จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 374

ตามด้วยคำพูดนี้ของหานตี้ซือจบลง

เสิ่นรั่วชิงก็วางบะหมี่ร้อนสองชาม ไว้บนโต๊ะอาหารแล้ว 

ถามด้วยความสงสัยประโยคหนึ่ง

“ผ้าดำอะไร? ไหมทองหนอนฟ้าอะไร?”

หานตี้ซือแทบไม่สนใจที่จะอธิบายอะไรให้กับเสิ่นรั่วชิงแล้ว เอาแต่ครุ่นคิด

ต่อไป

ควรจะรักษาความปลอดภัยของตัวเองกับเย่อู๋เทียนพร้อมกันอย่างไร และเอา ไหมทองหนอนฟ้าผืนนั้น กลับมาจากในมือของหานจื่อฉี

คำตอบคือ…….

ไม่มีความเป็นไปได้!

แต่ในเวลานี้ เสิ่นรั่วชิงดึงผ้าสีดำผืนหนึ่งออกมาจากก้นชามอย่างไม่ตั้งใจ ใช้ผ้าดำเช็ดหยดน้ำบนมือไปด้วย  และพูดกับเย่อู๋เทียนไปด้วย

“ที่รัก พี่ชินรสดั้งเดิมไปก่อน ฉันไปเอาเหล้าให้พี่ที่ห้องครัว”

เย่อู๋เทียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

หานตี้ซือมองไปทางมือของเสิ่นรั่วชิงราวกับถูกฟ้าผ่า และคว้ามันมาในทันที

โพล่งออกมาด้วยความตกใจ

“นี่คือ…….ไหมทองหนอนฟ้า?”

“…….”

เสิ่นรั่วชิงพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง กลอกตาขาวใส่หานตี้ซือแวบหนึ่ง และบ่นอย่างไม่หยุด

“แค่ผ้าเช็ดมือผืนหนึ่งไม่ใช่เหรอ ตกลงว่าเป็นไหมทองหนอนฟ้าอะไรกันแน่ ท่านกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย!”

หานตี้ซือถลึงตาทั้งสองข้าง

มองไปทางผ้าดำผืนนี้ในมืออีกครั้ง และใช้แรงดึง

ไม่สามารถดึงออกจากกันได้

“แม่ทูนหัวของฉัน นี่ก็คือไหมทองหนอนฟ้า! เธอ…….เธอตามหาพบที่ไหนกัน?”

เสิ่นรั่วชิงมองดูหานตี้ซือเหมือนท่าจะบ้าไปแล้ว

ทอดถอนหายใจ

“ท่านแก่จนเลอะเลือนแล้วใช่มั้ย? นี่มันเป็นผ้าเช็ดมือผืนหนึ่งจริงๆ ในห้องครัวมีมากมาย หลายผืน เมื่อกี้นี้ฉันนวดแป้งหากระดาษทิชชูไม่เจอ ก็เลยตัดผ้าผืนนี้!”

ได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของหานตี้ซือแทบจะหลุดออกมา

“หลายผืนเหรอ? ตัดเหรอ? ใช้อะไรตัด? ของอะไร สามารถที่จะตัดไหมทองหนอนฟ้าขาดได้?”

เสิ่นรั่วชิงอธิบายอย่างช่วยไม่ได้

“เป็นกรรไกรอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะใช้อะไรได้อีก!?”

เย่อู๋เทียนที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าก็กลายเป็นค่อนข้างแปลกใจขึ้นมา

แต่หานตี้ซือได้ยินเสิ่นรั่วชิงใช้กรรไกรตัดไหมทองหนอนฟ้าขาด ก็ตกใจจนแทบจะตายคาที่

แม้แต่หานตี้ซือก็ยังสงสัย