จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 375

เสิ่นรั่วชิงมองดูหานตี้ซือด้วยความไม่พอใจแวบหนึ่ง และถอนหายใจเบาๆ

“คุณท่าน จริงๆเลย แค่ผ้าไม่กี่ผืน ดูท่าทางรีบร้อนของท่านสิ เดี๋ยวก่อน ฉันรินเหล้าให้สามีของฉันอยู่ ตอนที่เขากินบะหมี่ชินกับการรินเหล้าใส่ชาม แต่ฉันไม่อยากให้เขารินมากขนาดนั้น”

ฉากนี้ สบายๆเหมือนจะไม่รีบร้อนอะไร!

หานตี้ซือระงับอารมณ์ไม่อยู่แล้ว

ก็เหมือนกับคนรีบร้อน เริ่มค้นตู้ไปทั่วห้องครัว!

เปิดตู้กับข้าวก่อน ข้างในก็เป็นชามและตะเกียบ

ต่อจากนั้น หานตี้ซือก็กระดกก้นเปิดหาตู้กับข้าวตู้เก็บของในห้องครัวอีกตู้

ยังไม่มีอีก

“ไหมทองหนอนฟ้าล่ะ? อยู่ไหน?”

จากนั้น หานตี้ซือได้เปิดตู้เก็บของในครัวที่เก็บหม้อเครื่องใช้แล้ว

วินาทีที่เปิดประตู

หานตี้ซือก็เหมือนกับตกตะลึง และนิ่งอยู่ที่เดิม

ก็เห็นว่า มีผ้าดำหลายผืนอยู่พอดี และแขวนไว้ข้างหม้อไฟเล็ก

นับดูแล้ว ทั้งหมดหกผืน!

หานตี้ซือสัมผัสไปที่หนึ่งในผืนหนึ่งด้วยมือทั้งสองข้างที่สั่นเทา

สภาพของมัน

ก็เหมือนกับคนแก่ที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และกลายเป็นตกหลุมรักอีกครั้งในช่วงพ้นวัยกลางคนไปแล้ว เอื้อมมือไปแตะมือเล็กของหญิงสาวคนหนึ่ง

มีความกลัวเล็กน้อย มีความเจียมเนื้อเจียมตัวเล็กน้อย และอยากจะร้องไห้เล็กน้อย

วินาทีนี้

อารมณ์ของหานตี้ซือ ตึงเครียดเป็นอย่างมาก และก็สับสนเป็นอย่างมาก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หานตี้ซือถึงได้ถามอีกประโยคหนึ่ง

“ชิงเอ๋อร์ เมื่อกี้นี้ เมื่อกี้นี้เธอเอาของอะไรตัด ตัดไหมทองหนอนฟ้านี้ขาด?คือกรรไกรเหรอ? กรรไกรเล่มไหน?”

ในเวลานี้ อันที่จริงเสิ่นรั่วชิงได้ยกขวดใส่เครื่องดื่มออกจากห้องครัวแล้ว และไปที่ห้องรับแขก

เสิ่นรั่วชิงกำลังนั่งอยู่ข้างโต๊ะอาหาร เท้าคาง และมองดูเย่อู๋เทียนที่กำลังกินบะหมี่อย่างยิ้มแหยๆ

เย่อู๋เทียนเงยหน้ามองเสิ่นรั่วชิงแวบหนึ่ง

“มองฉันทำไม?”

เสิ่นรั่วชิงพูด

“หล่อ”

เย่อู๋เทียนถามประโยคหนึ่ง

“เธอไม่กินบะหมี่เหรอ?”