หานตี้ซือส่ายหัว
“ไม่รู้จัก”
เย่อู๋เทียนยักไหล่ แล้วก็ถามอีกประโยคหนึ่ง
“ท่านมาที่นี่ ให้ผมตามท่านไป คือเพื่ออะไร?”
หานตี้ซือเหลือบมองหานจื่อคุนที่ประตูแวบหนึ่ง และนั่งลงที่ข้างกายของเย่อู๋เทียนด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนเป็นอย่างมาก
“ตอบสิ่งเหล่านี้ในตอนนี้ ดูเหมือนจะไร้ความหมายไปแล้ว!”
เย่อู๋เทียนครุ่นคิด แล้วก็ถามอีก
“ท่านรีบร้อนมาหาผมขนาดนี้ คงจะไม่ใช่เพราะว่าตระกูลหานเผ่าโบราณหรอกนะ?”
ได้ยินตระกูลหานเผ่าโบราณทั้งสี่คำ
หานตี้ซือยังคงดูตื่นตระหนก และอดไม่ได้ที่จะอธิบาย
“หลายวันก่อน ฉันกลับมาจากเมืองเจียงไห่ เพิ่งจะเข้าบ้าน ก็เจอกับหานจื่อคุนที่มาหาฉันถึงที่ วันนั้น เขาแค่พ่นน้ำชาไปที่ด้านหลังของฉันคำหนึ่ง น่องของฉัน ก็ถูกทะลุ!”
เย่อู๋เทียนถามอย่างไม่เข้าใจ
“เขาทำร้ายท่านทำไม?”
หานตี้ซือกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“การกระทำของคนในตระกูลหานเผ่าโบราณ ไม่เคยอธิบายให้กับผู้คนมาก่อน แต่เท่าที่ฉันรู้ เขาไปหาฉัน ส่วนมากเป็นเพราะแผ่นหินสมบัติก้อนนั้นในตระกูลหานของพวกเรา!”
“อีกอย่าง ก็มีความเกี่ยวข้องมากมายกับนายด้วย!”
เย่อู๋เทียนถามด้วยความสงสัย
“เกี่ยวข้องอะไรกับผม?”
หานตี้ซือตกตะลึง และอธิบายด้วยเสียงแหบแห้ง
“หานปู้กาง ก้าวเข้าสู่ตันสวรรค์เมื่ออายุยี่สิบปี แต่ตั้งแต่นั้นมา เขาก็ไม่เคยก้าวไปข้างหน้าอีกเลย หลายปีมานี้ ตระกูลหานเผ่าโบราณได้ตามหาวิธีทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ให้กับหานปู้กางมาโดยตลอด!”
“มีสามวิธี วิธีที่หนึ่ง ใช้นิกายเทียนอิง เพื่อกลั่นยาโลหิตทารกเม็ดหนึ่ง ช่วยให้หานปู้กางทะลวงแดนได้; วิธีที่สอง คลี่คลายกังฟูของแผ่นหินสมบัติ ตามหาวิธีทะลวงแดน; วิธีที่สาม ก็คือนาย เพราะว่านายเป็นธาตุหยางบริสุทธิ์ที่หายากในโลก ถลกหนังกับกระดูก และไขกระดูกของนาย กลั่นเม็ดยาหยางบริสุทธิ์ แล้วให้หานปู้กางทาน!”
หลังจากที่ได้ยินสิ่งเหล่านี้
เย่อู๋เทียนเพียงแค่ขานรับ“อือ”อย่างเรียบเฉย
ต่อจากนั้น เย่อู๋เทียนมองไปทางบ่อน้ำเก่าที่อยู่ไม่ไกล ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามหานตี้ซืออีกประโยคหนึ่ง
“บ่อน้ำนี้ มีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
หานตี้ซือดูงงงวย
“บ่อน้ำนี้?”
เย่อู๋เทียนพยักหน้าอย่างเรียบเฉย
“ใช่ ก็คือบ่อน้ำนี้ ตอนนี้ผมสงสัยเกี่ยวกับมันมากๆ”
หานตี้ซือถามด้วยความสงสัย
“ทำไม? ตอนนี้นายควรที่จะกังวลว่านายจะถูกตระกูลหานเผ่าโบราณจับตัวไม่ใช่เหรอ?”
เย่อู๋เทียนหัวเราะหึ
“ไม่กังวล ตรงกันข้าม ผมไม่ได้สนใจตระกูลหานเผ่าโบราณ”
หานตี้ซือพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...