อ

ผู้หญิงตรงหน้าที่เหมือนนางฟ้า คือเสิ่นรั่วชิงเพื่อนในวัยเด็กของเธอจริงๆ!

ผู้หญิงสองคนต่างก็ประหลาดใจ