จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 390

เฉิงจิ้นซองเห็นว่าเฉิงโม่หนงก็เดินเข้าไปวิลล่าว่อหลงแบบนี้ หันหน้ามองไปทางเฉิงเฟยหูแวบหนึ่ง

พูดด้วยรอยยิ้ม

“พ่อ เมื่อก่อนผมทำหน้าที่เล่นบทโหด พ่อเล่นบทพ่อพระแม่พระ วันนี้ ทำไมวันนี้ถึงได้แตกหักกับเฉิงโม่หนงได้เร็วขนาดนี้?”

เฉิงเฟยหูหัวเราะหึ

“เฉิงโม่หนง ไม่มีทางแต่งงานกับนายท่านหาน หล่อนไม่คู่ควร! วันนี้พาหล่อนมาเจอนายท่านหาน แค่โยนหินบอกทาง! ยังไงซะ แม้ว่านายท่านหานจะเป็นเซียน แต่ฉันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับภูมิหลังครอบครัวของเขาเลย! สู้ปล่อยให้เด็กสาวอย่างเฉิงโม่หนงรบนำหน้าไปก่อน ถ้าวันไหนที่นายท่านหานเบื่อหล่อนแล้ว ฉันยังมีแผนสำรองอยู่”

เฉิงจิ้นซองถามด้วยความสงสัย

“แผนสำรองอะไร?”

เฉิงเฟยหูยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ถึงเวลานั้นแกก็รู้เอง สรุป ฉันพ่อของแก ชาตินี้ ก็ไม่มีทางทำธุรกิจขาดทุน!”

เฉิงจิ้นซองหัวเราะ

“พ่อไม่ใช่ว่าเล็งเป้าหมายไปที่เสิ่นรั่วชิงหรอกนะ? พ่อต้องการหลอกใช้เฉิงโม่หนงก่อน ทำความรู้จักนายท่านหานให้มากขึ้น ต่อจากนั้น รอหลังจากที่ท่านรู้จักเบื้องหลังของนายท่านหาน ค่อยวางแผน ให้เขาฆ่าเย่อู๋เทียนตาย ต่อจากนั้น พ่อก็ค่อยคิดหาทางเกลี้ยกล่อมเสิ่นรั่วชิง และมอบเสิ่นรั่วชิงให้กับนายท่านหานเหรอ?”

เฉิงเฟยหูมองไปที่เฉิงจิ้นซองด้วยความประหลาดใจ 

“เด็กอย่างแก ฉลาดขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เฉิงจิ้นซองหัวเราะ

“ตระกูลเฉิงของพวกเราทำธุรกิจอะไร? ผมก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้!”

เฉิงเฟยหูพูดด้วยใบหน้านิ่ง

“เรื่องราวเหล่านั้นของเมื่อก่อน ฉันลืมไปแล้ว”

รอยยิ้มของเฉิงจิ้นซองยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

“จัดหาผู้หญิง ธุรกิจนี้ จะลืมได้ยังไง?”

เฉิงเฟยหูเหลือบมองเฉิงจิ้นซองแวบหนึ่ง และด่าทออย่างไม่พอใจ

“หุบปากเน่าๆของแกซะ! ตอนนี้ ตระกูลเฉิงของพวกเรา เป็นตระกูลชั้นนำ!”

เฉิงจิ้นซองหัวเราะ

ไม่ได้พูดอะไรอีก

ก็เดินเข้าไปในประตูของวิลล่าว่อหลง พร้อมกับเฉิงเฟยหู

เพียงแต่ว่า ไม่นานหลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าประตู ก็รู้สึกว่าบรรยากาศในคฤหาสน์ค่อนข้างผิดปกติ ในคฤหาสน์หลังใหญ่ เงียบเกินไป

ฉากโดยรอบดูเหมือนจะเป็นเหตุการณ์ที่มีงานมงคลในที่นี้

โคมไฟสีแดงแขวนไว้สูง

ผ้าไหมสีแดงเต็มไปหมด

แต่ทำไม ให้ภาพลวงตาที่เงียบเชียบและเศร้าวังเวงให้ผู้คนเป็นอย่างมาก?

แล้วคนในคฤหาสน์ล่ะ?

เฉิงโม่หนงที่เดินอยู่ตรงหน้า ก็แปลกมากเช่นกัน

เดินไปจนถึงห้องโถงโอ่อ่าของวิลล่าว่อหลงตลอดทาง

บริเวณโดยรอบ ไม่มีแม้แต่เสียงสุนัขเห่า นับประสาอะไรกับร่างคน!

เฉิงจิ้นซองที่อยู่ด้านหลังมองไปรอบๆอย่างสงสัย และเตือนเฉิงเฟยหูที่อยู่ข้างๆ

“พ่อ ไม่อย่างงั้น พ่อโทรหานายท่านหานก่อนมั้ย? ผมรู้สึกว่า นี่ที่แปลกๆ เหมือนกับไม่มีแม้แต่ชีวิตชีวาของคนเลย!”

เฉิงเฟยหูตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“นายท่านหานแค่ให้ฉันมาที่วิลล่าว่อหลงในคืนนี้ แต่ไม่ได้ให้ข้อมูลติดต่ออะไรกับฉัน”

เมื่อพูดแบบนี้จบลง เฉิงจิ้นซองก็กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

ก็เห็นว่า เฉิงโม่หนงที่เดินอยู่ข้างหน้า หยุดอยู่ที่ประตูของห้องโถงโอ่อ่าอย่างกะทันหัน

คนทั้งคนก็เหมือนกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง!

ถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก!

เฉิงเฟยหูกับเฉิงจิ้นซอง รีบวิ่งไปทันที

แต่ฉากที่เห็นตรงหน้า กลับทำให้ทั้งสองคนกลัวแทบตาย

ก็เห็นว่า หานจื่อฉี ซึ่งถูกพวกเขามองว่าเป็นเซียน กำลังนอนอยู่บนพื้นในขณะนี้

ข้างกายของหานจื่อฉี  มีชายชราคนหนึ่งยืนอยู่

ชายชราคนนั้น กำลังใช้มีดทำครัว สับแขนขาของหานจื่อฉี ทีละข้าง และยังนับไปด้วย

“ครั้งที่สามสิบเจ็ด!”

“ครั้งที่สามสิบแปด!”

“ครั้งที่สามสิบเก้า!”

“ไอ้แก่ เคยขังน้องสาวของฉันใช่มั้ย? เคยคิดว่าน้องของฉันไม่ใช่คนใช่มั้ย? เคยทรมานเธอมาสิบปีใช่มั้ย? สบายใจได้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกไปเจอเธอหรอก นี่ยังไม่เท่าไหร่เอง แกยังต้องมีชีวิตอยู่อีกร้อยปี!”

“เอ่อ ขอโทษด้วย ไม่ทันระวัง ไม่นึกเลยว่าจะเผลอไปตัดเส้นเลือดแดงใหญ่ของแก ไม่ต้องกังวล ฉันห้ามเลือดให้แก พวกเรามาต่อกันเถอะ!”