จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 382

กัวโพ่จวินมองดูเหล่าจู่ที่พูดอย่างยิ้มกริ่ม และพูดด้วยความประหลาดใจ

“อันที่จริง หลายวันก่อน ตอนที่กางเอ๋อร์อยู่สมาคมเทียนอิง ก็ได้ทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์แล้ว แต่ว่า กลับไม่ได้เป็นเพราะว่ายาโลหิตของนิกายเทียนอิง แต่เป็นเพราะว่านิ้วของเย่อู๋เทียน!” 

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เหล่าจู่ที่ไม่พอใจเมื่อกี้นี้ก็หน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ

“เหลวไหล!”

กัวโพ่จวินไม่โกรธและไม่หงุดหงิด แล้วก็มองไปทางหานปู้กาง และถามด้วยรอยยิ้ม

“กางเอ๋อร์ นายว่า อาจารย์พูดถูกหรือเปล่า?”

หานปู้กางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

พยักหน้า

“เป็นเช่นนั้นจริงๆ วันนั้น เย่อู๋เทียนใช้วิชาเคลื่อนชี่  ของเขาทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ ได้นำลมปราณ เข้าสู่ในเส้นลมปราณของฉัน แม้ว่าหลังจากที่เขาใช้พลังแก่นม่วงอีก ได้พรากพลังส่วนหนึ่งของฉันไป ทำให้ผลการฝึกตนของฉันจะล่าถอยถึงแดนกึ่งตันสวรรค์ แต่ก็ตั้งแต่วันนั้น ฉันเหมือนกับว่า จะเข้าใจทุกอย่าง หลังจากนั้นได้รับคำแนะนำของท่านอาจารย์ ผมถึงได้ทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ได้อย่างแท้จริง!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เหล่าจู่ทั้งสามคนของตระกูลหานเผ่าโบราณ ก็ไม่ได้หงุดหงิดอีก

แม้แต่ตระกูลหานเผ่าโบราณก็คาดไม่ถึงว่า

เรื่องราวจะเป็นแบบนี้!

แต่กลับมองคนอื่นๆที่อยู่ที่นี่

ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ ไม่มีเว้นแม้แต่คนเดียว ไม่มีใครคาดคิดว่า เหตุผลที่หานปู้กางสามารถที่จะทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ได้ ไม่นึกเลยว่าไม่เพียงแต่ไม่เกี่ยวข้องกับกัวโพ่จวิน ยังเกี่ยวข้องกับเย่อู๋เทียนด้วย!

เพียงแต่ว่า……

น่าเสียดาย

เย่อู๋เทียน ได้ตายอยู่ในมือของหานจื่อคุนแล้ว

ไม่อย่างนั้น ในเมื่อหานปู้กางเป็นเพราะว่าเย่อู๋เทียนถึงทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ได้….

ถ้าอย่างนั้นหานจื่อฉี …….

จะต้องรับรองเย่อู๋เทียนเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน!

ในเวลานี้นี่เอง หานจื่อฉี ก็ถามหานปู้กางอย่างกะทันหัน

“กางเอ๋อร์ เมื่อกี้นี้แกบอกว่า แกไม่อยากทานยาหยางบริสุทธิ์ที่กลั่นด้วยกระดูกไขของเย่อู๋เทียน คงจะไม่ใช่ว่า แกกำลังนึกถึงความดีของเย่อู๋เทียนใช่มั้ย?”

หานปู้กางไม่ตอบคำถาม

“หมาตัวหนึ่งไล่ตามคน คนคนนี้ไม่ได้ตายใต้ปากหมา หลังจากนั้น ในระหว่างที่คนคนนี้ถูกหมาตัวนี้ไล่กัด ได้เข้าใจมากมาย ถ้าอย่างนั้นคนคนนี้ ควรขอบคุณหมาตัวนี้เหรอ?”

หานจื่อฉี ได้ยินคำพูดนี้ หัวเราะชอบใจ

“คำเปรียบเปรยของกางเอ๋อร์ เหมาะสมมาก ฉันมีความสุขมาก!”

