จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 374

ตามด้วยคำพูดนี้ของหานตี้ซือจบลง

เสิ่นรั่วชิงก็วางบะหมี่ร้อนสองชาม ไว้บนโต๊ะอาหารแล้ว 

ถามด้วยความสงสัยประโยคหนึ่ง

“ผ้าดำอะไร? ไหมทองหนอนฟ้าอะไร?”

หานตี้ซือแทบไม่สนใจที่จะอธิบายอะไรให้กับเสิ่นรั่วชิงแล้ว เอาแต่ครุ่นคิด

ต่อไป

ควรจะรักษาความปลอดภัยของตัวเองกับเย่อู๋เทียนพร้อมกันอย่างไร และเอา ไหมทองหนอนฟ้าผืนนั้น กลับมาจากในมือของหานจื่อฉี

คำตอบคือ…….

ไม่มีความเป็นไปได้!

แต่ในเวลานี้ เสิ่นรั่วชิงดึงผ้าสีดำผืนหนึ่งออกมาจากก้นชามอย่างไม่ตั้งใจ ใช้ผ้าดำเช็ดหยดน้ำบนมือไปด้วย  และพูดกับเย่อู๋เทียนไปด้วย

“ที่รัก พี่ชินรสดั้งเดิมไปก่อน ฉันไปเอาเหล้าให้พี่ที่ห้องครัว”

เย่อู๋เทียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

หานตี้ซือมองไปทางมือของเสิ่นรั่วชิงราวกับถูกฟ้าผ่า และคว้ามันมาในทันที

โพล่งออกมาด้วยความตกใจ

“นี่คือ…….ไหมทองหนอนฟ้า?”

“…….”

เสิ่นรั่วชิงพูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง กลอกตาขาวใส่หานตี้ซือแวบหนึ่ง และบ่นอย่างไม่หยุด

“แค่ผ้าเช็ดมือผืนหนึ่งไม่ใช่เหรอ ตกลงว่าเป็นไหมทองหนอนฟ้าอะไรกันแน่ ท่านกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย!”

หานตี้ซือถลึงตาทั้งสองข้าง

มองไปทางผ้าดำผืนนี้ในมืออีกครั้ง และใช้แรงดึง

ไม่สามารถดึงออกจากกันได้

“แม่ทูนหัวของฉัน นี่ก็คือไหมทองหนอนฟ้า! เธอ…….เธอตามหาพบที่ไหนกัน?”

เสิ่นรั่วชิงมองดูหานตี้ซือเหมือนท่าจะบ้าไปแล้ว

ทอดถอนหายใจ

“ท่านแก่จนเลอะเลือนแล้วใช่มั้ย? นี่มันเป็นผ้าเช็ดมือผืนหนึ่งจริงๆ ในห้องครัวมีมากมาย หลายผืน เมื่อกี้นี้ฉันนวดแป้งหากระดาษทิชชูไม่เจอ ก็เลยตัดผ้าผืนนี้!”

ได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของหานตี้ซือแทบจะหลุดออกมา

“หลายผืนเหรอ? ตัดเหรอ? ใช้อะไรตัด? ของอะไร สามารถที่จะตัดไหมทองหนอนฟ้าขาดได้?”

เสิ่นรั่วชิงอธิบายอย่างช่วยไม่ได้

“เป็นกรรไกรอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นจะใช้อะไรได้อีก!?”

เย่อู๋เทียนที่ยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าก็กลายเป็นค่อนข้างแปลกใจขึ้นมา

แต่หานตี้ซือได้ยินเสิ่นรั่วชิงใช้กรรไกรตัดไหมทองหนอนฟ้าขาด ก็ตกใจจนแทบจะตายคาที่

แม้แต่หานตี้ซือก็ยังสงสัย

ตัวเองตาพร่ามัวไปหรือเปล่า มองผ้าดำในมือของตัวเองผิดไป!

แต่ตรวจดูอีกครั้ง…….

