จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 343

เมื่อได้ยินสิ่งนี้…

จางจิงหลวนก็อดมองผ่านกระจกมองหลังไม่ได้

แล้วมองเย่อู๋เทียนอีกครั้ง

สิ่งที่เขาเพิ่งพูดไป

บทกวีที่ท่องออกมา

น้ำเสียงแผ่วเบา

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อจางจิงหลวนได้ยิน

ในบทกวีเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ตลอดทาง

ไม่มีคำพูดอีกต่อไป

บ่ายสองโมงครึ่ง

ทั้งสี่มาถึงตี้ตู

เมื่อเทียบกับที่คาดไว้

เร็วกว่าเดิมครึ่งชั่วโมง

หลังจากทานอาหารง่ายๆ พวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้ง

เพื่อนวัยเด็กของเสิ่นรั่วชิงที่ล่วงหน้าไปก่อนหน้านี้ ส่งที่อยู่นั้นมาให้เธอ

มันเป็นร้านค้าบนถนนของโบราณในตี้ตู

ชื่อร้าน

จวี้เป่าไจ

เมื่อถึงที่หมาย จางจิงหลวนและเฉียนเป่ยเฉินก็รออยู่ในรถ

เย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงเดินเข้าไปในร้านจวี้เป่าไจ

ทันทีที่ทั้งสองเดินเข้าไปในประตู สาวสวยคนหนึ่งก็ลุกขึ้นจากพื้นที่ต้อนรับสไตล์เก่าแก่ทางด้านขวา

เธอแต่งตัวเหมือนหญิงสาวในเมือง

พอเห็นเสิ่นรั่วชิง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นเต็มใบหน้างดงามของเธอ

เรียกคำหนึ่ง

“รั่วชิง!”

เสิ่นรั่วชิงหันหน้าไปเล็กน้อย

เบิกตากว้างและโพล่งออกมา

“จื่อฉี?”

หญิงสาวคนนี้ชื่อหลี่จื่อฉี เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเสิ่นรั่วชิง

มาจากครอบครัวธรรมดา

หลังเรียนจบจากมหาวิทยาลัยตี้ตู เธอก็อาศัยอยู่ในตี้ตู

ทำงานหนักมาหลายปี

ก็ยังไม่อาจซื้อบ้านในตี้ตูได้

เสิ่นรั่วชิงกับหลี่จื่อฉีไม่ได้พบกันเกือบสิบห้าปีแล้ว

เสิ่นรั่วชิงคาดคิดไม่ถึง

หลี่จื่อฉี

หญิงสาวเติบโตและเปลี่ยนไปมาก

นี่เป็นคนเดียวกับเด็กผู้หญิงน้ำมูกไหลยืดที่เคยอยู่ในตำบลหนานหลินหรือเปล่า?

เรียกได้ว่า…

สวยตามมาตรฐานคนเมือง!

ในความเป็นจริงเมื่อเทียบกับความประหลาดใจของเสิ่นรั่วชิงที่มีต่อหลี่จื่อฉี

พอหลี่จื่อฉีเห็นเสิ่นรั่วชิง ก็ยังไม่กล้าจะเชื่อ

ผู้หญิงตรงหน้าที่เหมือนนางฟ้า คือเสิ่นรั่วชิงเพื่อนในวัยเด็กของเธอจริงๆ!

ผู้หญิงสองคนต่างก็ประหลาดใจ

หลี่จื่อฉีจึงทอดสายตาไปที่เย่อู๋เทียน

น่าประหลาด

“รั่วชิง นี่คือสามีของคุณหรือเปล่า”

เสิ่นรั่วชิงพยักหน้า

“ใช่ สามีของฉัน เย่อู๋เทียน”

จากนั้นเสิ่นรั่วชิงก็แนะนำหลี่จื่อฉีให้รู้จักกับเย่อู๋เทียน

“หลี่จื่อฉี เพื่อนวัยเด็กของฉัน”

เย่อู๋เทียนยิ้มให้หลี่จื่อฉีเล็กน้อย

แต่เมื่อกำลังจะทักทายอีกฝ่าย

ทันใดนั้นชายหนุ่มสองคนก็เดินเข้ามาจากนอกร้าน

คนที่นำมานั้น

มีผมหงอกขาวเล็กน้อย

สวมเสื้อผ้าสีเงินทั้งชุด

ทันทีที่เดินเข้าไปในร้าน ก็ตะโกนเรียกเสิ่นรั่วชิง

“รั่วชิง!”

ชายหนุ่มคนนี้คือโจวเซิง

เกิดในตำบลหนานหลิน

ปากกัดตีนถีบอยู่ในตี้ตูเช่นกัน

แต่งานที่เขาทำดีกว่าของหลี่จื่อฉีมาก

ยิ่งกว่านั้นตอนนี้เขาได้กลายเป็นเศรษฐีใหม่ในแวดวงชั้นสูงของตี้ตูเพราะการทำนายดวงชะตาได้ดี

ในขณะเดียวกันก็เป็นเจ้าของร้านจวี้เป่าไจ

เสิ่นรั่วชิงหันหน้าเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ใส่ใจโจวเซิง

ตอบอย่างลวกๆ

“โจวเซิง”

โจวเซิงเห็นว่าเสิ่นรั่วชิงมีท่าทีไม่ได้สนใจตนนัก จึงหรี่ตาลงเล็กน้อย

พลางยิ้มเยาะ

จากนั้นก็หันไปมองเย่อู๋เทียน

ความเหยียดหยามปรากฏขึ้นในสายตา ไม่แม้แต่จะสนใจเย่อู๋เทียน

หลังจากนั้น…

โจวเซิงทอดสายตาไปยังเสิ่นรั่วชิงอีกครั้ง มองพิจารณาอย่างไร้ไม่อาย

พลางหัวเราะเบาๆ

“ไป จะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าสักสองสามชุด ค่ำนี้เราจะไปที่สมาคมเทียนอิงเพื่อเข้าร่วมพิธีกรรม แนะนำบุคคลสำคัญให้คุณรู้จัก”

สีหน้าของเสิ่นรั่วชิงเริ่มแปลกไป

“โจวเซิง คุณสบายดีใช่ไหม? คุณล้อเล่นอะไรน่ะ?”

โจวเซิงยักไหล่

“เสื้อผ้าของคุณสบายๆ เกินไป ไม่เข้ากับความสวยของคุณเลย!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โจวเซิงก็เหลือบไปมองเย่อู๋เทียนโดยไม่ได้ตั้งใจ พลางกล่าวเสริมอีกประโยคหนึ่ง

“อีกอย่างคนที่อยู่ข้างกายคุณ มันทำลายภาพลักษณ์ของคุณจริงๆ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นรั่วชิงก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที

“โจวเซิง คุณอย่าทำตัวไม่สุภาพแบบนี้สิ!”

โจวเซิงยิ้มๆ และมองไปที่หลี่จื่อฉีที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา

“จื่อฉี บอกรั่วชิงทีว่า ตอนนี้ผมโจวเซิงทำตัวไม่สุภาพหรือเปล่า?”

หลี่จื่อฉีย่อมมองออก

ที่โจวเซิง ‘ไม่สุภาพ’ แบบนี้ ทั้งหมดเพราะต้องการพุ่งเป้าไปที่เย่อู๋เทียนที่ยืนข้างกายเสิ่นรั่วชิง