กัวโพ่จวินมองดูหานปู้กางด้วยรอยยิ้ม และพูดอะไรบางอย่าง

“คิดแบบนี้ก็ถูกแล้ว! ได้ยินว่า หานจื่อคุนได้ไปคร่าชีวิตหมาอย่างเย่อู๋เทียนแล้ว! อยู่ไปสักพัก อาจารย์จะตุ๋นหมาตัวนี้ด้วยตัวเอง แกต้องกินเยอะๆหน่อย!”

หานปู้กางพูดอย่างแผ่วเบา

“ผมรู้สึกมันสกปรก”

กัวโพ่จวินทอดถอนหายใจ

“นิสัยเด็กๆ เนื้อหมา เป็นของดีเลยนะ!”

หานจื่อฉี พูดด้วยรอยยิ้ม

“กางเอ๋อร์ไม่อยากกินเนื้อหมา ไม่บังคับเขา หลังจากวันนี้ เขาก็คือผู้นำแห่งตระกูลหานเผ่าโบราณของพวกเรา เพิ่งจะขึ้นตำแหน่ง ก็ย่อมต้องเด็ดขาดและอ่อนโยนอยู่แล้ว!”

“กางเอ๋อร์เพิ่งจะฆ่าคนคนหนึ่งไป นี่คือ พลังของผู้นำ รอสักพัก ฉันจะผ่าร่างของเย่อู๋เทียนด้วยตัวเอง ใช้กระดูกของเขาทำเป็นยาผลัก กลั่นพวกยาหยางบริสุทธิ์  ให้กางเอ๋อร์แจกจ่ายกันลงไป นี่คือ ความเมตตาของผู้นำ!”

หลังจากพูดแบบนี้ หานจื่อฉี มองไปทางหานปู้กาง และถามไถ่ประโยคหนึ่ง

“จัดการแบบนี้ ดีมั้ย?”

หานปู้กางพยักหน้าอย่างสบายๆ

“ทำตามที่ท่านบอก”

หลังจากพูดแบบนี้ ภายในห้องโถงโอ่อ่า สมาชิกทั้งหมดของตระกูลหานเผ่าโบราณ ลุกขึ้นทั้งหมด

ต่อจากนั้นก็คุกเข่าอยู่บนพื้น

“ตระกูลหานเผ่าโบราณทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ขอบคุณบุญคุณของผู้นำ!”

หานปู้กางกวาดสายตามองทุกคนอย่างเยือกเย็น

พูดอย่างเรียบเฉยประโยคหนึ่ง

“ลุกขึ้นมาเถอะ”

ทุกคนถึงได้ลุกขึ้นมา ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง

มีคนถึงกับมองดูเวลาด้วยความร้อนอกร้อนใจแล้ว

ดึกขนาดนี้แล้ว

หานจื่อคุน ทำไมยังไม่หิ้วศพของเย่อู๋เทียนกลับมา?

หานจื่อฉี ก็ค่อนข้างรอไม่ไหว ก็มองดูเวลา ต่อจากนั้นสั่งการลงไป

“ไปดูสิว่าหานจื่อคุนกลับมาหรือยัง ฆ่าคนแค่นั้น ทำไมใช้เวลานานขนาดนี้?”

โดยไม่คาดคิด ทันทีที่คำพูดนี้จบลง

นอกประตูห้องโถงโอ่อ่า มีคนเดินมา

เขาพูดว่า

“เรื่องดีๆคุ้มค่ากับการรอคอย ต้องมีความอดทนรอคอย เพื่อที่จะทำบางสิ่งบางอย่างให้สำเร็จลงได้”

ตามด้วยคำพูดนี้ดังเข้าสู่ในห้องโถง

ทุกคน มองไปทางนอกห้องโถงโอ่อ่าทั้งหมด

มองเห็นรูปลักษณ์ของคนคนนั้นชัดเจน

ที่นี่ ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว สีหน้าเปลี่ยนไปทั้งหมด

คนคนนั้นที่พูด

ไม่ใช่เย่อู๋เทียนยังจะเป็นใครได้?