จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 369

เสิ่นรั่วชิงถามด้วยความประหลาดใจ

“หลังจากนั้นล่ะ?”

เย่อู๋เทียนส่ายศีรษะ

“ไม่มีหลังจากนั้น ผมรู้สึกว่าปราณจิตในบ่อน้ำแห่งนี้หนาแน่นกว่าที่ศูนย์นิทรรศการนานาชาติที่เจียงหนานมาก!”

เสิ่นรั่วชิงอ้าปากเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมา

เย่อู๋เทียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวเบา ๆ

“สรุปแล้ว ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร?”

เสิ่นรั่วชิงพยักหน้าเบา ๆ

เย่อู๋เทียนมองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า

“ชิงหลวนล่ะ?”

เสิ่นรั่วชิงตอบ

“ฉันพยุงเธอเข้าไปพักผ่อนในห้องนอนแล้ว”

เย่อู๋เทียนกำลังจะเดินไปที่ห้องนอน

ชายชราสวมชุดคลุมปรากฏตัวที่นอกประตูใหญ่

บุคคลนี้คือหานจื่อคุน

หานจื่อคุนมองเห็นเย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิง ผ่านประตูใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

หานจื่อคุนเคยเห็นเย่อู๋เทียนตอนที่เขายังเป็นเด็ก

แต่หลังจากเย่อู๋เทียนโตแล้ว หานจื่อคุนก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย

อย่างไรก็ตาม แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคที่ทำให้หานจื่อคุนจำเย่อู๋เทียนได้

หานจื่อคุนเห็นเย่อู๋เทียนยืนอยู่ใต้ศาลาในลานบ้าน เขาเดินเข้าไปในประตูใหญ่ และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ไอ้เด็กนอกคอก คุณอยู่ไม่นิ่งน่ะ ก่อนหน้านั้น ผมกับผู้นำมาที่นี่ แต่ไม่เจอคุณ หลังจากผมส่งผู้นำกลับไปแล้ว ผมไปที่คลังยา แต่ก็ไม่เจอคุณ คุณ...ทำให้ผมอ้อมไปรอบหนึ่ง!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเย่อู๋เทียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“หมายความว่าคุณเป็นคนทำร้ายซูชิงหลวน?”

หานจื่อคุนอึ้งเล็กน้อย ยังคงเดินไปที่ประตู

หลังจากเดินเข้ามาในประตูใหญ่แล้ว

หานจื่อคุนหันกลับไปปิดประตูใหญ่

และลงกลอนประตู

หลังจากนั้น หานจื่อคุนมองเย่อู๋เทียนอีกครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง และกล่าวช้า ๆ

“บาดเจ็บ? ถ้าไม่เกิดเรื่องคาดฝัน ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานจื่อคุนเอามือไพล่หลังและกล่าวเสริมอีกประโยค

“อย่างไรก็ตาม คุณไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ ผมมาที่นี่เพื่อจะถามคุณสองสามข้อ ถ้าตอบทุกคำถาม ผมสามารถไว้ชีวิตคุณสักพัก เมื่อถึงเวลานั้น ดูการกระทำของคุณ แล้วผมค่อยพิจารณาว่าจะไว้ชีวิตคุณหรือไม่? แต่ถ้าคุณไม่ตอบ งั้นก็ต้องขอโทษด้วย วันนี้คุณต้องตายเท่านั้น!”

ดวงตาของเย่อู๋เทียนเย็นชามากยิ่งขึ้น

“คุณเป็นใคร?”

หานจื่อคุนเดินเข้ามาในศาลา และนั่งบนม้านั่งหิน

อธิบายเบา ๆ

“หานจื่อคุน ถือว่าเป็นอาจารย์ของหานปู้กาง”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานจื่อคุนไม่ได้ตระหนักเลยสักนิด ว่าวันนี้ในปีหน้าจะเป็นวันครบรอบวันตายของตนเอง

และกล่าวต่อไป

“คุณใช้วิธีอะไรทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์?”

“รีบตอบเร็ว อย่าทำให้ผมโกรธ ถ้าเป็นเพราะคุณ แล้วทำให้ผมพลาดงานเลี้ยงคืนนี้ของตระกูลหานเผ่าโบราณ ผมรับรองว่าไม่ว่าจะเป็นคุณหรือสาวสวยที่อยู่ข้างกาย ล้วนต้องตายทั้งหมด!”

เย่อู๋เทียนไม่ตอบคำถามของหานจื่อคุน

แต่กลับถามกลับ

“งานเลี้ยงของตระกูลหานเผ่าโบราณ จัดขึ้นที่ไหน?”

หานจื่อคุนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขายื่นมือออกไปนอกศาลาที่ฝนกำลังตก และใช้มือรองน้ำฝน

ฝนตกลงมาบนฝ่ามือของหานจื่อคุน

ฝนควบแน่นเป็นใบดาบ

ทันใดนั้น หานจื่อคุนสะบัดนิ้วไปที่เย่อู๋เทียน และกล่าวว่า

“ตอนนี้ ผมกำลังถามคุณ”

หลงจานนั้น กระบี่ฝนที่หานจื่อคุนสร้างขึ้น พุ่งไปที่ร่างของเย่อู๋เทียน

วินาทีนั้น เสื้อของเย่อู๋เทียนถูกเจาะทะลุเป็นช่อง แต่ผิวหนังของเย่อู๋เทียนยังเหมือนเดิม

ราวกับว่ามันเป็นเพียงหยดน้ำ ตกลงบนร่างของเย่อู๋เทียนอย่างแผ่วเบา

หานจื่อคุนคิดว่ากระบี่ฝนที่ตนเองสร้างขึ้นมา สามารถแทงทะลุอวัยวะภายในท้องของเย่อู๋เทียนได้

ดังนั้น หลังจากหานจื่อคุนลงมือแล้ว เขาก็มองม่านฝนที่ตกอยู่นอกศาลา ขณะเดียวกัน เขาก็กล่าวเบา ๆ

“เย่อู๋เทียน นี่เป็นเพียงบทเรียนเล็ก ๆ เท่านั้น สำหรับคนนอกคอกอย่างคุณ ถ้าคุณกล้าพูดอีกประโยค พลิกจากสถานะแขกมาเป็นเจ้าบ้าน ผมจะทำลายอวัยวะภายในของคุณ แต่ผมยังสามารถทำให้คุณมีชีวิตอยู่ได้!”

หลังจากนั้น หานจื่อคุนถอนสายตา แล้วมองเย่อู๋เทียนอีกครั้ง

แต่สิ่งที่หานจื่อคุนเห็น.....

ไม่ใช่ความน่าสังเวชของเย่อู๋เทียน แต่เป็นท่าทางที่เย่อู๋เทียนเป็นเหมือนเทพเจ้าที่กำลังมองมด!