จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 378

แต่สำหรับหานลั่วเฟยการขับรถเจ็ดแปดนาที ไม่ต่างจากเวลาสุดท้ายที่เธออยู่บนโลกนี้ใบนี้!

อย่างน้อย…….

ตัวของหานลั่วเฟยเองก็คิดเช่นนี้

ถึงขนาดมีเพียงครู่เดียว หานลั่วเฟยก็กำลังคิดคำสั่งเสียของตัวเอง

แต่คิดไปคิดมา ค้นหาทั้งสมองจนว่างเปล่า

ก็หาประโยคหนึ่งสามารถที่จะทิ้งไว้ในโลกนี้ไม่ได้

ตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบัน นอกจากการเข่นฆ่า ก็คือกำลังฝึกฝน

ต่อให้เป็นเข่นฆ่า ก็คือเพื่อฝึกฝน

จนถึงตอนนี้ หานลั่วเฟยถึงได้รู้สึกว่า ตัวเองน่าสมเพชมากแค่ไหน!

รีบร้อนมาครึ่งค่อนชีวิต แต่กลับไม่เคยคิดมาก่อน ไปชมวิวตามข้างทางเลย

และการเดินทางในตอนนี้…….

ก็เป็นการเดินทางครั้งสุดท้ายในชีวิตของตัวเอง

แต่กลับมืดขนาดนั้น

แม้ว่าสองข้างทางของถนนบนภูเขาจะมีโคมไฟส่องสว่างอยู่ก็ตามแม้ว่าพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าจะสว่างมากก็ตาม

ก็ไม่สามารถขับไล่ความมืดในใจของหานลั่วเฟยได้!

หานลั่วเฟย ขับรถไป ดวงตาแดงขึ้นมาในทันที และน้ำตาก็ไหลออกมาจากเบ้าตา

น้ำตามีรสชาติ

เพียงแต่ว่า ต่อให้เย่อู๋เทียนซึ่งนั่งอยู่แถวหลังจะได้กลิ่นน้ำตาของหานลั่วเฟย บนใบหน้าก็ไม่หวั่นไหวเลยสักนิด

ครึ่งทางขึ้นเขาเขาว่อหลง ก็มาถึงแล้ว

หานลั่วเฟยมองผ่านกระจกหน้ารถ เห็นชายชราในชุดคลุม อีกฝ่ายกำลังยืนชะเง้อมองไปมองมาที่ข้างถนน

อีกฝ่ายคือหานตี้ซือ

สิ่งที่ควรค่าแก่การพูดถึงคือ ในมือของเขา ยังถือมีดทำครัวอยู่เล่มหนึ่ง

สิ่งนี้ค่อนข้างไม่เข้ากับรัศมีของเขาเลย

ตามด้วยหานลั่วเฟยจอดรถลง หานตี้ซือก็มองผ่านกระจกหน้าต่างเป็นอันดับแรก

หลังจากที่แน่ใจว่าเย่อู๋เทียนก็อยู่ในรถด้วย ถึงได้เปิดประตูขึ้นรถ

นั่งอยู่ข้างคนขับ หานตี้ซือมองดูหานลั่วเฟยก่อน แต่กลับไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอ ต่อจากนั้นหันหน้ามองไปทางเบาะหลัง

ไม่นึกเลยว่าเย่อู๋เทียนกำลังหลับตาทำสมาธิอยู่

หานตี้ซืออดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมต้องนั่งรถขึ้นไปบนเขาด้วย?”

เย่อู๋เทียนอธิบายอย่างเรียบเฉย

“เมื่อกี้นี้แค่อยากดูว่า รถที่ผ่านซุ้มประตูที่เชิงเขานั้น ล้วนเป็นรถของคนพวกไหน ได้ยินโดยไม่ตั้งใจ ว่ามีคนอยากจะฉีกกระดูกของฉัน กลั่นเป็นยาหยางบริสุทธิ์! แน่นอนว่า คนที่เสนอความคิดนี้ ได้ตายไปแล้ว เขาชื่อว่าหานโม่หยาง คนนี้ เกี่ยวข้องกับนิกายเทียนอิง”

หานตี้ซือนิ่งไปเล็กน้อย และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ไม่น่าแปลกใจ ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกกับนายแล้วไม่ใช่เหรอ ตระกูลหานเผ่าโบราณ ติดต่อกับนิกายเทียนอิงมาโดยตลอด และทั้งสองฝ่ายเป็นพันธมิตรกัน ลูกหลานของตระกูลหานเผ่าโบราณ มักจะไปฝึกฝนที่สำนักงานใหญ่นิกายเทียนอิง!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หานตี้ซือถึงได้มองไปทางหานลั่วเฟยอีกครั้ง

ถามประโยคหนึ่ง

“หญิงสาวคนนี้เป็นใคร? ร้องไห้ทำไม?”

