จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 377

ตอนที่พูดเช่นนี้ น้ำเสียงของเย่อู๋เทียนก็เรียบเฉยมาก

เห็นได้ชัดว่าให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งเป็นอย่างมากกับผู้คน

ก็เหมือนกับว่า เมื่อกี้นี้เขาไม่ได้บีบคอของคนคนหนึ่งหัก

แต่เป็นบีบมดตัวหนึ่งตาย

อย่างน้อยในมุมมองของหานลั่วเฟย สถานการณ์ก็เป็นสถานการณ์แบบนี้

หานลั่วเฟยจ้องมองเย่อู๋เทียนอย่างไม่วางตา แต่ว่า ในสายตาของเธอ กลับไม่มีความอาฆาตแค้นเลยสักนิด

ไม่กล้ามี!

สิ่งที่ปรากฏอยู่ในสายตาของหานลั่วเฟย…….

มีเพียงตกตะลึงกับระวังตัว

แต่ในขณะนี้ เย่อู๋เทียนปล่อยคอของหานโม่หยาง

วินาทีต่อมา หานโม่หยาง ก็ล้มลงไปทางขวาอย่างปวกเปียกแบบนั้น

พูดจากพื้นผิว เขาเพียงแค่ราวกับนอนหลับไป

เอียงศีรษะ

เงียบสงบมาก

ถึงกับไม่มีแม้แต่รอยเลือดที่มุมปากเลยสักนิด

สีผิวก็เป็นปกติมากด้วย

เนื่องจากหานโม่หยางอยู่ในสภาพที่ประจวบเหมาะแบบนี้…….

หานลั่วเฟยที่อยู่ข้างๆ ไม่สามารถใช้คำพูดใดๆ มาอธิบายความตกใจภายในใจของตัวเองได้แล้ว!

ยังไงหานลั่วเฟยก็คาดไม่ถึงว่า

หานโม่หยาง

คนคนหนึ่งที่สามารถปลิดชีพหานปู้กางได้

คนคนหนึ่งที่อยู่ในสายเลือดโดยตรงของตระกูลหานเผ่าโบราณ ไม่ว่าจะเป็นพรสวรรค์แห่งบู๊ หรือว่าความแข็งแกร่งด้านวิทยายุทธ ก็เป็นคนที่โดดเด่นที่สุด

ก็ตายไปแบบนี้!

ตายได้อย่างเงียบสงบ!

ยิ่งคาดไม่ถึงว่า

คนที่ฆ่าหานโม่หยางตาย ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเย่อู๋เทียน!

หานโม่หยางก่อนเสียชีวิตบอกว่า……..

เย่อู๋เทียน ถูกหานจื่อคุนฆ่าตายแล้วไม่ใช่เหรอ?

แต่ตอนนี้………

เย่อู๋เทียนทำไมยังมีชีวิตอยู่?

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เย่อู๋เทียนก็ปรากฏตัวตรงหน้าของตัวเองทั้งเป็นแบบนี้…….

ต่อหน้าของตัวเอง ก็ฆ่าหานโม่หยางแล้ว……..

งั้น หานโม่หยางล่ะ?

ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนมองดูหานลั่วเฟยอย่างเรียบเฉยไปด้วย และถามไถ่ไปด้วย

“คิดอะไรอยู่?”

หานลั่วเฟยไม่ได้ตอบ

เพียงแค่กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ถึงกับ…….

ขนาดตัวของหานลั่วเฟยเองก็ไม่ทันสังเกตว่า

ในขณะนี้ บนใบหน้าสวยงดงามเธอนั้น เต็มไปด้วยเหงื่อแล้ว!

เพราะกลัว!

ในเวลานี้ หานลั่วเฟยรู้สึกหวาดกลัวจนสุดขีด

เย่อู๋เทียนมองดูหานลั่วเฟยไม่พูดอะไร ยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ถามอีกประโยคหนึ่ง