จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 391

ผู้เฒ่าที่กำลังใช้มีดทำครัวสับคนอยู่นั้น ถ้าไม่ใช่หานตี้ซือแล้วจะเป็นใครไปได้？

ความแค้นที่เก็บกดมาเกือบร้อยปี

ในชั่วขณะนี้ ระบายออกมาได้ทั้งหมดแล้ว

ในสายตาของหานตี้ซือ

หานจื่อฉี เรียกไม่ได้ว่าเป็นคนแล้ว

ในช่วงวัยรุ่นของหานจื่อฉี ทำไปหมดทุกสิ่งแล้วในเรื่องเลวร้ายที่สุดขนาดฟังยังขนหัวลุก

เคยทรมานน้องสาวของหานตี้ซือจนตาย

นี่เป็นแค่เพียงหนึ่งเรื่องของเรื่องเท่านั้น

แต่ที่หานตี้ซือยังลังเลรีรอไม่ได้แก้แค้น ก็เพราะว่าหานจื่อฉีเก่งกาจมากเกิน

จนถึงวันนี้

หานตี้ซือ ก็ยังคงตามเทียบเคียงหานจื่อฉีไม่ได้

ตอนนี้ถ้าไม่ได้เพราะเย่อู๋เทียน

หานตี้ซือต่อให้รอไปจนวันตาย ก็ยากที่จะเอาความแค้นที่เก็บกดมาเกือบร้อยปีแล้วนี้ ให้ระบายออกมาได้

หานจื่อฉีในขณะนี้ ถูกหานตี้ซือสับเละจนไม่เหลือสภาพตัวของคน

แต่หานปู้กางยังมีชีวิตอยู่

เวลานี้ หานปู้กาง ก็ล้มนอนอยู่ห่างตัวหานจื่อฉีไปไม่ไกลนัก เขาได้แต่เบิ่งตามอง หานจื่อฉี ถูกหานตี้ซือ ใช้มีดสับเอาสับเอา！

เหตุการณ์ที่น่าสยดสยองที่สุดในโลกนี้......

ก็น่าจะอยู่ประมาณนี้แหละ

แต่ หานปู้กางไม่ได้ตกใจจนบ้า

เพราะมึนชาไปแล้ว

แต่เมื่อมองไปที่พวกกลุ่มเฉิงโม่หนงที่ยืนอยู่นอกเรือนใหญ่ ต่างตกตะลึงยืนเป็นเซ่อ

พวกเขายังไงก็คิดไม่ถึง

พ่อเฒ่าหานที่ดูประดุจเซียนเทพ เวลานี้กลับถูกตาแก่อีกคน ใช้มีดสับเอาสับเอา！

นี่......

มันเรื่องอะไรกันแน่นี่？

ตาแก่ที่กำลังสับท่านพ่อเฒ่าหานนั้น เป็นใครกันนั่น？

เขามีความแค้นท่านพ่อเฒ่าหานอะไรขนาดไหนเชียว？

ถึงได้ระห่ำบ้าขนาดนี้！

ขณะนี้ ลมเย็นยามค่ำคืน โชยพัดจากนอกเรือนเข้ามา

ทั้งสามต่างหนาวสะท้านขึ้นมาอย่างอดไม่ได้！

จึงคืนสติกลับมาได้

เฉิงเฟยหูหวาดผวาจนอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว พูดกับเฉิงจิ้นซองเสียงกระเส่า

“ไป！ไปกันเร็ว！”

เฉิงจิ้นซองที่ยืนตัวสั่นอยู่ หันหลังกลับเตรียมวิ่งหนีทันที

เฉิงโม่หนง ในทันทีที่ดึงสติกลับ ก็หันหลังกลับเตรียมวิ่งหนี

แต่ ทั้งสามยังไม่ทันได้ก้าวขา

หานตี้ซือที่เลือดเต็มตัว ในชุดเสื้อคลุมยาว ก็หันกลับมองไปที่สามคน

“ยังไม่ต้องรีบไป พวกคุณเป็นใคร？พวกคุณเป็นแขกรับเชิญของหานจื่อฉีหรือ？หรือว่า เป็นคนของตระกูลหานเผ่าโบราณ？”

ทั้งสามหยุดก้าวพร้อมกัน

เฉิงโม่หนงตื่นตกใจจนอ่อนปวกไปทั้งตัว ต้องอาศัยเกาะกับขอบประตู จึงฝืนประคองตัวอยู่ได้

ขยับอ้าปาก เตรียมว่าจะพูด

แต่ปรากฏว่า ตัวเองตกใจกลัวจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว

เหตุการณ์ที่ให้เห็นอยู่นี้

น่าสยดสยองเหลือเกิน！

กลับมองไปที่เฉิงเฟยหูกับเฉิงจิ้นซองพ่อลูก

เฉิงจิ้นซองตกใจกลัวจนสมองกลวงหมดแล้ว

เฉิงเฟยหูยังประเภทแก่ขั้นเทพ ก็ยังพอมีเหลือสติตื่นอยู่บ้าง ฉะนั้น มีหรือจะไปบอกว่าเป็นแขกรับเชิญของหานจื่อฉี？

สมองปั่นไปรอบ ก็รีบตอบไปคำหนึ่งอย่างทันควัน

“ท่านพ่อเฒ่าโปรดไว้ชีวิตด้วย พวกเรา พวกเราไม่ได้มารบกวนการแก้แค้นของท่านนะครับ พวกเราจะนำข่าวสารมาส่ง！”

หานตี้ซือถามด้วยสงสัย

“นำข่าวสารมาส่ง？ข่าวสารส่งมาให้ใคร？ส่งข่าวอะไรมา？”

เฉิงเฟยหูคุกเข่าลงโดยสัญชาติญาณ ตอบเสียงสั่นตะกุกตะกักไปว่า

“พวกเรา พวกเรารับคำสั่งจากเย่อู๋เทียนให้มา เขา เขา เขา เขา เขาก็เหมือนกับท่าน เป็นศัตรูกับหานจื่อฉี！”

“เขาให้พวกเรามาเชิญหานจื่อฉีไปร่วมรับปทานอาหารในสถานที่แห่งหนึ่ง！”

“ความจริง ความจริง ความจริงนั่นคืองานเลี้ยงหงเหมิน ใช่ งานเลี้ยงหงเหมิน！”

“เขาให้เรามาเชิญหานจื่อฉีไปร่วมรับประทานอาหารในสถานที่แห่งหนึ่ง！”

“สรุปคือว่า พวกเราไม่ใช่แขกรับเชิญของหานจื่อฉี！”

เฉิงเฟยหูพูดออกมาแบบนี้ ล้วนออกมาจากไหวพริบเฉพาะหน้า คิดใช้เย่อู๋เทียนมาเป็นเกราะกันลูกธนู！

ถึงยังไง ใครจะไปรู้ว่าตาเฒ่าที่กำลังบ้าอยู่ขณะนี้อยู่ในสถานะไหน？

ถ้าหากไปโกหกชัดบอกว่าตัวเองเป็นคู่อริกับหานจื่อฉีหรืออยู่ตรงข้ามกัน แน่นอน จะต้องถูกตาเฒ่าบ้าคนนี้จับได้

แต่ถ้าโกหกว่าตนเป็นเพียงลูกน้องของคู่อริของหานจื่อฉี มาเพื่อส่งข่าว........