จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 366

เสิ่นรั่วชิงเดินทางมาที่บ้านเก่าพร้อมกับเย่อู๋เทียน

ภายในรถ เสิ่นรั่วชิงมองเย่อู๋เทียนด้วยสีหน้ากังวล และกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ที่รัก คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร”

เสิ่นรั่วชิงเหลือบมองผมสีขาวที่อยู่ตรงขมับของเย่อู๋เทียน อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

เย่อู๋เทียนแค่มองแวบเดียว ก็สามารถรับรู้ถึงความกังวลของเสิ่นรั่วชิง เขายกมือลูบผมที่สวยงามของเสิ่นรั่วชิง ยิ้มเพื่อปลอบโยนเธอ

“ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่เป็นไร ผมแค่เหนื่อยเล็กน้อยเท่านั้น”

เสิ่นรั่วชิงเม้มปาก และถามว่า

“พวกเราจะไปไหน?”

เย่อู๋เทียนตอบ

“บ้านเก่าในตี้ตู ซึ่งเมื่อก่อนผมเคยอาศัยอยู่ที่นั่น”

ปากพูดเช่นนั้น แต่สิ่งที่เย่อู๋เทียนคิดอยู่ในใจคือ ถ้าใต้ดินของบ้านเก่าหลังนั้น มีเหมืองหินแก่นม่วงอยู่ใต้ดินของศูนย์นิทรรศการนานาชาติที่เจียงหนาน พลังของเขา ก็จะสามารถฟื้นกลับไปที่แดนห้าอีกครั้ง

หรือสูงกว่านั้น

เมื่อถึงเวลานั้น นิกายเทียนอิงจะถูกทำลายล้างในคราวเดียว

และไม่มีอีกต่อไป!

เสิ่นรั่วชิงพยักหน้า และถามว่า

“แล้วบ้านเก่ามีเตาไหม? คุณไม่ได้กินข้าวมาสามวันแล้ว เมื่อไปถึงบ้านเก่าแล้ว ฉันจะทำบะหมี่ให้คุณกิน”

เย่อู๋เทียนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

“มีแน่นอน เมื่อก่อนผมอาศัยอยู่ที่บ้านเก่าหลังนั้นอย่างน้อยสองปี”

เสิ่นรั่วชิงไม่พูดอะไรอีก

และขณะเดียวกัน

บ้านเก่าบนถนนวงแหวนหลังนั้น

หานจื่อคุนทำตามคำสั่งของหานจื่อฉี เขาเดินมายืนอยู่หน้าซูชิงหลวน

หลังจากนั้น หานจื่อคุนนำตัวซูชิงหลวนที่หายใจรวยริน เดินไปบ่อน้ำที่อยู่ใต้หลังคา

เหนือบ่อน้ำยังมีฝาไม้ปิดเพื่อกันฝุ่นร่วงหล่น

หานจื่อคุนใช้เท้าเตะฝาไม้ออก แล้วโยนซูชิงหลวนลงไปในบ่อน้ำ

ขณะที่เขาโยนเธอลงไปในบ่อน้ำ มือข้างหนึ่งของหานจื่อคุน ยังคงสวดมนต์และนับลูกประคำสีม่วงอยู่

ราวกับว่าสำหรับเขาแล้ว

การโยนคนที่มีชีวิตอย่างซูชิงหลวนลงไปในบ่อน้ำ เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น!

จุ๋ม!

เพียงครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงคนตกลงไปในน้ำ

เสียงนี้

มีความหดหู่เล็กน้อย

ขณะนี้ ไม่ว่าจะเป็นหานจื่อฉีหรือหานจื่อคุน พวกเขาสองยกมือขึ้นแนบหู

ตั้งใจฟังเสียงที่ดังออกมาจากบ่อน้ำ

หลังจากซูชิงหลวนตกลงไปในบ่อน้ำแล้ว สิ่งแรกที่พวกเขาได้ยินคือเสียงที่เธอดิ้นรนอยู่บนผิวน้ำ

หลังจากนั้น……

ต๋อม ๆ ๆ ……

หานจื่อฉีและหานจื่อคุนได้ยินเสียงที่ซูชิงหลวนจมลงไปในน้ำ

ผ่านไปครึ่งนาที

เสียงในบ่อน้ำก็หายไป

หานจื่อคุนก้มหน้ามองลงไปในบ่อน้ำ จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ผู้นำ บ่อน้ำนี้ลึกอย่างน้อยเป็นพันเมตร เดาว่าคงต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่ผู้หญิงคนนี้จะจมลงไปก้นบ่อ”

หานจื่อฉีหลับตา แล้วสัมผัสพลังที่อยู่ในบ่อน้ำอย่างละเอียด

เขาขมวดคิ้วและถอนหายใจเล็กน้อย

“ด้านในล้วนเป็นพลังน้ำ ดูเหมือนจะไม่มีพลังพิเศษอื่น ๆ อีก”

หานจื่อคุนเสนอ

“หรือจะให้ผมระเบิดบ่อน้ำ? แล้วลงไปสำรวจดีไหม?”

หานจื่อฉีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า

“เอาไว้วันหลังเถอะ ตอนนี้พวกเราเข้าไปดูข้างในบ้านก่อน ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างที่พอจะเข้าตาผมอยู่ในห้องรับแขก!”

หานจื่อคุนรู้สึกอึ้ง

แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก เดินตามหานจื่อฉีเข้าไปในห้องรับแขก

พวกเขาสองเดินเข้าไปในห้องรับแขก ราวกับว่าพวกเขากลับบ้านของตัวเอง จากนั้นพวกเขาสองคนก็นั่งลง

สำหรับพวกเขาแล้ว

การฆ่าคนคนหนึ่ง ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าไก่หรือเหยียบมดตายตัวหนึ่ง

หานจื่อคุนหยิบกระติกน้ำร้อนที่อยู่บนโต๊ะ หลังจากเปิดฝาแล้ว ใช้ฝ่ามือสัมผัสอุณหภูมิของน้ำ แล้วถามด้วยความเคารพ

“น้ำกำลังเดือด ผมจะชงชาให้คุณดื่ม?”

หานจื่อฉีพยักหน้า และมองการตกแต่งของห้องรับแขก

สุดท้ายสายตาหยุดอยู่บนโต๊ะอาหารที่อยู่ในห้องอาหาร บนโต๊ะปูด้วยผ้าสีดำ

หานจื่อฉีมองอย่างละเอียด และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ถามว่า

“จื่อคุน คราวก่อนตอนคุณมาที่นี่ มีผ้าสีดำอยู่บนโต๊ะอาหารหรือเปล่า?”

หานจื่อคุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นหันไปมองเช่นกัน และหัวเราะ

“มันเป็นแค่ผ้าปูโต๊ะเท่านั้น แล้วยังเป็นสีดำอีกด้วย ซึ่งผมไม่เคยเห็นมันอยู่ในสายตา”

หานจื่อฉีออกคำสั่ง

“ไปเอาผ้าปูโต๊ะสีดำนั่นมาดูนี่สิ”

หานจื่อคุนรู้สึกสงสัย ทำไมผู้นำถึงได้สนใจผ้าปูโต๊ะธรรมดา ๆ แบบนี้?

แต่หานจื่อคุนไม่ได้คิดลึกซึ้ง จากนั้นเขาลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องอาหาร

แต่วินาทีที่หานจื่อคุนยื่นมือไปสัมผัสผ้าปูสีดำที่อยู่บนโต๊ะอาหาร เขายืนอึ้งอยู่ที่เดิมและกล่าวโพล่งออกมาว่า

“ไหมทองหนอนฟ้า?”