จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 38

นกอินทรีเผือกกางปีก ความยาวเกือบสิบเมตร

ราวกับนกอินทรีกำลังทะยานจากท้องฟ้าลงมาสู่พื้นดิน

นอกจากเย่อู๋เทียน

คนที่เหลือ ต่างก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

ในบรรดานกอินทรี ทำไมถึงได้มีนกยักษ์แบบนี้?

โดยเฉพาะเหวินเติงเจิน

เมื่อเห็นนกยักษ์ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา เขาก็ตกใจมากจนเดินโซเซถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วล้มลงกับพื้น

ตกใจจนพูดเป็นภาษาบ้าน

“เหี้ย นี่มันอะหยาง?“

โจวไป๋เซิงนั้นตกใจจนหน้าซีดเผือด นิ่งงันเป็นไก่ไม้

ฉู่เหวินเต้ารีบปกป้องโจวไป๋เซิง กางแขนออกทั้งสองข้าง หน้าตากลัวจนดูไม่ได้

หลับตาสองข้าง ท่าทางเหมือนจะสู้ด้วยความตาย！

หยางเฟยเอ๋อร์กลัวจนเข้าไปหลบใต้โต๊ะ

พูดอย่างหวาดกลัว

“เย่อู๋เทียน! หลบสิ! รีบหลบเข้ามาสิไอ้งั่ง！”

เย่อู๋เทียนยังคงยืนและเอามือไขว้ไว้ที่หลัง

ยิ้มและมองไปทางนกอินทรีเผือกที่บินเข้ามา

วินาทีถัดมา นกอินทรีเผือกก็มาสยบอยู่ตรงข้างเท้าของเย่อู๋เทียน แววตาที่แหลมคม มองไปยังห้าตัวอักษรที่เย่อู่เทียนเขียนเมื่อกี้โดยไม่กะพริบตา

เผิง-เฉิง-จิ่ว-หว่าน-หลี่(อนาคตก้าวไกล)！

เย่อู๋เทียนยกมือขึ้นมาลูบหัวของนกอินทรีเผือก

“แกทำให้คนตกใจกลัวแล้ว”

เหวินเติงเจินและคนอื่นๆถึงได้เข้าใจ

ที่แท้ นกอินทรียักษ์ตัวนี้ มาเพราะเย่อู๋เทียน

แต่ เหวินเติงเจินยังไม่กล้าแสดงท่าทีอะไร

ยังมีหยางเฟยเอ๋อร์

ยังคงหลบอยู่ใต้โต๊ะ

ร่างกายกำลังสั่นเทา

หากพูดให้น่าเกลียดหน่อย กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว

ราวกับว่าใช้แรงที่มีทั้งหมด ถึงจะสามารถคลานออกมาจากใต้โต๊ะ

น่าอนาถถึงขีดสุด

แล้วมองโจวไป๋เซิง ฉู่เหวินเต้า อาจารย์กับลูกศิษย์

โจวไป๋เซิงที่รู้ว่านกอินทรีตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงของศิษย์พี่……..

ยกมือขึ้นมาตบบ่าของฉู่เหวินเต้าเบาๆ

แกล้งทำเหมือนไม่เป็นอะไร

“นี่มันอะไรกัน? อาจารย์อย่างฉันเป็นคนที่ไม่มีความหนักแน่นแบบนั้นเหรอ?”

เหวินเติงเจินที่อยู่ไม่ไกลใบหน้ากระตุกไปหนึ่งที

อยากแทรกแผ่นดินหนีไปทันที

โจวไป๋เซิงรวบรวมความกล้า เข้าไปใกล้เย่อู๋เทียน

“ศิษย์พี่ นกอินทรีตัวนี้ มันคือพันธุ์อะไร? ทำไมถึงตัวใหญ่ยักษ์ขนาดนี้?”

เย่อู๋เทียน อธิบายอย่างเรียบเฉย

"เป็นหนึ่งในนกที่ผิดปกติไม่กี่ตัวบนโลกนี้"

“ตอนนั้นฉันพบเจอนกอินทรีคู่หนึ่งในดินแดนที่เหน็บหนาวมาก นกอินทรีตัวผู้อยู่กับฉัน และนกอินทรีตัวเมียอีกตัวอยู่หวางเอ๋อร์

โจวไป๋เซิงมึนงง ไม่รู้ว่าหวางเอ๋อร์ ที่เย่อู๋เทียนพูดถึงคือใคร!

เหวินเตงเจินได้ยินคำว่าหวางเอ๋อร์สองคำนี้ หนังตาก็กระตุกอย่างแรง เขาซึ่งเป็นอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิของประเทศหลง จะไม่รู้ว่าหวางเอ๋อร์คือใครเชียวเหรอ?

จอมพลอันดับสองของหนึ่งในร้อยจอมพลของประเทศหลง

โล่หวาง!

เป็นคนโปรดของฝ่าบาท

เหมือนจะเป็นลูกศิษย์ของเย่อู๋เทียน

ในเวลานี้ เฝ้ารักษาดินแดนอยู่ทางเหนือของประเทศหลง ซึ่งเป็นสถานที่เหน็บหนาวข้นแค้น!

เย่อู๋เทียน ก็ได้ลูบหัวของนกอินทรีเผือกอีกครั้ง

“ไปเถอะ”

นกอินทรีเผือกมีความอาลัยอาวรณ์ แต่ก็ยังขยับตัวออกไปไม่ไกล กลางปีกแล้วบินออกไป

ภาพนี้ ทำให้ทุกคนตะลึงไปอีกครั้ง!

ด้วยขนาดของนกอินทรีเผือกแบบนี้ เมื่อมันเริ่มออกตัวกลับไม่ได้ใช้แรงเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่มีท่าทางที่อืดอาดเลย

เหวินเติงเจินและคนอื่นๆมองดูนกอินทรีเผือกบินออกไป ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานาน

ผ่านไปครู่ใหญ่ จึงได้สติกลับคืนมา

สายตาของเหวินเติงเจินได้ไปหยุดอยู่บนห้าตัวอักษรที่อยู่บนโต๊ะอีกครั้ง

“เผิง-เฉิง-จิ่ว-หว่าน-หลี่ (อนาคตก้าวไกล)！”

“คงไม่ใช่ เพราะตัวอักษรเผิงตัวนี้ ดึงดูดเจ้านกอินทรียักษ์ตัวนี้มานะ？”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เหวินเตงเจินก็มองเย่อู๋เทียนในทันที

“อาจารย์ เอาอักษรใบนี้ของคุณ มอบให้กับฉันได้มั้ย?”

เย่อู๋เทียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

โจวไป๋เซิงก็เอ่ยปากพูดขึ้น

“ท่านเหวิน แม้ว่าคุณจะเรียกฉันว่าอาจารย์อา แม้จะเป็นการพูดทีเล่นทีจริง แต่อักษรใบนี้ คุณไม่ควรแย่กับผู้อาวุโสอย่างฉัน!”