จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 377

ตอนที่พูดเช่นนี้ น้ำเสียงของเย่อู๋เทียนก็เรียบเฉยมาก

เห็นได้ชัดว่าให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมากกับผู้คน

ก็เหมือนกับว่า เมื่อกี้นี้เขาไม่ได้บีบคอของคนคนหนึ่งหัก

แต่เป็นบีบมดตัวหนึ่งตาย

อย่างน้อยในมุมมองของหานลั่วเฟย สถานการณ์ก็เป็นสถานการณ์แบบนี้

หานลั่วเฟยจ้องมองเย่อู๋เทียนอย่างไม่วางตา แต่ว่า ในสายตาของเธอ กลับไม่มีความอาฆาตแค้นเลยสักนิด

ไม่กล้ามี!

สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาของหานลั่วเฟย…….

มีเพียงตกตะลึงกับระวังตัว

แต่ในขณะนี้ เย่อู๋เทียนปล่อยคอของหานโม่หยาง

วินาทีต่อมา หานโม่หยาง ก็ล้มลงไปทางขวาอย่างปวกเปียกแบบนั้น

พูดจากพื้นผิว เขาเพียงแค่ราวกับนอนหลับไป

เอียงศีรษะ

เงียบสงบมาก

ถึงกับไม่มีแม้แต่รอยเลือดที่มุมปากเลยสักนิด

สีผิวก็เป็นปกติมากด้วย

เนื่องจากหานโม่หยางอยู่ในสภาพที่ประจวบเหมาะแบบนี้…….

หานลั่วเฟยที่อยู่ข้างๆ ไม่สามารถใช้คำพูดใดๆ มาอธิบายความตกใจภายในใจของตัวเองได้แล้ว!

ยังไงหานลั่วเฟยก็คาดไม่ถึงว่า

หานโม่หยาง

คนคนหนึ่งที่สามารถปลิดชีพหานปู้กางได้

คนคนหนึ่งที่อยู่ในสายเลือดโดยตรงของตระกูลหานเผ่าโบราณ ไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์แห่งบู๊ หรือว่าความแข็งแกร่งด้านวิทยายุทธ ก็เป็นคนที่โดดเด่นที่สุด

ก็ตายไปแบบนี้!

ตายได้อย่างเงียบสงบ!

ยิ่งคาดไม่ถึงว่า

คนที่ฆ่าหานโม่หยางตาย ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเย่อู๋เทียน!

หานโม่หยางก่อนเสียชีวิตบอกว่า……..

เย่อู๋เทียน ถูกหานจื่อคุนฆ่าตายแล้วไม่ใช่เหรอ?

แต่ตอนนี้………

เย่อู๋เทียนทำไมยังมีชีวิตอยู่?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เย่อู๋เทียนก็ปรากฏตัวตรงหน้าของตัวเองทั้งเป็นแบบนี้…….

ต่อหน้าของตัวเอง ก็ฆ่าหานโม่หยางแล้ว……..

งั้น หานโม่หยางล่ะ?

ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนมองดูหานลั่วเฟยอย่างเรียบเฉยไปด้วย และถามไถ่ไปด้วย

“คิดอะไรอยู่?”

หานลั่วเฟยไม่ได้ตอบ

เพียงแค่กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ถึงกับ…….

ขนาดตัวของหานลั่วเฟยเองก็ไม่ทันสังเกตว่า

ในขณะนี้ บนใบหน้าสวยงดงามเธอนั้น เต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว!

เพราะกลัว!

ในเวลานี้ หานลั่วเฟยรู้สึกหวาดกลัวจนสุดขีด

เย่อู๋เทียนมองดูหานลั่วเฟยไม่พูดอะไร ยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ถามอีกประโยคหนึ่ง

“เมื่อกี้นี้เธอบอกว่า ฉันเป็นไอ้ลูกนอกสมรส?”

