จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 382

กัวโพ่จวินมองดูเหล่าจู่ที่พูดอย่างยิ้มกริ่ม และพูดด้วยความประหลาดใจ

“อันที่จริง หลายวันก่อน ตอนที่กางเอ๋อร์อยู่สมาคมเทียนอิง ก็ได้ทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์แล้ว แต่ว่า กลับไม่ได้เป็นเพราะว่ายาโลหิตของนิกายเทียนอิง แต่เป็นเพราะว่านิ้วของเย่อู๋เทียน!” 

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เหล่าจู่ที่ไม่พอใจเมื่อกี้นี้ก็หน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ

“เหลวไหล!”

กัวโพ่จวินไม่โกรธและไม่หงุดหงิด แล้วก็มองไปทางหานปู้กาง และถามด้วยรอยยิ้ม

“กางเอ๋อร์ นายว่า อาจารย์พูดถูกหรือเปล่า?”

หานปู้กางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

พยักหน้า

“เป็นเช่นนั้นจริงๆ วันนั้น เย่อู๋เทียนใช้วิชาเคลื่อนชี่  ของเขาทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ ได้นำลมปราณ เข้าสู่ในเส้นลมปราณของฉัน แม้ว่าหลังจากที่เขาใช้พลังแก่นม่วงอีก ได้พรากพลังส่วนหนึ่งของฉันไป ทำให้ผลการฝึกตนของฉันจะล่าถอยถึงแดนกึ่งตันสวรรค์ แต่ก็ตั้งแต่วันนั้น ฉันเหมือนกับว่า จะเข้าใจทุกอย่าง หลังจากนั้นได้รับคำแนะนำของท่านอาจารย์ ผมถึงได้ทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ได้อย่างแท้จริง!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เหล่าจู่ทั้งสามคนของตระกูลหานเผ่าโบราณ ก็ไม่ได้หงุดหงิดอีก

แม้แต่ตระกูลหานเผ่าโบราณก็คาดไม่ถึงว่า

เรื่องราวจะเป็นแบบนี้!

แต่กลับมองคนอื่นๆที่อยู่ที่นี่

ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ ไม่มีเว้นแม้แต่คนเดียว ไม่มีใครคาดคิดว่า เหตุผลที่หานปู้กางสามารถที่จะทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ได้ ไม่นึกเลยว่าไม่เพียงแต่ไม่เกี่ยวข้องกับกัวโพ่จวิน ยังเกี่ยวข้องกับเย่อู๋เทียนด้วย!

เพียงแต่ว่า……

น่าเสียดาย

เย่อู๋เทียน ได้ตายอยู่ในมือของหานจื่อคุนแล้ว

ไม่อย่างนั้น ในเมื่อหานปู้กางเป็นเพราะว่าเย่อู๋เทียนถึงทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์ได้….

ถ้าอย่างนั้นหานจื่อฉี …….

จะต้องรับรองเย่อู๋เทียนเป็นอย่างดีอย่างแน่นอน!

ในเวลานี้นี่เอง หานจื่อฉี ก็ถามหานปู้กางอย่างกะทันหัน

“กางเอ๋อร์ เมื่อกี้นี้แกบอกว่า แกไม่อยากทานยาหยางบริสุทธิ์ที่กลั่นด้วยกระดูกไขของเย่อู๋เทียน คงจะไม่ใช่ว่า แกกำลังนึกถึงความดีของเย่อู๋เทียนใช่มั้ย?”

หานปู้กางไม่ตอบคำถาม

“หมาตัวหนึ่งไล่ตามคน คนคนนี้ไม่ได้ตายใต้ปากหมา หลังจากนั้น ในระหว่างที่คนคนนี้ถูกหมาตัวนี้ไล่กัด ได้เข้าใจมากมาย ถ้าอย่างนั้นคนคนนี้ ควรขอบคุณหมาตัวนี้เหรอ?”

หานจื่อฉี ได้ยินคำพูดนี้ หัวเราะชอบใจ

“คำเปรียบเปรยของกางเอ๋อร์ เหมาะสมมาก ฉันมีความสุขมาก!”

กัวโพ่จวินมองดูหานปู้กางด้วยรอยยิ้ม และพูดอะไรบางอย่าง

“คิดแบบนี้ก็ถูกแล้ว! ได้ยินว่า หานจื่อคุนได้ไปคร่าชีวิตหมาอย่างเย่อู๋เทียนแล้ว! อยู่ไปสักพัก อาจารย์จะตุ๋นหมาตัวนี้ด้วยตัวเอง แกต้องกินเยอะๆหน่อย!”

หานปู้กางพูดอย่างแผ่วเบา

“ผมรู้สึกมันสกปรก”