จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 386

ตามด้วยคำพูดนี้ของกัวโพ่จวินจบลง

หานตี้ซือที่อยู่ข้างหลังของเย่อู๋เทียน และหานลั่วเฟย สายตาก็จับจ้องไปที่บนใบหน้าของกัวโพ่จวิน

ใบหน้าของหานตี้ซือ รู้สึกค่อนข้างประหลาดใจเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึง หลังจากที่กัวโพ่จวินได้เห็นความหวาดกลัวของเย่อู๋เทียน ไม่นึกเลยว่าจะสงบได้ขนาดนี้

ให้ความรู้สึกกับผู้คนว่า แม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็เก่งมาก

ภายใต้สมมติฐานดังกล่าว หานตี้ซืออดไม่ได้ที่จะสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของกัวโพ่จวินขึ้นมา

หมอนี่  เป็นใครกันแน่?

ดูจากสภาพรัศมีแล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้แข็งแกร่งมากแค่ไหน!

แต่ว่า ทำไมถึงได้หวาดหวั่นอะไรขนาดนี้?

แต่มองดูหานลั่วเฟยในเวลานี้

สายตาของเธอที่มองไปทางกัวโพ่จวิน กลับไม่ได้แปลกใจเลย

สิ่งที่มีคือ หวาดกลัว!

เธอรู้จักตัวตนของกัวโพ่จวิน!

น้องชายแท้ๆของกัวเถาจือที่วึ่งเป็นเจ้าอาวาสแห่งวัดอี่เซียน ก็คืออาจารย์ของตัวเอง !

หานลั่วเฟยไม่เคยเห็นความแข็งแกร่งของกัวโพ่จวินมาก่อน

แต่ว่า สำหรับความแข็งแกร่งของกัวเถาจือ กลับมีความเข้าใจอย่างแน่นอน

ในสายตาของหานลั่วเฟย………

ถ้าหากตระกูลหานเผ่าโบราณมีเรื่องกับหานลั่วเฟย ถ้าอย่างนั้น หานลั่วเฟยก็จะเหมือนกับเย่อู๋เทียนในวันนี้ 

ทำให้ทุกคนของตระกูลหานเผ่าโบราณ รับรู้ว่า เธอน่ากลัวแค่ไหน!

หานลั่วเฟยก็มีเหตุผลมากพอที่จะเชื่อเช่นกัน

ความแข็งแกร่งของกัวเถาจือ ช่างน่ากลัวจริงๆ!

เพราะว่าเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา หานลั่วเฟยในฐานะลูกศิษย์ในนามของกัวเถาจือ ตามกัวเถาจือ ไปยังเกาะเล็กๆในต่างประเทศ

อยู่บนเกาะเล็กๆนั้น หานลั่วเฟยได้เห็นกับตาของตัวเอง

กัวเถาจือดาบแค่เพียงเล่มเดียว ก็ตัดหัวคนที่มีพลังเท่ากับหานจื่อฉี ได้

แต่ว่า กัวเถาจืออยู่ตรงหน้าของกัวโพ่จวิน กลับสุภาพเป็นอย่างมาก

ให้ความรู้สึกกับผู้คน…….

ก็เหมือนกับว่า กัวเถาจือไม่ได้ถือว่ากัวโพ่จวินเป็นน้องชายคนหนึ่ง แต่เป็นเจ้านายคนหนึ่ง!

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ

ความแข็งแกร่งของกัวโพ่จวิน น่าจะเท่ากับกัวเถาจือ ต่างก็ทำให้ผู้คนหายใจไม่ออก!

เพียงแต่ไม่รู้ว่า ถ้ากัวโพ่จวินต่อสู้กับเย่อู๋เทียน……..

จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น?

ในเวลานี้ หานลั่วเฟยอยากจะออกจากห้องโถงโอ่อ่าแล้ว

ประโยคเดียว

ยอดฝีมือย่างเย่อู๋เทียนกับกัวโพ่จวิน ถ้าเกิดต่อสู้กันขึ้นมา ก็ไม่ได้ง่ายดายถึงขนาดเหมือนกับเย่อู๋เทียนทำลายหานปู้กางกับหานจื่อฉี แต่จะนำไปสู่หายนะที่รุนแรงที่สุด!

ภายใต้เงื่อนไขดังกล่าว…….