เป็นไหมทองหนอนฟ้าจริงๆด้วย ไม่อย่างนั้น ด้วยกำลังของตัวเอง จะดึงผ้าผืนหนึ่งขาดไม่ได้เลยหรอกเหรอ?

น้ำเสียงของหานตี้ซือ กลายเป็นสั่นเทาขึ้นมา

มองไปที่เสิ่นรั่วชิงถามไถ่ด้วยความสงสัย

“เธอพาฉันไปดูผ้าหลายพับนั้น…….ไหมทองหนอนฟ้าได้หรือเปล่า?”

เสิ่นรั่วชิงเบะปาก แล้วก็ไม่ไหวที่จะเคลียร์อยู่ครู่หนึ่ง และพูดประโยคหนึ่ง

“ตาแก่อย่างท่านนี่ น่าแปลกจริงๆ ท่านน่ะ รีบกินบะหมี่เถอะ เดี๋ยวมันไม่อร่อยแล้วนะ ส่วนผ้าพวกนั้น ฉันช่วยไปเอาให้ท่าน ฉันช่วยเอาให้ท่านโอเคมั้ย?”

จากนั้น เสิ่นรั่วชิงก็หันหลังกลับไปที่ห้องครัวอีก

แต่มองดูเย่อู๋เทียนในเวลานี้

ได้นั่งที่โต๊ะอาหารแล้ว หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วเริ่มทานบะหมี่

รสชาติดี

ดูเหมือนว่าในสายตาของเย่อู๋เทียน

ต่อให้ไหมทองหนอนฟ้าจะล้ำค่าแค่ไหน ก็ไม่สำคัญเท่ากับบะหมี่ที่ภรรยาทำ

หานตี้ซือมองดูเย่อู๋เทียนอย่างตกตะลึงอ้าปากค้าง

น้ำเสียงสั่นเครือ

“นายใจเย็นจริงๆเลยนะ!”

เย่อู๋เทียนถามกลับ

“ไม่อย่างนั้นล่ะ?”

หานตี้ซือวางผ้าสีดำในมือไว้ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน รู้สึกตื่นเต้นราวกับเสียสติไปแล้ว

“นี่เป็นไหมทองหนอนฟ้าจริงๆ! เป็นของจริง!”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า แล้วถามอีก

“แล้วยังไง? ท่านต้องการจะสื่ออะไร? อ้อ ท่านต้องการจะสื่อว่า ท่านคาดไม่ถึงว่า ไหมทองหนอนฟ้านี้ เป็นของมีค่ามากๆอย่างหนึ่ง! แต่ แล้วยังไงล่ะ? อยู่ในบ้านของเรา ก็ถูกใช้เหมือนกับผ้าเช็ดมือไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่อู๋เทียนหัวเราะ และพึมพำกับตัวเอง

“คาดไม่ถึงจริงๆ แม่ผู้ให้กำเนิดของฉัน หานจื่อเซียน ไม่นึกเลยว่าจะเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย ใช่แล้ว เธอเป็นลูกหลานตระกูลหานของพวกคุณหรือเปล่า? ตระกูลหานของพวกท่านยากจนขนาดนั้น แม่ผู้ให้กำเนิดของผมร่ำรวยขนาดนั้น นี่มันไม่ค่อยเข้าท่าเลยนะ!”

ใบหน้าของหานตี้ซือดูแย่

ทันทีทันใดนั้น

ไม่กินบะหมี่แล้ว

หานตี้ซือไปที่ห้องครัวอย่างเร่งรีบ

โดยไม่คาดคิด เมื่อถึงห้องครัวก็เห็น เสิ่นรั่วชิงกำลังรินเหล้าในขวดใส่เครื่องดื่ม

ท่าทางไม่สนใจสิ่งใดเลย

หานตี้ซืออดไม่ได้ที่จะถาม

“ไหมทองหนอนฟ้าหลายพับที่เธอพูดถึงอยู่ไหน?”