เย่อู๋เทียนพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย

“กลัว! ส่วนตัวตนของเธอ ชื่อว่าหานลั่วเฟย ฟังจากการที่เธอเพิ่งจะพูดคุยกับหานโม่หยาง เธอ เหมือนยังเป็นลูกศิษย์ในนามของกัวเถาจือด้วย!”

หานตี้ซือนิ่งอึ้ง อดไม่ได้ที่จะจ้องมองหานลั่วเฟยใหม่รอบหนึ่ง

ชื่นชมหานลั่วเฟยประโยคหนึ่ง

“คุณภาพทางจิตใจนี้ ดีจริงๆ หานจื่อคุนกลัวนายจนเป็นบ้าแล้ว หญิงสาวคนนี้ ไม่นึกเลยว่าจะถูกนายทำให้กลัวจนแค่ร้องไห้ สมกับที่เป็นลูกศิษย์ในนามของกัวเถาจือ!”

เมื่อหานลั่วเฟยได้ยินคำพูดนี้

“ก็กลัวจนน้ำตาคลอเบ้ากลับมาอีกครั้ง”

หานจื่อคุน……..

กลัวเย่อู๋เทียนจนบ้าไปแล้วเหรอ?

แต่ประโยคต่อมาของหานตี้ซือ ก็ทำให้หานลั่วเฟยกลัวจนน้ำตาไหลออกมาในทันที

“ไว้ชีวิตหญิงสาวคนนี้ไม่ได้ ยังไงซะ เธอเป็นลูกศิษย์ในนามของกัวเถาจือ และพวกเรามาที่เขาว่อหลงเพื่อฆ่าคน ถ้ากัวเถาจือที่วัดอี่เซียนรู้เรื่องนี้เข้า จะต้องมีปัญหาแทรกซ้อนขึ้นมาแน่ๆ!”

เมื่อคำพูดนี้ลดลง หานลั่วเฟยก็เกลียดหานตี้ซือแทบตาย

ก็แทบจะรอไม่ไหว……..

แล่เนื้อของไอ้แก่นี้ออกมาเป็นชิ้นๆ!

เมื่อคิดอย่างนั้น

หานลั่วเฟย โกรธจนกล้าที่จะทำอะไรได้ทุกอย่าง

ถึงยังไงก็ต้องตาย สู้ดึงคนตายไปด้วยดีกว่า!

วินาทีต่อมา

หานลั่วเฟยก็กำลังจะโจมตีหานตี้ซือ……..

แต่ประโยคเดียวของเย่อู๋เทียน กลับทำให้หานลั่วเฟย มองเห็นความหวังของชีวิต!

“ทำลายตระกูลหานเผ่าโบราณแล้ว ต่อไป ก็คือวัดอี่เซียน แต่ ทางของวัดอี่เซียน ผมไม่คุ้นเคย เธอนำทางได้!”

เมื่อคำพูดนี้ลดลง

ไม่รู้ว่าทำไม หานลั่วเฟยก็คิดถึงภาพวาดแผ่นหนึ่งในทันที

ภาพวาดนั้นมีชื่อว่า

ภาพยมบาลขี่ผีมาคร่าชีวิต!

ชั่วขณะหนึ่ง

หานลั่วเฟย รู้สึกแค่ว่าทั่วทั้งร่างกาย ราวกับมีลมหนาวพัดผ่าน

ทุกที่ที่ผ่านไป สยดสยองไปทั้งหมด!

และในเวลาเดียวกัน

บนยอดเขาของเขาว่อหลง ภายในวิลล่าว่อหลง โคมไฟสีแดงแขวนอยู่หน้าประตู

ดูเหมือนกำลัง……..

ยินดีต้อนรับยมบาล!