จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 39

“ขีดจำกัดของพลังตัน？”

เห็นได้ชัดว่าเย่จื่อหลงที่อยู่ปลายสายตกตะลึงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่เย้ยหยัน

“ทำไม เธอเคยได้ยินขีดจำกัดของพลังตันอย่างนั้นเหรอ?”

“ดูแล้วเธอไม่เพียงแต่เก่งเรื่องบนเตียง สำหรับเรื่องบูโด เธอเองก็มีความรู้มากเช่นกัน”

ใบหน้าของเสิ่นจูนอี๋ปกคลุมไปด้วยความเย็นในทันที

ถามอย่างเย็นชา

“พูดแบบนี้ แสดงว่าบูโด มีขีดจำกัดของพลังตันจริงใช่มั้ย?”

เย่จื่อหลงยิ้มเยาะ

“แดนในตำนานแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ที่สำเร็จได้ หากเป็นไปได้ ในโลกใบนี้……. ”

“เกรงว่าคงจะมีแต่เย่จื่อหลงคนเดียวที่สามารถสำเร็จได้!”

เสิ่นจูนอี๋แอบหัวเราะในใจ

เย่อู๋เทียนนั้นโคตรเจ๋งจริง แต่นายเย่จือหลง………

มันโคตรห่วย!

เมื่อเจ็ดปีที่แล้วเย่อู๋เทียนก็สำเร็จถึงแดนนี้แล้ว นายมันแม้แต่ขอบประตูยังเอื้อมไม่ถึงเลย

ตอนนี้ยังจะมาคุยโวโอ้อวด อย่างไร้ยางอายที่นี่!

ขณะที่เสิ่นจูนอี๋แอบหัวเราะในใจนั้น เย่จื่อหลงก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง

“เอาล่ะ ไม่พูดไร้สาระกับเธอแล้ว”

“อีกสองชั่วโมง ฉันก็จะขึ้นเครื่องแล้ว พรุ่งนี้ จะถึงเมืองเจียงไห่”

“เมื่อถึงเวลานั้น อาบน้ำให้สะอาดรอฉันได้เลย!”

“สำหรับหมาตัวนั้นอย่างเย่อู๋เทียน ทางที่ดีที่สุดพรุ่งนี้ให้มันคุกเข่าให้ฉันต่อหน้าแขกทุกคน！”

“เพื่อมอบสิทธิ์ผู้รับมรดกของตระกูลเย่ให้กับฉัน！”

“ไม่อย่างนั้น ฉันจะให้มันตายอย่างทุเรศ！”

พูดจบ เย่จื่อหลงก็วางสาย

ใบหน้าของเสิ่นจูนอี๋กระตุกอยู่ครูหนึ่ง

เย่อู๋เทียน！

ไม่ยอมปล่อยเธอ

ส่วนเย่จื่อหลง！

เดรัจฉานก็ไม่ปาน

ควรทำไงดี?

กระต่ายกลัวแล้วยังกัดคน！

ยิ่งกว่านั้น กูเป็นกระต่าย?

หากบีบจนฉันคลั่ง！

ก็ทางใครทางมัน！

เพราะยังไงกูก็มีเงิน！

มากสุดก็ไปอยู่ต่างประเทศ!

ฉันไม่กล้าล่วงเกินพวกแก แต่ฉันหลบได้ไม่ใช่เหรอ?

เมื่อเปลี่ยนมุมคิด

มันก็มีความหวังขึ้นมาบ้าง!

เบื้องหลังของเย่จื่อหลง แม้จะมีองค์กรอย่างวิหารจอมเทพ!

เย่อู๋เทียนก็ไม่ธรรมดา

สามารถเป็นสหายรักกับฝ่าบาท!

ยังสามารถเป็นอาจารย์ของลูกสาวฝ่าบาท!

ครั้งหนึ่งเคยใช้พลังของตัวเอง เอาชนะพันธมิตรของสิบหกประเทศและจอมพลนับร้อยนาย!

มันจะขนาดไหน?

เบื้องหลังของเย่อู๋เทียน คือประเทศหลงทั้งประเทศ

เดิมพัน！

ต้องหน้าด้านเข้าไว้ วางเดิมไว้กับตัวของเย่อู๋เทียนทั้งหมด

เมื่อก่อนนั้นตาบอด!

ต่อไปนี้ จะตาบอดไม่ได้อีกแล้ว！

ขณะที่คิดแบบนี้ เสิ่นจูนอี๋ก็รีบถอดผ้ากันเปื้อนออก รีบไปหาเย่อู๋เทียน

เวลานี้ เหวินเติงเจินและโจวไป๋เซิงได้กลับไปแล้ว

เพราะว่าพวกเขาได้ตัดสินใจแล้ว จะร่วมกันช่วยงานแผนการก่อตั้งสถาบันเจิ้นกั๋ว

เวลาไม่คอยใคร

พวกเขาต้องการช่วยเย่อู๋เทียนอย่างเต็มที่เพื่อให้สำเร็จอย่างที่ตั้งใจไว้โดยเร็วที่สุด

ดังนัน้ ก็ไม่คิดที่อยู่ทานข้าวในบ้านตระกูลเย่ กลับไปอย่างรีบร้อน

และในเวลานี้ เย่อู๋เทียนกำลังโทรหาผู้นำเมืองเจียงไห่เว่ยเจิ้งกั๋ว

กำชับให้เขาสั่งการออกไป ให้รีบมาปิดล้อมคฤหาสน์ตระกูลเย่ เพื่อให้เหวินเติงเจินสะดวกในการวางแผนโครงการ

เสิ่นจูนอี๋ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน กลับเศร้าใจมาก

คฤหาสน์หลังนี้………

แค่พูดว่าจะบริจาค ก็บริจาคเลยเหรอ?

แม้จะมีความรู้สึกเสียดายนานัปการ แต่จะทำอะไรได้ล่ะ?

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่รู้จักแต่เรื่องฝึกศิลปะการต่อสู้

และแล้ว…….

ก็เกิดความรู้สึกมหัศจรรย์！

บางทีแม้แต่เสิ่นจูนอี๋ก็ยังไม่รู้สึกตัว

ตอนนี้ความรู้สึกที่เธอมีต่อเย่อู๋เทียน เกิดความรู้สึกชื่นชมอย่างผิดปกติ

สิ่งที่เย่อู๋เทียนทำทั้งหมด ในสายตาเธอคือสิ่งที่ถูกต้อง