จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 383

ในขณะนี้ ในห้องโถงโอ่อ่าขนาดใหญ่ เงียบกริบ!

สายตาของทุกคน จ้องมองไปที่บนใบหน้าของเย่อู๋เทียนทั้งหมด!

ใครก็คาดไม่ถึงว่า…….

เย่อู๋เทียน จะเดินเข้ามาจากภายนอกโดยสมบูรณ์!

เขาถูกหานจื่อคุนฆ่าตายแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทำไมยังมีชีวิตอยู่?

แต่มองดูหานจื่อฉี ในเวลานี้

สายตาที่มองไปทางเย่อู๋เทียนจากระยะไกล ก็สงสัยอย่างแปลกใจ

สิ่งที่เขาสงสัยไม่ใช่แค่เย่อู๋เทียนยังมีชีวิตอยู่ ยังสงสัยมากๆด้วยว่าทำไมเห็นเพียงเย่อู๋เทียนคนเดียว!

หานจื่อคุนล่ะ?

ตัวเองให้หานจื่อคุนไปฆ่าเย่อู๋เทียน

ตัวเองยังสั่งการหานจื่อคุนด้วย ให้ก่อนหน้าที่เขาจะไปฆ่าเย่อู๋เทียน ยังต้องถามคำถามเย่อู๋เทียนอีกหลายคำถาม

ตัวอย่างเช่น เย่อู๋เทียนใช้วิธีอะไรทะลวงพันธนาการของตันสวรรค์!

แต่ตอนนี้…….

ต่อให้หานจื่อคุนไม่ได้ฆ่าเย่อู๋เทียน…….

ก็จะต้องกลับมาพร้อมกับเขาถึงจะถูก แต่ตอนนี้ ทำไมกลับมีแค่เย่อู๋เทียนคนเดียวล่ะ?

ในความเป็นจริง คนที่ตามหลังของเย่อู๋เทียน ยังมีสองคน

คนหนึ่งคือหานตี้ซือ

อีกคนหนึ่ง คือหานลั่วเฟย

เพียงแต่ว่า หานจื่อฉี ไม่ได้ให้ความสำคัญกับสองคนนี้

มองดูหานปู้กางในเวลานี้อีก

ก็กำลังมองดูเย่อู๋เทียนจากระยะไกล

ก็แปลกใจมากเช่นกัน เย่อู๋เทียน ทำไมยังมีชีวิตอยู่

แต่ว่าเมื่อคิดดูอีกที

ก็ดีเหมือนกัน

เดี๋ยวฆ่าเย่อู๋เทียน ต่อหน้าทุกคนในห้องโถงโอ่อ่า!

ล้างความอัปยศ!

มองดูหานจื่อฉี ข้างกายของกัวโพ่จวินอีก

สายตาที่มองไปทางเย่อู๋เทียน แม้ว่าค่อนข้างสงสัย แต่ว่า กลับหายวับไปในพริบตา

ทันใดนั้น กัวโพ่จวินยิ้ม และพูดกับหานจื่อฉี ข้างกายประโยคหนึ่ง

“ดูเหมือนว่า ชายหนุ่มอย่างเย่อู๋เทียน เก่งจริงๆ”

หานจื่อฉี ถามอย่างงงงวย

“จะพูดแบบนี้ได้อย่างไร?”

กัวโพ่จวินพูดด้วยรอยยิ้ม

“เมื่อกี้นี้ พวกเรากำลังรอเขาอยู่ พวกเราก็คิดว่า เขาถูกหานจื่อคุนฆ่า แต่ตอนนี้ หานจื่อคุนไม่ได้กลับมา นี่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า หานจื่อคุน รอดกลับมาได้ยาก”

หานจื่อฉี หัวเราะจนเสียงแหบแห้ง

“สหายโพ่จวินหมายความว่า หานจื่อคุนไปฆ่าเย่อู๋เทียน ไม่สำเร็จ แต่กลับถูกไอ้นอกคอกนี้ฆ่าตายเหรอ?”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา

คนส่วนใหญ่ในที่นี้ ก็หัวเราะเยาะทั้งหมด

หานจื่อคุนถูกเย่อู๋เทียนฆ่า?

นี่…….

มันเป็นเรื่องตลกเป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะเหล่าจู่ทั้งสามของตระกูลหานเผ่าโบราณ

ความรู้สึกเยาะเย้ยบนใบหน้า…….

รุนแรงเป็นอย่างมาก!

เหล่าจู่ที่อายุมากที่สุดคนนั้น ถึงกับพูดประโยคหนึ่งอย่างโดยไม่รู้ตัว

“แม้ว่าหานจื่อคุนจะเป็นสมาชิกที่อ่อนแอที่สุดในหอผู้อาวุโสแห่งตระกูลหานเผ่าโบราณ แต่เขาเป็นคนลงมือเอง ฆ่าเย่อู๋เทียนเหมือนกับการฆ่าไก่!”

กัวโพ่จวินไม่ได้หงุดหงิดกลับยิ้ม

“งั้นนายก็อธิบายหน่อย เย่อู๋เทียน ทำไมถึงได้ปรากฏตัวที่นี่อย่างสมบูรณ์?”

เหล่าจู่ที่อายุมากหัวเราะ

“ก็ย่อมเป็นเพราะว่าหานจื่อคุนต้องการส่องมอบเย่อู๋เทียนที่ยังมีชีวิตอยู่ ให้กับมือของพวกเรา ยังไงซะ พวกเราก็จะเอาเย่อู๋เทียนมากลั่นยา เรื่องนี้ก็ย่อมเหมือนกับการกินปลา ก็ต้องยิ่งสดยิ่งดีอยู่แล้ว!”

กัวโพ่จวินยักไหล่

“ไม่มีประโยชน์ที่จะโต้เถียงเรื่องนี้กับนาย ถึงยังไง เย่อู๋เทียนมีชีวิตอยู่ก็ดี ตายไปก็ดี ไม่สำคัญอะไรกับฉัน และลูกศิษย์ของฉัน”

เมื่อพูดถึงที่นี่ กัวโพ่จวินมองไปทางหานปู้กางด้วยรอยยิ้ม

พูดอย่างสบายๆประโยคหนึ่ง

“กางเอ๋อร์ วันนี้ ก็มีแกมาฆ่าเย่อู๋เทียนด้วยตัวเอง คิดซะว่าเขาเป็นหินลับมีดของแกก็พอ!”

หานปู้กางพยักหน้า

ต่อจากนั้น ออกจากที่นั่ง เดินไปทางเย่อู๋เทียน

แต่เมื่อมองไปที่พวกสมาชิกของตระกูลหานเผ่าโบราณในที่นี้ เห็นว่าหานปู้กางจะเดินไปทางเย่อู๋เทียนด้วยตัวเอง

ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว

บนใบหน้าของทุกคน ก็ปรากฏท่าทางเหมือนกำลังดูเรื่องสนุกอย่างหนึ่ง

ยังไงซะ หานปู้กางก็เคยโชว์ความสามารถต่อหน้าทุกคนก่อนหน้านี้แล้ว!