ถ้าหานลั่วเฟยยังคงยืนอยู่ที่นี่

เห็นได้ชัดว่าก็จะกลายเป็นปลาบ่อที่จะได้รับผลกระทบ!

อย่างไรก็ตาม ทั้งที่หานลั่วเฟยรู้ว่าอยู่ที่นี่จะเป็นอันตรายมากๆ กลับยังอดไม่ได้อยากที่จะดู

เย่อู๋เทียนกับกัวโพ่จวิน คนไหนน่ากลัวยิ่งกว่ากัน!

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หานลั่วเฟยก็หลบไปที่มุมหนึ่งของห้องโถงโอ่อ่าอย่างเงียบๆ

ในเวลาเดียวกัน ในใจก็กำลังคิดถึงประโยคนั้นที่กัวโพ่จวินเพิ่งจะถามเย่อู๋เทียน เป็นแดนไหน เป็นแดนหกชั้นยอด หรือว่าแดนเจ็ด!

อย่างไรก็ตาม หานลั่วเฟยเพิ่งมีความคิดเช่นนั้นผุดออกมา

คนก็ซ่อนตัวเรียบร้อยแล้ว

แต่กลับมองเห็น

เย่อู๋เทียน เพียงแค่มองดูกัวโพ่จวินอย่างเมินเฉยแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ต่อจากนั้น…….

เย่อู๋เทียน ก้าวหน้าเหมือนแสง

หานลั่วเฟยมองเห็นไม่ชัดเจน

หัวของกัวโพ่จวิน แยกออกจากร่างไปแล้ว

ต่อจากนั้น……..

เย่อู๋เทียนก็โยนมีดที่จู่ๆ ก็ปรากฏอยู่ในมือ ไปให้กับหานตี้ซือไปในกลางอากาศ

สั่งการอย่างเรียบเฉย

“โกนผมของหานปู้กางและหานจื่อฉี  สองคนนี้ ทำความชั่วไว้มากมาย ควรที่จะไปอยู่กับฮุ่ยกวงที่พระอุโบสถของวัดไห่ฮุ่ย !”

หานตี้ซือตะลึงอยู่กับที่

หานลั่วเฟยที่มุมห้อง ก็ตกตะลึงอยู่กับที่

ก็ไม่สามารถจินตนาการได้

เย่อู๋เทียน จะฆ่ากัวโพ่จวินได้อย่างง่ายดายขนาดนี้

ถึงขนาด เย่อู๋เทียนตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ได้มองตรงไปที่กัวโพ่จวินเลย ไม่แม้แต่จะพูดกับเขา 

ก็ฆ่ากัวโพ่จวินไปแบบนี้เลยเหรอ?

แต่กลับมองหานปู้กางกับหานจื่อฉี ทั้งสองคนที่เป็นอัมพาตอยู่บนพื้นไปแล้ว

แม้ว่าคนก่อนหน้านี้จะสูญเสียแขนทั้งสองไป แต่ดวงตายังคงสภาพเดิม และเนื่องจากพลังทั้งร่างกายไม่ได้ถูกกำจัด ดังนั้นจึงห้ามเลือดจากบาดแผลที่ไหลได้อย่างรวดเร็ว!

แม้ว่าจะเจ็บมาก!

แต่ว่า หานปู้กางยังคงรักษาสติไว้ได้เล็กน้อย

ตอนนี้เห็นกัวโพ่จวินถูกเย่อู๋เทียนฆ่าไปแบบนี้…….

สมองว่างเปล่า

ส่วนหานจื่อฉี  ตาทั้งสองข้างได้บอดแล้ว ร่างกายเป็นอัมพาตแล้ว ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องโถงโอ่อ่าอีก

ถึงขนาด หานจื่อฉี ก็ไม่รู้ว่ากัวโพ่จวินไม่มีสมองแล้ว

หานจื่อฉี พูดขึ้นมาด้วยเสียงแหบแห้ง

น้ำเสียงดูเหมือนจะมาจากนรกทั้งเก้า

“สหายโพ่จวิน ฆ่าเขาซะ! ฆ่าเขาซะ! ตราบที่ฆ่าเขาตาย! สมบัติทั้งหมดในคลังสมบัติของตระกูลหานเผ่าโบราณ พี่เอาไปได้ทั้งหมด! ฆ่าเขาซะ! ฆ่าเขา…….”

