จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 392

คำนี้พูดออกมา ยังไม่พูดถึงเย่อู๋เทียนจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

หานตี้ซือที่ถือมีดทำครัวอยู่ในมือ ฉับพลันนั้น เบิ่งตาทั้งสองข้างลุกโต

พูดเสียงคำรามลั่น

“อะไรนะ？โม่หนง ใครจะเอาเธอไปขาย？ใครกล้าเอาเธอไปขาย？เดี๋ยวฉันไอ้เฒ่านี่จะไปฆ่ามันทิ้ง！”

เสียงของหานตี้ซือ เหมือนดั่งสิงโตชราคลั่งกำลังคำราม

ให้แม้แต่เรือนใหญ่ตระกูลหานโบราณ ก็ยังสั่นสะเทือน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฉิงเฟยหูกับเฉิงจิ้นซองสองพ่อลูกที่ได้ยินเสียงนี้

เฉิงเฟยหูที่คุกเข่าอยู่กับพื้น ลูกนัยน์ตาแก่จัดทั้งคู่ ดูเหมือนใกล้จะทะลักออกมานอกเบ้าแล้ว

จ้องเขม็งอยู่ที่หานตี้ซือ

ฝ่ายนั้นทั้งตัวคละคลุ้งไปด้วยคาวเลือด

มือยังถือมีดครัว

ประเด็นสำคัญคือเพิ่งจะสับคนอยู่เมื่อตะกี้นี้เอง！

คนที่ถูกสับนั้นยังเป็นหานจื่อฉีที่ถูกเฉิงเฟยหูยกย่องเหมือนเซียนเทพ！

แค่เพียงฉากที่ให้เห็นนี้........

ก็แทบจะทำให้เฉิงเฟยหูเป็นลมล้มพับไปแล้ว

อีกยิ่งไปกว่านี้ คุณเฒ่าบ้าคนนี้ ตอนนี้ยังจะมาออกหน้าให้เฉิงโม่หนง........

วูบเดียวนั้น เฉิงเฟยหูตกใจกลัวจนตัวไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว สั่นเหมือนตะแกรงกำลังร่อนรำฉันว

ในสมองไม่มีความโปร่งโล่งอยู่เลย

แทบจะว่าเป็นสภาวะกรรมสะท้อน เฉิงเฟยหูฟุบหมอบกราบราบกับพื้น

ร้องขอชีวิตด้วยเสียงสั่นเครือ！

“ไว้ชีวิตด้วย！โปรดไว้ชีวิตด้วย！พวกเราไม่ พวกเราไม่ใช่ พวกเรา....”

พูดไปพูดไป ตัวเฉิงเฟยหูเองยังไม่รู้ ไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไร อยากจะพูดอะไร

ถูกทำเอาตกใจขวัญกระเจิงพูดไม่อยู่กับร่องกับรอย！

ส่วนเฉิงจิ้นซอง

ถึงแม้ยืนอยู่หลังเฉิงเฟยหู

แต่เวลานี้ เขาก็ตกใจกลัวจนฉี่แตก ขากางเกงเปียกขนาดแฉะแล้ว

ตัวถึงยังสั่นอยู่ แต่ยืนทื่อ อยู่กับที่ จะว่าไปก็เหมือนคนตายเพราะช็อกจนบ้าตาย

ความรู้สึกที่แสดงออกนอกหน้า คือตกใจเหมือนเห็นผี！

สมองใช้งานไม่ได้แล้ว！

โล่งโจ้งโปร่งว่าง！

ถึงขนาดคิดจะขอให้อภัยยังลืมขอ！

และในเวลาเดียวกันนี้ เย่อู๋เทียน ก็ได้ถามเฉิงโม่หนงไปว่า

“ใครจะเอาเธอไปขาย？”

เฉิงโม่หนงพูดอะไรไม่ออกแล้ว ได้แต่มองหน้าเย่อู๋เทียนด้วยตาที่พร่ามัวในน้ำตา

เย่อู๋เทียนเดินตรงเข้าไปหาเฉิงโม่หนง

ถามไปอีกว่า

“อยู่ในบ้านตระกูลเฉิง ถูกรังแกกดขี่ใช่ไหม？”

เฉิงโม่หนงมีแต่น้ำตาไม่มีเสียง

เย่อู๋เทียนมองไปที่เฉิงเฟยหูกับเฉิงจิ้นซองแวบหนึ่ง

แล้วถามไปที่เฉิงโม่หนงอีกคำ

“ช่วยเธอฆ่าพวกมันทิ้ง ดีมั้ย？”

ริมฝีปากเฉิงโม่หนงสั่นริก ๆ

ก็ยังพูดอะไรไม่ออก

แท้จริงแล้วเฉิงโม่หนงเองก็ยังไม่รู้ ว่าตัวหล่อนเองตอนนี้คิดอะไรอยู่

คนทั้งคน เหมือนหลง เหมือนงง

ก็ได้แต่มองด้วยตาที่พร่ามัว มองไปที่เย่อู๋เทียน จะกะพริบยังไม่ยอมกะพริบ

เหมือนมีเรื่องที่อยากจะพูดนับพันหมื่นแสน

แต่คิดไม่ออก

จะเริ่มตรงไหนดี

ถึงขนาดว่า เฉิงโม่หนงในช่วงแวบหนึ่งนั้น ในใจก็เกิดความคิดอันน่าอัศจรรย์ขึ้นมาในทันทีนั้น

ยืนอยู่ตรงนี้ กลายเป็นรูปแกะสลักหิน

แล้วยืนมองเย่อู๋เทียนอยู่ตรงนี้

ไม่ให้มีการหลุดจากไปแม้แต่นาทีเดียว

ไม่อยากให้ผ่านไปอีกวันแล้วก็เป็นวันที่ไม่เห็นเย่อู๋เทียน

แต่ในเวลาเดียวกันนี้มองกลับไปที่เฉิงเฟยหูกับเฉิงจิ้นซองสองพ่อลูก

คนพ่อนั้นยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น ปากพร่ำบ่นเหมือนสวดมนต์

ก็ไม่พ้นสองคำว่าขออภัย