จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 367

เมื่อหานจื่อฉีได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่ข้างนอก ผมรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องรับแขกผิดปกติ ตอนนี้ดูแล้วมีของชิ้นนี้ ที่พอจะเข้าตาผมบ้างจริง ๆ!”

เมื่อหานจื่อคุนได้ยินประโยคนี้ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“พอจะเข้าตาบ้าง? ผู้นำ นี่.......นี่มันเป็นไหมทองหนอนฟ้าเชียวน่ะ มันไม่กลัวความร้อน ถึงแม้จะถูกโยนลงไปในหินหนืด ก็ไม่เสียหายแม้แต่น้อย! กระทั่งเมื่อเทียบกับสมบัติของตระกูลหานเผ่าโบราณแล้ว ของชิ้นนี้สามารถจัดอยู่ในสามอันดับแรกได้อย่างแน่นอน!”

หานจื่อฉีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ดูความรู้อันน้อยนิดของคุณสิ เก็บมันเถอะ หลังจากกลับไปแล้ว ผมจะนำมันไปตัดเย็บเสื้อผ้าด้วยตนเองเอง เมื่อถึงเวลาแล้ว ผมจะมอบให้คุณหนึ่งตัว!”

หานจื่อคุนคุกเข่าข้างหนึ่งด้วยความตื่นเต้น

“หานจื่อคุน ขอบคุณสำหรับความเมตตา!”

หานจื่อฉียืนขึ้นและถอนหายใจ

“ไปกันเถอะ น่าเสียดายที่มาถึงที่นี่แล้ว แต่ไม่พบไอ้เด็กนอกคอกเย่อู๋เทียน มิเช่นนั้น ผมจะฆ่ามันทันที เพื่อทำให้กางเอ๋อร์ดีใจ”

หานจื่อคุนลุกขึ้นจากพื้นเช่นกัน

“ไอ้สารเลวนั้น ไม่คู่ควรที่คุณจะลงมือเอง หลังจากส่งคุณกลับไปแล้ว ผมจะไปที่คลังยาอีกครั้ง แล้วฆ่าเขาต่อหน้าโล่ซวนหยวน”

หานจื่อฉีพยักหน้าเบา ๆ

“ทำตามนี้ก็แล้วกัน อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะฆ่าเขา ถามเขาสักสองสามประโยค ผมอยากรู้ว่าเขาทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ได้อย่างไร ถ้าเป็นวิทยายุทธที่อยู่บนแผ่นหินสมบัติ งั้น....ก็ปล่อยเขาไว้สักพัก!”

หานจื่อคุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ไม่มีปัญหา”

หลังจากพวกเขาสองออกไปจากบ้านหลังนี้แล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิงก็มาถึงบ้านหลังนี้

หลังจากเข้ามาในประตูใหญ่แล้ว เสิ่นรั่วชิงหันกลับไปมองประตูใหญ่ และกล่าวด้วยความสงสัย

“ทำไมประตูใหญ่ถึงได้เปิดอยู่?”

เย่อู๋เทียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

และขณะนี้ เสียงนกหวีดดังออกมาจากบ่อน้ำที่อยู่ใต้หลังคา!

เสียงนกหวีด......

แน่นอนว่าเสียงนั้นมาจากซูชิงหลวน

เธอยังไม่ตาย!

เมื่อก่อน เย่อู๋เทียนได้ช่วยชีวิตซูชิงหลวนท่ามกลางสนามรบ

ตอนนั้น ซูชิงหลวนได้รับบาดเจ็บ และถูกคนตัดลิ้น จึงทำให้เธอกลายเป็นคนใบ้

อย่างไรก็ตาม เย่อู๋เทียนยังคงให้เธออยู่ข้างกาย

ของขวัญชิ้นแรกและชิ้นเดียวที่เย่อู๋เทียนมอบให้เธอ ก็คือนกหวีดขอความช่วยเหลือ!

วันนั้น

เมื่อซูชิงหลวนได้รับนกหวีดขอความช่วยเหลือแล้ว เธอไม่มีความกลัวอีกต่อไป

และวันนั้น

ซูชิงหลวนถือว่าเย่อู๋เทียนเป็นญาติคนเดียวบนในโลกใบนี้ของตนเอง

ช่วงหลายปีที่ผ่านมา

ซูชิงหลวนนำนกหวีดขอความช่วยเหลือ ที่เย่อู๋เทียนมอบให้ติดตัวตลอดเวลา

อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยเป่าสักครั้ง

ถึงแม้ว่าเธอจะต่อสู้อยู่ในสนามรบ เผชิญหน้ากับการปิดล้อมของทหารรับจ้างนับพัน แต่เธอก็ไม่เคยเป่านกหวีด!

เหตุผลคือเธอไม่อยากรบกวนเทียน

วันนี้

ซูชิงหลวนเป่านกหวีดเป็นครั้งแรก!

ช่วงเวลาที่ซูชิงหลวนถูกหานจื่อคุนโยนลงไปในบ่อน้ำ

เธอรู้สึกสิ้นหวังขนาดไหน

เธอใช้แรงทั้งหมด ว่ายจากก้นบ่อที่เหน็บหนาวขึ้นสู่ผิวน้ำ!

ขณะนี้ ซูชิงหลวนกำลังเกาะอยู่บนผนังของบ่อน้ำ และสั่นไปทั้งตัว

เธอเป่านกหวีดขอความช่วยเหลือเป็นระยะ

สีหน้าของเธอซีดราวกับกระดาษ

อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอยังคงสดใส ราวกับว่าเธอมองเห็นความหวัง

ใบหน้าที่เกือบจะสมบูรณ์แบบของเธอที่เข้มแข็งเหมือนผู้ชาย ปกคลุมไปด้วยหยดน้ำ เป็นน้ำที่เยือกเย็น

ไม่มีน้ำตา!

เพราะตอนที่เย่อู๋เทียนช่วยชีวิตเธอในสนามรบ เขาบอกเธอว่า

“อย่าร้องไห้”

เสียงนกหวีดดังรุนแรงยิ่งขึ้น

และขณะนี้ ซูชิงหลวนมองเห็นเลือนราง

เหนือบ่อน้ำ มีร่างหนึ่งกระโดดลงมา

คือเย่อู๋เทียน!

ขณะนี้ ซูชิงหลวนไม่สามารถระงับอารมณ์ที่ซับซ้อนในใจของตนเองได้อีกต่อไป

น้ำตาไหลนองหน้า!

ขณะนี้

เย่อู๋เทียนลงมาอยู่ข้างซูชิงหลวนแล้ว และยื่นมือไปจับมือของซูชิงหลวนเอาไว้

และวินาทีนี้

เย่อู๋เทียนรู้สึกได้ว่าซูชิงหลวนได้รับบาดเจ็บสาหัส!

เห็นได้ชัดว่าหลังจากเธอถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสแล้ว เธอก็ถูกคนโยนลงมาจากด้านบน!

สีหน้าของเย่อู๋เทียนเย็นชาอย่างยิ่ง แต่น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

“อย่าร้องไห้ มีความแค้นก็แก้แค้น รู้สึกโกรธเคืองก็ฆ่าคน!!”