จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 376

เย่อู๋เทียนทานซุปบะหมี่ที่เสิ่นรั่วชิงทำให้เขาเสร็จ

ข้างนอก เป็นเวลากลางคืนแล้ว

ฝน ก็หยุดตกแล้ว

เดิมทีเย่อู๋เทียนต้องการเปลี่ยนชุดใหม่ค่อยไปที่เขาว่อหลง

แต่คิดดูแล้ว

คืนนี้ ต้องนองเลือด

ถ้าเกิดแปดเปื้อนบนเสื้อผ้า……..

เสื้อผ้า ก็ยังต้องเปลี่ยนอยู่ดี ดังนั้น ก็เลยไม่ได้ใส่ชุดใหม่

ก็นำพาหานตี้ซือ มุ่งหน้าไปที่เขาว่อหลงแบบนี้

ในเวลาเดียวกัน

ฝนที่เขาว่อหลงก็หยุดตกเช่นกัน

บนท้องฟ้า มีพระจันทร์สว่างไสวอยู่เหนือศีรษะ และมีดวงดาวมากมาย

สายลมแผ่วเบา ค่อนข้างหนาวเย็น พัดพาทุกสิ่งในเขาว่อหลง

ท่วงทำนองที่มีฝนตกหนาวเย็น

ข้างล่างเขา

มีซุ้มประตูทำด้วยหินอ่อนสีขาว

ด้านบนมีสองตัวอักษรใหญ่ที่มีชีวิตชีวาทรงพลัง

ว่อหลง!

ในเวลานี้

กำลังมีรถคันหรูคันแล้วคันเล่า ผ่านซุ้มประตูแห่งนี้

ภายในรถคันหรูทุกคัน

ผู้ที่นั่งอยู่ ล้วนเป็นลูกหลานของตระกูลหานเผ่าโบราณ

คนหนุ่มสาวบางคนในรถนั้น ในแง่ของความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว ถึงขนาดดีกว่าหานปู้กาง!

อย่างไรก็ตาม กลับเพราะว่าไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของตระกูลหานเผ่าโบราณ

หายากที่จะได้เป็นที่รักของหานจื่อฉี

ตอนนี้ ก็มีชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนหานปู้กาง กำลังขับรถไปด้วย และพูดพึมพำไปด้วย

“ครึ่งปีก่อน ไปที่สำนักงานใหญ่นิกายเทียนอิง และได้รับคำชี้แนะจากผู้นำนิกายเทียนอิงถึงตอนนี้ สามารถที่จะอยู่ภายในร้อยกระบวนท่า ฆ่าหานปู้กางได้ แต่ผู้นำ ยังมองว่าฉันเป็นลูกชายที่ถูกทอดทิ้ง เสียใจนะ!”

คนที่นั่งอยู่ข้างกายของชายหนุ่มคนนี้ คือหญิงสาวสวยคนหนึ่ง

หญิงสาวได้ยินคำพูดนี้ของชายหนุ่ม ยิ้มอย่างขมขื่น

“ฉันก็เหมือนกัน การประลองภายในตระกูลเมื่อสามปีก่อน ฉันเอาชนะหานปู้กางด้วยครึ่งกระบวนท่า หลังจากนั้นล่ะ? นายเดาดูว่าเป็นยังไง? ยังถูกผู้นำเฆี่ยนตีไม่ใช่เหรอ”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น มองดูหญิงสาวแวบหนึ่ง แทนที่จะแสดงความสงสาร กลับค่อนข้างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

“งั้นเธอก็สมควรที่จะสมคบกับหานปู้กาง ให้เขาด่าหานจื่อฉี !”

สีหน้าของหญิงสาวเย็นชาในทันที และทำเสียงฟึดฟัด

“สมคบกับหานปู้กาง? เขาคู่ควรเหรอ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หญิงสาวมองดูนิ้วมือของตัวเอง และพูดพึมพำกับตัวเอง

“แทนที่จะสมคบกับหานปู้กาง ฉันสู้ไปสมคบกับไอ้ลูกนอกสมรสเย่อู๋เทียนนั้นดีกว่า ได้ยินว่า หลายวันก่อน อยู่สมาคมเทียนอิง ไอ้เศษสวะหานปู้กางถูกเย่อู๋เทียนทำให้หวาดกลัวเป็นอย่างมาก!”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างเย็นชา

“เย่อู๋เทียน ตายแล้ว”

สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไป และถามอย่างรวดเร็ว

“ใครฆ่า?”

ชายหนุ่มยักไหล่

“ยังเป็นใครไปได้? ผู้นำนะสิ อ้อ ไม่ถูกสิ หานจื่อคุน  ไอ้หมาแก่ข้างกายของผู้นำ!”

