จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 37
หลังจากที่เตรียมหมึกและพู่กันเสร็จ
โจวไป๋เซิงถือพู่กันขึ้นมา มองไปทางเย่อู๋เทียน
“ศิษย์พี่ คุณจะเริ่มก่อนหรือว่าให้ฉันเริ่มก่อน?”
เย่อู๋เทียนยิ้มเล็กน้อย
“คุณเริ่มก่อนเลย”
โจวไป๋เซิงหัวเราะ
“ศิษย์พี่มีใจที่อยากจะยอมให้ศิษย์น้อง งั้นต่อจากนี้ ก็อย่ามาหาว่าศิษย์น้องอย่างผมไม่รู้จักปรานีละกัน”
เย่อู๋เทียนหัวเราะ
“เขียนเถอะ ผมอยากจะดูว่าหลายปีมานี้คุณพัฒนาขึ้นบ้างมั้ย”
หยางเฟยเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็ยิ้มเยาะไปหนึ่งที
แม่ง ยังคุยโวโอ้อวดไม่พออีก
จะดูว่าหลายปีมานี้ฝีมือขดงโจวไป๋เซิงพัฒนาขึ้นมั้ย?
หน้าอย่างนายก็พูดออกมาได้！
คุยโวโอ้อวด อย่างไร้ยางอาย！
โจวไป๋เซิงเก้อเขินเล็กน้อย
ศิษย์พี่ยังคงเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อน บ้าคลั่งไม่เปลี่ยน
ทันใดนั้น สีหน้าของโจวไป๋เซิงก็จริงจังขึ้นมา
ทำท่าทางขึงขัง ลีลาพลิ้นไหว แล้วเขียนอักษรสี่ตัวลงบนกระดาษฟาง！
ต้า-จ่าง-หง-ถู(เจริญก้าวหน้า)!
ลายอักษรที่ทรงพลัง มีชีวิตชีวาและความขลัง
ช่องว่างระหว่างตัวอักษร ราวกับว่าเป็นการผสมผสานระหว่างมนุษย์และสวรรค์
เขียนตัวอักษรได้อย่างวิจิตรงดงาม แสดงออกมาได้อย่างไร้ที่ติ
หลังจากวางพู่กันลงแล้ว โจวไป๋เซิงก็ได้สำรวจผลงานของตัวเองอีกรอบ
ครบถ้วนจบในรวดเดียว!
สามารถพูดได้ว่าเป็นผลงานที่สมบูรณ์แบบ!
หยางเฟยเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างดูอย่างไม่กะพริบตาเลย
เห็นตัวอักษรบนกระดาษฟาง หัวใจก็เต้นรัว แม้เธอจะไม่มีความรู้เรื่องพู่กันจีนมากนัก แต่ก็สามารถดูออก
ตัวอักษรของท่านโจวนี้!
มีค่ากว่าสิบล้าน!
งานเขียนศิลปะพู่กันจีนของท่านโจว ถือเป็นผลงานชั้นยอดของตระกูลโจว!
อีกอย่าง หลังจากที่ท่านโจวถือพู่กันขึ้นมาแล้ว ระหว่างนั้นไม่ได้หยุดเลย เห็นได้ชัดว่าเกิดจากการฝึกฝนจนชำนาญ!
ราวกับมีพลังลับช่วยเหลือ!
เมื่อโจวไป๋เซิงได้หยิบตราประทับของเขาออกมา ประทับลงไปบนกระดาษฟาง
หยางเฟยเอ๋อร์ยิ่งตื่นเต้นจนเกือบจะเป็นลม
สิ่งที่เห็นไม่ใช่ตัวอักษรที่เขียนด้วยพู่กันจีน?
แต่มันคือเงิน!
ตัวอักษรแผ่นนี้ หากขายในราคายี่สิบล้าน ยังมีแย่งกันซื้อเลย!
เมื่อประทับตราเสร็จ โจวไป๋เซิงก็มองไปยังเย่อู๋เทียนอีกครั้ง
“ศิษย์พี่ ฝีมือฉันถดถอยไปมั้ย?”