ในที่สุดหานลั่วเฟยราวกับคนมีชีวิตดึงสติกลับมาได้อย่างกะทันหัน ส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่ง และปฏิเสธอย่างรุนแรง

“ไม่ ไม่ ฉัน ฉันฉันฉัน ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น”

เย่อู๋เทียนหัวเราะหึ

เหลือบมองศพของหานโม่หยางแวบหนึ่ง แล้วก็มองไปทางหานลั่วเฟยใหม่อีกครั้ง

พูดอย่างสบายๆ

“ความอดทนของฉัน มีขีดจำกัด โดยเฉพาะสำหรับเธอ”

หานลั่วเฟยถึงได้ทำตามคำสั่งของเย่อู๋เทียน

อย่างแรกคือเปิดประตู และอุ้มหานโม่หยางออกไป

ต่อจากนั้น เดินผ่านประตูไป นั่งอยู่ที่นั่งคนขับที่หานโม่หยางนั่งอยู่ในตอนแรก

ในใจของหานลั่วเฟย แม้ว่าจะสงสัยอย่างหนักหน่วง แต่กลับไม่กล้าถามอะไรแล้ว

สำหรับอย่างอื่น…….

อย่างเช่นหนีไป!

หานลั่วเฟย  ไม่กล้าแม้แต่จะคิดแบบนี้แล้ว

เย่อู๋เทียนสามารถปรากฏตัวในรถได้อย่างเงียบๆ และยังสามารถที่จะฆ่าหานโม่หยางได้อย่างง่ายดาย……..

นี่พอจะอธิบายได้

อยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน หนี ก็เท่ากับตาย!

ว่ากันตามเหตุผล ผู้แข็งแกร่งวิทยายุทธอย่างหานลั่วเฟย สามารถที่จะทำได้ถึงกับหัวใจสงบนิ่งดั่งสายน้ำแล้ว

ถึงขนาดขอแค่หานลั่วเฟยยินดี

ต่อให้จะมีการควบคุมอย่างละเอียดอ่อน ไปควบคุมเส้นขมบางเส้นบนตัว ก็เป็นเรื่องราวง่ายดายเรื่องหนึ่ง

แต่ตอนนี้ มือทั้งสองของหานลั่วเฟย กลับสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

รวมทั้งร่างกายของหานลั่วเฟยด้วย

ล้วนเป็นสภาพสั่นราวกับแกลบ!

หานลั่วเฟยขับรถเป็น

แต่ว่าเมื่อเธอสตาร์ตhummer แบบออฟโรดคันนี้ใหม่

ไม่นึกเลยว่าตัวรถจะถูกเธอทำให้โซเซไปมาบนถนนในระยะทางช่วงหนึ่ง ตัวรถถึงได้ทรงตัวอยู่!

สองคำ

น่ากลัว!

หานลั่วเฟยมีชีวิตอยู่มาหลายปีแล้ว

ไม่ใช่ว่าไม่เคยเผชิญกับบททดสอบแห่งความเป็นความตายมาก่อน

แต่เหมือนเผชิญกับบททดสอบความเป็นความตายอย่างวันนี้ ยังเป็นครั้งแรกที่เผชิญหน้า!

ยิ่งเย่อู๋เทียนที่นั่งอยู่เบาะหลังเงียบ ในใจของเธอก็ยิ่งหวาดกลัว ก็ยิ่งร้ายแรง!

เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดว่า

จะฆ่าหานลั่วเฟย

แต่ก็เป็นเพราะเช่นนี้ หานลั่วเฟยถึงได้หวาดกลัวจนสุดขีด

หานลั่วเฟยไม่รู้ว่า เย่อู๋เทียนจะฆ่าเธอในทันทีเมื่อไหร่

เย่อู๋เทียนก็นั่งอยู่ข้างหลังของเธอ

หานลั่วเฟยหวาดกลัว เย่อู๋เทียนจะยื่นมือไปอย่างฉับพลัน ราวกับหักคอของหานโม่หยาง…….

ก็หักคอของเธอได้!

หานลั่วเฟยไม่กล้าพูด ถึงขนาดตอนที่หายใจ ก็ระมัดระวังอย่างมาก

สำหรับหานลั่วเฟยในเวลานี้

เย่อู๋เทียน เป็นยมบาลตนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหลังของเธอ แต่เธอ กลับเป็นแค่ผีน้อยที่ไม่เข้าระดับตนหนึ่ง!

ระยะทางจากการลงเขา ของเขาว่อหลงถึงครึ่งทางขึ้นของเขาว่อหลง…….

ก็ใช้เวลาขับรถเพียงเจ็ดหรือแปดนาทีเท่านั้น!