ตอนที่หานจื่อฉี พูดแบบนี้ เสียงไม่ดัง

ก็เหมือนกับคนแก่ที่เสียงแหบแห้ง และป่วยระยะสุดท้าย ต่อให้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว ก็เปล่งเสียงได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เรียกคนได้ยินไม่น่าฟังเป็นอย่างมาก

เหมือนกับว่า ผีเฒ่ามาจากนรก

เพราะหวาดกลัวความน่าเกรงขามของยมบาล กล้ากระซิบเสียงแหบแห้ง อยู่ที่มุมห้อง หลังจากที่ได้รับโทษ 

หานปู้กางอยู่ใกล้หานจื่อฉี มากที่สุด

ได้ยินคำพูดนี้ของหานจื่อฉี

อดไม่ได้ที่จะพูดบางอย่างด้วยเสียงสั่นเครือ

“กัวโพ่จวิน ได้ถูกเย่อู๋เทียน ตัดหัวในดาบเดียวแล้ว!”

หานจื่อฉี ได้ยินสิ่งนี้

ราวกับโดนฟ้าผ่า!

“อะไรน่ะ?”

หานจื่อฉี พูดเสียงแหบอีกครั้ง

ฟังดูแล้ว เขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด ถึงได้ถามคำถามนี้ออกมา

แต่ได้ยินอยู่ในหูของหานปู้กาง…….

แต่เหมือนกับว่า…….

เสียงกระซิบของวิญญาณร้าย!

ในเวลานี้เอง หานตี้ซือเดินไปตรงหน้าของหานจื่อฉี

ดาบลงมา

ตัดผมสีเทาของหานจื่อฉี

หานตี้ซือมองลงไปที่หานจื่อฉี  และพูดอย่างเยือกเย็น

“มีชีวิตอยู่เถอะ มีชีวิตอยู่อีกสามสิบปี!”

เมื่อหานจื่อฉี ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าตื่นตระหนกเหมือนผี

เปล่งเสียงแหบแห้ง

“ฆ่าฉันซะ! ฆ่าฉันซะ!”

หานตี้ซือทำเสียงฟึดฟัด แล้วก็เดินไปทางหานปู้กางอีก

แต่มองดูเย่อู๋เทียนในเวลานี้ ดูเหมือนจะไม่ได้ให้ความสำคัญกับหานจื่อฉี และหานปู้กาง แต่มองไปที่หานลั่วเฟยที่มุมห้องแวบหนึ่ง และสั่งการอย่างเรียบเฉย

“นำทาง ไปดูที่คลังสมบัติของตระกูลหานเผ่าโบราณสักหน่อย”

หานลั่วเฟยวิ่งเหยาะๆไปที่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียนอย่างเด็ดขาด ทำท่าทางเชิญอย่างสั่นเทา

“เชิญท่านทางนี้”

ในเวลาเดียวกัน ด้านนอกของวิลล่าว่อหลง

มีรถหรูคันหนึ่ง ค่อยๆจอดอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์

มีคนสองคน ลงมาจากรถคันนี้ ชายชราคนหนึ่ง ชายวัยกลางคนหนึ่ง

หลังจากที่ทั้งสองลงมาแล้ว ก็มองไปทางเบาะหลังของรถหรูคันนี้พร้อมๆกัน ชายวัยกลางคนพูดบางอย่างกับคนที่อยู่ในรถ

“เฉิงโม่หนง แกเชื่อคำแนะนำของฉันและปู่ของแกดีกว่า คืนนี้ ทำตัวดีๆต่อหน้าของนายท่านหาน ไม่อย่างนั้น แก ก็ไม่ต้องอยู่ที่ตระกูลเฉิงของพวกเราแล้ว!”

เฉิงโม่หนงนั่งอยู่ เบาะหลังของรถคันหรู 

ในเวลานี้ สีหน้าของเฉิงโม่หนง เยือกเย็น แต่ดวงตากลับแดง

ก็เหมือนกับว่า น้อยอกน้อยใจเป็นอย่างมาก

ในเวลานี้ เสียงเร่งของชายวัยกลางคนดังมาจากนอกรถ

“ลงรถเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้น ฉันไม่เพียงจะขับไล่แกออกจากบ้าน ยังจะขายแกไปที่เกาะหนานโป๋ ทำให้แกกลับประเทศหลงไม่ได้อีกตลอดกาล! ยิ่งไม่มีทางปล่อยให้แกได้เจอกับไอ้ระยำหมาอย่างเย่อู๋เทียนอีก”