เย่อู๋เทียนไม่ได้วิจารณ์ เพียงแค่ยิ้มๆ
หยางเฟยเอ๋อร์เห็นท่าทางของเย่อู๋เทียน อดไม่ได้ที่จะด่าในใจ
อวดดี!
อวดดีต่อไป!
เดี๋ยวก็ถึงเวลาขายหน้าของนายแล้ว!
โจวไป๋เซิงเห็นเย่อู๋เทียนไม่พูด ก็อึ้งไปนิ่งครู่หนึ่ง
“ทำไม ไม่เข้าตาศิษย์พี่เหรอ? งั้นฉันจะฉีกทิ้งแล้วเขียนใหม่!”
คำพูดนี้ ทำให้หยางเฟยเอ๋อร์ร้อนรนในทันที
ฉีกแล้วเขียนใหม่?
นี่มันก็ดีแล้วนะ!
แม้ว่าหยางเฟยเอ๋อร์จะร้อนรนมากขนาดไหน ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปเอากระดาษฟางมา
หากเข้าไปเอาตอนนี้ ไม่เท่ากับไปแย่งเหรอ?
เพียงครู่เดียว หยางเฟยเอ๋อร์ก็ตื่นเต้นจนถึงขีดสุด
เวลานี้ เหวินเติงเจินกับฉู่เหวินเต้าก็ได้พิมพ์เก็บลายอักษร “สถาบันเจิ้นกั๋ว”เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เหวินเติงเจินก็กรูเข้ามา
หลังจากทราบเรื่องแล้ว ก็ได้มาติชม “ต้า-จ่าง-หง-ถู（เจริญก้าวหน้า）”ตัวอักษรสี่ตัวที่โจวไป๋เซิงเขียน
พูดเพียงคำเดียว
“ฝีมือเข้าข้างเทพ!”
โจวไป๋เซิงก็หัวเราะร่าในทันที
“ได้รับการยอมรับจากอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิ ฉันโจวไป๋เซิง ไม่ได้ใช้เวลาไปอย่างเปล่าประโยชน์จริงๆ!”
เหวินเตงเจินรีบพูดอย่างถ่อมตัว
“อาจารย์อาก็ถ่อมตัวเกินไปแล้ว”
โจวไป๋เซิงที่โบกมือห้าม
“ไอ้หยา อาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิช่างให้เกียรติคนรุ่นหลังเหลือเกิน เรื่องของวัยวุฒิ ท่านอาจารย์ก็อยากได้เอ่ยถึงอีกเลย เดี๋ยวมันจะทำให้ผมอายุสั้น!”
เหวินเติงเจินก็รู้สึกคันมือขึ้นมา ถือพู่กันขึ้นมาแล้วยิ้ม
“ผมก็เขียนสักใบ?”
โจวไป๋เซิงหัวเราะ
“งั้นก็ดีมากเลย”
เหวินเติงเจินเหลือบมองไปทางเย่อู๋เทียนที่นั่งเงียบอยู่แวบหนึ่ง
คิดในใจ
ด้านฐานะ นายเหนือกว่าฉัน
ด้านศิลปะกันต่อสู้ นายคือที่หนึ่งในใต้หล้า
ด้านศิลปะพู่กันจีน นายรอดูเลย ฉันเหล่าเหวินก็มีของอยู่บ้างเหมือนกัน
หยางเฟยเอ๋อร์เห็นเหวินเติงเจินถือพู่กันขึ้นมา เธอเหมือนกับว่าได้ลืมหายใจไปแล้ว หลังจากที่ได้สติ ก็รีบพูดขึ้น
“เย่อู๋เทียน อย่างนี้ดีมั้ย เทียน-เต้า-โฉ่ว-ฉิง (ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น) สี่ตัวอักษรนี้ นายก็ให้อาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิเขียนดีมั้ย?”
“วันนี้………นายไม่ต้องเขียนแล้ว”
หยางเฟอร์เอ๋อร์รู้สึกว่า ตัวเองนั้นก็เพราะหวังดี
อยากจะหาทางลงให้กับเย่อู๋เทียน
ไม่อย่างนั้น หากให้เย่อู๋เทียนเขียนหนังสือ ไม่เท่ากับให้ด้วงกว่างไปกลิ้งขี้เหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