จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 369

เสิ่นรั่วชิงถามด้วยความประหลาดใจ

“หลังจากนั้นล่ะ?”

เย่อู๋เทียนส่ายศีรษะ

“ไม่มีหลังจากนั้น ผมรู้สึกว่าปราณจิตในบ่อน้ำแห่งนี้หนาแน่นกว่าที่ศูนย์นิทรรศการนานาชาติที่เจียงหนานมาก!”

เสิ่นรั่วชิงอ้าปากเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมา

เย่อู๋เทียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวเบา ๆ

“สรุปแล้ว ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร?”

เสิ่นรั่วชิงพยักหน้าเบา ๆ

เย่อู๋เทียนมองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า

“ชิงหลวนล่ะ?”

เสิ่นรั่วชิงตอบ

“ฉันพยุงเธอเข้าไปพักผ่อนในห้องนอนแล้ว”

เย่อู๋เทียนกำลังจะเดินไปที่ห้องนอน

ชายชราสวมชุดคลุมปรากฏตัวที่นอกประตูใหญ่

บุคคลนี้คือหานจื่อคุน

หานจื่อคุนมองเห็นเย่อู๋เทียนและเสิ่นรั่วชิง ผ่านประตูใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

หานจื่อคุนเคยเห็นเย่อู๋เทียนตอนที่เขายังเป็นเด็ก

แต่หลังจากเย่อู๋เทียนโตแล้ว หานจื่อคุนก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย

อย่างไรก็ตาม แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคที่ทำให้หานจื่อคุนจำเย่อู๋เทียนได้

หานจื่อคุนเห็นเย่อู๋เทียนยืนอยู่ใต้ศาลาในลานบ้าน เขาเดินเข้าไปในประตูใหญ่ และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ไอ้เด็กนอกคอก คุณอยู่ไม่นิ่งน่ะ ก่อนหน้านั้น ผมกับผู้นำมาที่นี่ แต่ไม่เจอคุณ หลังจากผมส่งผู้นำกลับไปแล้ว ผมไปที่คลังยา แต่ก็ไม่เจอคุณ คุณ...ทำให้ผมอ้อมไปรอบหนึ่ง!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเย่อู๋เทียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“หมายความว่าคุณเป็นคนทำร้ายซูชิงหลวน?”

หานจื่อคุนอึ้งเล็กน้อย ยังคงเดินไปที่ประตู

หลังจากเดินเข้ามาในประตูใหญ่แล้ว

หานจื่อคุนหันกลับไปปิดประตูใหญ่

และลงกลอนประตู

หลังจากนั้น หานจื่อคุนมองเย่อู๋เทียนอีกครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงไม่เปลี่ยนแปลง และกล่าวช้า ๆ

“บาดเจ็บ? ถ้าไม่เกิดเรื่องคาดฝัน ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นตายไปแล้ว”