จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 385
ไม่อย่างนั้น
ตระกูลหานเผ่าโบราณ ทำไมถึงได้กลายเป็นสภาพอย่างนี้?
แต่ว่าความจริงได้พิสูจน์แล้ว
ทุกอย่างนี้…….
อยู่ใกล้แค่ตา ไม่ใช่กำลังฝันร้าย!
เย่อู๋เทียนไม่ได้ฆ่าหานจื่อฉี ทิ้งในทันที
คนคนหนึ่งที่จะถลอกหนังตัวเองออกให้เหลือแต่กระดูก และกลั่นเป็นยาอายุวัฒนะ
ตาย…….
ก็สบายเกินไปสำหรับเขาแล้ว
ตามด้วยดวงตาทั้งสองข้างของหานจื่อฉี บอดเนื่องจากเส้นโลหิตฝอยแตก
ตามด้วยสมองของหานจื่อฉี เหมือนกับเลือดออกในสมอง ทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์
เย่อู๋เทียนถึงได้ปล่อยคอของเขา
ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนไม่ได้มองหานจื่อฉี อีกเลย แล้วสายตาก็จับจ้องมองไปบนตัวของเหล่าจู่อีกสามคนของตระกูลหานเผ่าโบราณ
พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเรียบเฉย
“พวกแกมีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ น่าจะได้ยินสำนวน ที่เรียกว่า หายนะที่รุนแรงที่สุด!”
“แม้ว่าคนทั่วไปจะคุ้นเคยกับสำนวนนี้ แต่คนที่ได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าหายนะที่รุนแรงที่สุดจริงๆ……..”
“น่าจะไม่เยอะนะ?”
“พวกแกสงสัยมากใช่มั้ยว่าทำไมศิลปะการต่อสู้ของฉันถึงสูงขนาดนี้?”
“น่าเสียดายมาก ฉันมา ไม่ใช่เพื่ออธิบายพวกนี้ แต่เป็นเพราะเรื่องหนึ่ง”
“ก่อนหน้านี้หานจื่อฉี และหานจื่อคุนไปบ้านของฉัน ฉันไม่อยู่ ต่อจากนั้น…….”
“พวกเขาก็โยนน้องสาวของฉัน ลงไปในบ่อน้ำ น้องสาวของฉันก็ทนทุกข์ทรมานอย่างมากในบ่อน้ำมืดนั้น!”
“แต่ดูเหมือนในสายตาของพวกเขา นี่เหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!”
“ถึงขนาด เมื่อกี้นี้พวกแกก็กำลังคุยกันเรื่องหนึ่ง น่าจะเอาร่างกายของฉัน มากลั่นเป็นยายังไง!”
“ฉันเคยทำอะไรให้พวกแกไม่พอใจงั้นเหรอ?”
“ก็ไม่น่ามีนะ?”
“แต่ทำไมต้องทำอย่างนี้กับฉันด้วย?”
“ก็เพราะว่า พวกแกก็เป็นศิลปะการต่อสู้เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคน ยังมีพลังโจมตีที่รุนแรงมากเหรอ?”
คำพูดเหล่านี้ ออกจากในปากของเย่อู๋เทียน
น้ำเสียงเรียบเฉยมาก
การพูดก็ยังค่อนข้างช้า
แต่ว่าทุกถ้อยคำ ได้ยินในหูของเหล่าจู่ทั้งสามคนนี้ของตระกูลหานเผ่าโบราณ
แต่เหมือนสายลมหนาวจากนรก พัดผ่านหัวใจ
ยิ่งไปกว่านั้นในสายลมหนาวนั้น ยังมีมีดหนาทึบ อีกมากมายหลายเล่ม ครั้งแล้วครั้งเล่า ฟาดฟันผ่านหัวใจของเหล่าจู่ทั้งสามคนนี้อย่างช้าๆไม่เร่งรีบ!
วินาทีนี้ เหล่าจู่ทั้งสามคนนี้ของตระกูลหานเผ่าโบราณ
ถึงได้รู้ว่า
อะไรเรียกว่า
ตกอยู่ในนรก!
อะไรเรียกว่า
หายนะร้ายแรงที่สุด!
ถึงขนาด เหล่าจู่ทั้งสามคนนี้
มีคนหนึ่ง กลัวจนสลบไปแล้ว
ยังมีคนหนึ่ง กลัวจนฆ่าตายตัวอยู่กับที่แล้ว!
ตอนนี้ เหลือเพียงชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน
ชายชราคนนี้ ชื่อว่าหานวี่เซียว!
ผู้นำของสี่เหล่าจู่ผู้ยิ่งใหญ่แห่งตระกูลหานเผ่าโบราณ ก็เป็นรองเจ้าหอของหอผู้อาวุโสแห่งตระกูลหานเผ่าโบราณ!
เหตุผลที่เขายังคงยืนอยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียนได้
ไม่มีเหตุผลอื่นใด!
เป็นเพราะเขารู้ว่า ตัวเองก็จะถูกฆ่าตายแล้ว
แทนที่จะคุกเข่าตาย หรือว่านอนตาย สู้ยืนตายดีกว่า!
หานวี่เซียวจ้องมองเย่อู๋เทียนอย่างไม่วางตา
ก็เหมือนกับว่า ก่อนหน้าที่จะตาย จดจำรูปร่างของเย่อู๋เทียน อยู่ในหัวสมอง
ชาติหน้า อย่าได้พบเจอกับคนคนนี้อีก
เขาเป็นปีศาจ!
สำหรับคนที่เหลือในห้องโถงโอ่อ่า
นอกจากกัวโพ่จวินที่ยังคงนั่งอย่างมั่นคงในที่นั่งด้านบน
สมาชิกที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งหมดของตระกูลหานเผ่าโบราณ ก็วิ่งออกจากห้องโถงโอ่อ่าด้วยความตื่นตระหนกทั้งหมด!
ประโยคเดียว
พวกเขาอยากมีชีวิตอยู่
ไม่อยากถูกยมบาลอย่างเย่อู๋เทียน ลากตัวไป!
เย่อู๋เทียนมองดูหานวี่เซียวอย่างเรียบเฉย และพูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ปรึกษาอะไรกับแกหน่อย ทำลายคนเหล่านั้นของตระกูลหานเผ่าโบราณที่หนีไป แบบนี้ ฉันกลับสามารถที่จะไว้ชีวิตของแกได้ ปล่อยให้แก กลายเป็นคนไร้ค่า แต่ไม่ใช่ ตาย!”
หลังจากคำพูดเหล่านี้จบลง หานวี่เซียวไม่ได้หยุดนิ่ง และออกจากห้องโถงโอ่อ่าอย่างรวดเร็ว
และเขาเพิ่งจะออกไป กัวโพ่จวินซึ่งนั่งอยู่ในโถงโอ่อ่า ในที่สุดก็ออกจากที่นั่งสักที และค่อยๆลุกขึ้นมา
พูดกับเย่อู๋เทียนด้วยรอยยิ้ม
ถามไถ่ประโยคหนึ่ง
“แก แดนไหน? แดนหกชั้นยอดเหรอ? หรือว่า แดนเจ็ด?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ
เรื่องนี้อะไรก็ดีหมด เสียอย่างเดียวคือไม่เข้าใจว่าทำไมเหมือนพยายามจะยัดเยียดพระเอกให้มีเมียมากกว่า1? พระเอกเก่งมีเมียคนเดียวไม่ได้?...