จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 385

ไม่อย่างนั้น

ตระกูลหานเผ่าโบราณ ทำไมถึงได้กลายเป็นสภาพอย่างนี้?

แต่ว่าความจริงได้พิสูจน์แล้ว

ทุกอย่างนี้…….

อยู่ใกล้แค่ตา ไม่ใช่กำลังฝันร้าย!

เย่อู๋เทียนไม่ได้ฆ่าหานจื่อฉี ทิ้งในทันที

คนคนหนึ่งที่จะถลอกหนังตัวเองออกให้เหลือแต่กระดูก และกลั่นเป็นยาอายุวัฒนะ

ตาย…….

ก็สบายเกินไปสำหรับเขาแล้ว

ตามด้วยดวงตาทั้งสองข้างของหานจื่อฉี บอดเนื่องจากเส้นโลหิตฝอยแตก

ตามด้วยสมองของหานจื่อฉี  เหมือนกับเลือดออกในสมอง ทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์

เย่อู๋เทียนถึงได้ปล่อยคอของเขา

ทันใดนั้น เย่อู๋เทียนไม่ได้มองหานจื่อฉี อีกเลย แล้วสายตาก็จับจ้องมองไปบนตัวของเหล่าจู่อีกสามคนของตระกูลหานเผ่าโบราณ

พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเรียบเฉย

“พวกแกมีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ น่าจะได้ยินสำนวน ที่เรียกว่า หายนะที่รุนแรงที่สุด!”

“แม้ว่าคนทั่วไปจะคุ้นเคยกับสำนวนนี้ แต่คนที่ได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าหายนะที่รุนแรงที่สุดจริงๆ……..”

“น่าจะไม่เยอะนะ?”

“พวกแกสงสัยมากใช่มั้ยว่าทำไมศิลปะการต่อสู้ของฉันถึงสูงขนาดนี้?”

“น่าเสียดายมาก ฉันมา ไม่ใช่เพื่ออธิบายพวกนี้ แต่เป็นเพราะเรื่องหนึ่ง”

“ก่อนหน้านี้หานจื่อฉี และหานจื่อคุนไปบ้านของฉัน ฉันไม่อยู่ ต่อจากนั้น…….”

“พวกเขาก็โยนน้องสาวของฉัน ลงไปในบ่อน้ำ น้องสาวของฉันก็ทนทุกข์ทรมานอย่างมากในบ่อน้ำมืดนั้น!”

“แต่ดูเหมือนในสายตาของพวกเขา นี่เหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร!”

“ถึงขนาด เมื่อกี้นี้พวกแกก็กำลังคุยกันเรื่องหนึ่ง น่าจะเอาร่างกายของฉัน มากลั่นเป็นยายังไง!”

“ฉันเคยทำอะไรให้พวกแกไม่พอใจงั้นเหรอ?”

“ก็ไม่น่ามีนะ?”

“แต่ทำไมต้องทำอย่างนี้กับฉันด้วย?”

“ก็เพราะว่า พวกแกก็เป็นศิลปะการต่อสู้เหรอ? ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคน ยังมีพลังโจมตีที่รุนแรงมากเหรอ?”

คำพูดเหล่านี้ ออกจากในปากของเย่อู๋เทียน

น้ำเสียงเรียบเฉยมาก

การพูดก็ยังค่อนข้างช้า

แต่ว่าทุกถ้อยคำ ได้ยินในหูของเหล่าจู่ทั้งสามคนนี้ของตระกูลหานเผ่าโบราณ

แต่เหมือนสายลมหนาวจากนรก พัดผ่านหัวใจ

ยิ่งไปกว่านั้นในสายลมหนาวนั้น ยังมีมีดหนาทึบ อีกมากมายหลายเล่ม ครั้งแล้วครั้งเล่า ฟาดฟันผ่านหัวใจของเหล่าจู่ทั้งสามคนนี้อย่างช้าๆไม่เร่งรีบ!