หญิงสาวได้ยินคำพูดนี้ เงียบลงมาอย่างกะทันหัน หลังจากผ่านไปครึ่งนาที ถึงได้พูดด้วยสีหน้าเย็นชา

“น่าเสียดาย”

ชายหนุ่มหัวเราะหึ

“หานปู้กาง นั่นเป็นลูกชายสุดที่รักของผู้นำพวกเราเลยนะ ถูกเย่อู๋เทียนทำให้กลัวแล้วสูญเสียความตั้งใจที่จะฝึกวิทยายุทธ เย่อู๋เทียนไม่ถูกฆ่า ยังจะมีใครถูกฆ่า?”

จู่ๆหญิงสาวก็ถามขึ้นมา

“ไอ้แก่นั้นเรียกพวกเรากลับมาเร่งด่วน จะทำอะไร?”

ชายหนุ่มครุ่นคิดแล้วพูด

“เรื่องดี ได้ยินมาว่าไอ้แก่นั้นขโมยสมบัติอย่างหนึ่ง จากคฤหาสน์เมื่อก่อนนี้ของไอ้ลูกนอกสมรสเย่อู๋เทียน ไหมทองหนอนฟ้า ผืนใหญ่มากเลยนะ ว่ากันว่าสามารถตัดเป็นเสื้อผ้าล้ำค่าได้สามชุด!”

สีหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนไปอย่างมากอีกครั้ง

โพล่งออกมา

“ไหมทองหนอนฟ้า?”

ชายหนุ่มพยักหน้า และพูดประโยคหนึ่ง

“ถูกต้อง ไหมทองหนอนฟ้า สามารถตัดเป็นเสื้อผ้าล้ำค่าได้ทั้งหมดสามชุด ไอ้แก่ก็ต้องเก็บไว้หนึ่งชุด ให้หานปู้กางหนึ่งชุด ส่วนชุดที่เหลือนั้น…….เธออย่าแย่งกับฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอจริงๆด้วย!”

สีหน้าของหญิงสาวเอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ถามอีกประโยคหนึ่ง

“ศพของไอ้สารเลวเย่อู๋เทียนนั้นอยู่ที่ไหน?”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างชั่วร้าย

“ทำไม เธอยังอยากจะสมคบกับคนตายเหรอ? งั้นก็ใช้ไม่ได้แล้ว!”

สีหน้าหญิงสาวเยือกเย็น

“เย่อู๋เทียน ธาตุหยางบริสุทธิ์ที่หาได้ยากในโลก ถ้าสามารถนำไขกระดูกของมันออกมาได้ สามารถที่จะกลั่นเป็นยาหยางบริสุทธิ์ได้!”

ชายหนุ่มก็หัวเราะอีกครั้ง

“สิ่งนั้นไม่มีประโยชน์สำหรับเธอ กินแล้วขนขาขึ้น!”

หญิงสาวทำเสียงฟึดฟัด

“หานโม่หยาง นายจะต้องตาย เพราะปากเน่าๆของนายไม่ช้าก็เร็ว!”

ชายหนุ่มหัวเราะฮ่าๆ

“เธอดูสิ เธอยังกังวลด้วย สบายใจได้ ล้อเธอเล่นน่ะ ศพของเย่อู๋เทียน ก็ไม่ใช่ว่าสามารถที่จะกลั่นเป็นยาหยางบริสุทธิ์ได้เท่านั้น ถึงเวลานั้นฉันแย่งมาหลายเม็ดหน่อย แบ่งให้เธอเม็ดหนึ่ง! ยังไงซะ เธอก็เป็นลูกศิษย์ในนามของกัวเถาจือ ต่อให้ไม่ให้เกียรติเธอ ฉันก็ต้องให้เกียรติกัวเถาจือนะ!”

หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรอีก

ชายหนุ่มจ้องมองหญิงสาวรอบหนึ่ง และถามอย่างยิ้มแย้ม

“หานลั่วเฟย เธอเติบโตที่ส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมยตั้งแต่เด็ก ดังนั้น ผู้หญิงส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมยอย่างพวกเธอ ก็ล้วนเป็นหญิงสาวบริสุทธิ์ใช่หรือเปล่า?”

แต่เมื่อคำพูดนี้จบลง หญิงสาวที่ชื่อว่าหานลั่วเฟย ก็สะบัดแขนเสื้ออย่างกะทันหัน กรีชเอ๋อเหมยก็พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของชายหนุ่ม ราวกับแสงสีเงิน

แต่ ชายหนุ่มที่ชื่อว่าหานโม่หยาง ไม่ได้ขยับมือที่จับพวงมาลัย เพียงแค่ใช้มืออีกข้างหนึ่ง ยกขึ้นมาบังไว้

ต่อจากนั้นก็เห็น เขาแค่ใช้สองนิ้ว คีบกรีชเอ๋อเหมยในมือของหานลั่วเฟยไว้

สีหน้าของหานลั่วเฟยเปลี่ยนไปอย่างมาก

“นาย…….นาย…….”

หานโม่หยางยิ้มเล็กน้อย

“อาทิตย์ก่อน ฉันไปที่นิกายเทียนอิงอีกครั้ง แต่เดินทางไปนิกายเทียนอิงคราวนี้ ฉัน หานโม่หยาง ได้ทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์แล้ว”

ใบหน้าของหานลั่วเฟยเต็มไปด้วยความตกใจ

หานโม่หยางก็หุบยิ้มบนใบหน้าอย่างกะทันหัน สายตาเย็นชา แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“คืนนี้ ช่วยฉันหน่อย ตอนที่หานจื่อคุนนำศพของเย่อู๋เทียนกลับมา……เธอช่วยฉันฉีกแขนข้างหนึ่งของเย่อู๋เทียน ต่อจากนั้นเธอก็บอกกับไอ้แก่หานจื่อฉี  ว่ากัวเถาจือต้องการแขนของเย่อู๋เทียน ถึงเวลานั้น หานจื่อฉี จะต้องเห็นแก่หน้าของกัวเถาจือ ปล่อยเธอไป!”

หานลั่วเฟยตกใจมาก

“นายต่างหากที่ต้องการแขนของเย่อู๋เทียนสินะ!”

หานโม่หยางส่ายหน้า

“ไม่เพียงแค่ฉันอยากได้ ผู้นำของนิกายเทียนอิง ก็อยากได้! ดังนั้น ก็ฉีกแขนทั้งสองข้างของไอ้ลูกนอกสมรสเย่อู๋เทียนนั้น! ต่อจากนั้นหาสถานที่ ให้กับฉัน! ถึงเวลานั้น ฉันจะใช้เสื้อผ้าล้ำค่าของไหมทองหนอนฟ้า แลกเปลี่ยนกับเธอชุดหนึ่ง! ความมั่งคั่งตกอยู่ในอันตรายนะฉันเชื่อว่าเธอเป็นคนฉลาด!”

หานลั่วเฟยหรี่ตาลง และตอบอย่างเย็นชา

“ตกลง”

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เบาะหลังของรถคันนี้ ก็มีเสียงของชายหนุ่มดังมา

“พวกแกคุยกันมีความสุขขนาดนี้ เคยถามคู่กรณีอย่างฉันหรือยัง?”

ชายหนุ่มที่นั่งเบาะหลังคันนี้……..

ไม่ใช่เย่อู๋เทียนยังจะเป็นใครได้?

ไม่ว่าจะเป็นหานโม่หยาง หรือว่าหานลั่วเฟย หลังจากที่ได้ยินเสียงของเย่อู๋เทียน สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

แทบจะในเวลาเดียวกัน ทั้งสองคนก็หันหน้ามองไปทางเบาะหลัง

ก็แทบจะในเวลาเดียวกัน หานโม่หยาง เหยียบเบรกอย่างกะทันหัน!

hummer แบบออฟโรดที่เขาขับคันนี้ ก็หยุดลงมาแบบนี้

แต่ หานโม่หยางไม่ได้รู้จักกับเย่อู๋เทียน มองดูเย่อู๋เทียนด้วยความตกใจและถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“แกเป็นใคร?”

เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวหานลั่วเฟยฉลาดกว่าหานโม่หยาง เมื่อประกอบกับสิ่งที่เย่อู๋เทียนเพิ่งพูดนั้น ก็เดาตัวตนของเย่อู๋เทียนได้ในทันที และโพล่งออกมา

“แกคือเย่อู๋เทียนเหรอ?”

เย่อู๋เทียนไม่ได้รีบตอบ แต่เอื้อมมือไป ก็ผ่านช่องว่างใต้พนักพิงศีรษะของที่นั่งคนขับ

จับกระดูกสันหลังส่วนคอของหานโม่หยางไว้

ไม่เห็นว่าใช้กำลังยังไง

ได้ยินแค่แกร๊ก กระดูกสันหลังส่วนคอของหานโม่หยาง ก็หักแล้ว

เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอีก

“ในเมื่อเป็นคนของนิกายเทียนอิง ฉันก็ไม่ถามอะไรแล้ว สมควรตาย!”

จากนั้น เย่อู๋เทียนมองไปทางหานลั่วเฟยที่นั่งข้างคนขับ

สั่งการประโยคหนึ่ง

“ขับรถ ไปรับคนที่ไหล่เขา ฉันให้เขารออยู่ที่นั่น เขาชื่อ หานตี้ซือ”